Στάθηκε τώρα μπροστά στο μνημείο κάποιας πολύτιμης θεότητος.Νεκροφανής κι αδιάψευστος, μάρτυρας των όσων ανείπωτων. Στάθηκε μπροστά στο μέλλον κι ανάμεσα στο παρελθόν. Ο Λεόναρντ Μιστ δεν χρειαζόταν θρησκείες, μα κάτι για να το πιστεύει. Κι ο Λέοναρντ Μίστ δεν υπήρξε ποτέ αυτό που νομίζεις, ήταν παράδοξος κι αλήτης.Είναι παράδοξος κι αλήτης. Κι αυτό που δεν το πιστεύεις, αυτό γίνεσαι.Αυτό που δεν πιστεύεις. Κι είμαστε χίλια πράγματα μέχρι να γίνουμε εμείς. Κι εγώ χίλια τόσα τα αρνήθηκα και χίλιες ανοησίες ξεστόμισα ως να τελειώσει αυτό το βράδυ.Κι εγώ κι ο Λέοναρντ Μίστ,αυτός ο τρισκατάρατος,τί κι αν ο Λέοναρντ Μίστ είμαι εγώ;Τί κι αν τον κραυγάζω με ονοματεπωνύμο γιατί με ξενίζει; Τί κι αν τρεμοπαίζουν τα τραγούδια στο ράδιο;"Δεν ακούς;",με ρωτανε "δεν ακούς;" κι εγώ δεν μπορώ να ακούσω αφού δεν είμαι εκεί.Είμαι αλλού και είμαι μπροστά σε αυτό το μνημείο χωρίς να αποφασίζω,χωρίς να σκέφτομαι πως θα καλύψω αυτό που τώρα μοιάζω.Τώρα.Πιο πολύ εγώ παρά ποτέ.Φαντάζει αυτές τις γιορτές, βάρος μη υποφερτό, μονότονο ο,τι μέσα μου φέρω απο χθές,κάθε χθές,κάθε εγώ.Η κουρτίνα συνηθισμένη πια να πέφτει στη λήξη της τελευταίας πράξης,ιερό το μυστήριο,ιερά όσα δεν κατανοώ,ιερό το άμεμπτο καθήκον κι εμμονές χωρίς επεξήγηση..δόξα εν υψίστοις..

Your little grey things i swear to compose..

We have turned to friends
and we have been friends
I've been carried away
he's been carried away
Send really loveable emails
News of life, short details
And he talks sense
where i talk sense
It's only when we meet
i go insane,i'm on my feet
It's only when..
hormonespirits are going wild
thankful grey sweet advice
So there we are..
So there we are
no attachments,no flirts, no candles
I narrate how great is being alone
insist i was no ready at all
that he's still a great person and a mate
that our thing is out of date
I'm not that short seed pleasure
that's what i say
an ode to sad's a treasure
stupid things i say
Well we did,we did kuddle for a bit
we did indeed
and it was when i left,he was in my pray
but i swear i didn't try to suck his kiss away
you gave me comfort
you gain me comfort
but i still need some time to recover back
with ass on ground and emotions' lack
Hope read some more,words that bad
read your smoke this time not sad
so i hope you're ok
we have been friends
let me retire in end

Η βαλιστική και οι δηλώσεις Κούγια

«Ο Ειδικός Φρουρός ουδέποτε σημάδεψε τον 15χρονο αποθανόντα», αποφάνθηκε ο ενορατικός κος.Κούγιας, που απέκτησε το χάρισμα του έπειτα από μια σπάνια αυτοάνοση περίπτωση πτώσης γόβας στα καλά του καθουμένου.

Σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του γοβόπληκτου δικηγόρου, η σφαίρα εξοστρακίστηκε έπειτα από πρόσκρουση σε διερχόμενο U.F.O, όταν το τελευταίο, καταδιωκόμενο από άνδρες της ομάδας Ζ, παραβίασε το κόκκινο φανάρι.

Το γεγονός επιβεβαίωσε ο οδηγός του U.F.O και πασίγνωστος νταής του ελληνικού πενταγράμμου κος.Καρβέλας σε συνέντευξη του σε γνωστή φυλλάδα, η οποία πρόσφατα απέκτησε διπλή χρήση σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την προσπάθεια των αναγνωστών-θυμάτων της οικονομικής κρίσης να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι. «Όλα άρχισαν όταν αυτός ο τραμπούκος, αυτό το συνοικιακό μπατσόνι του κερατά με μπέρδεψε με τον Θεοφάνους», δήλωσε σε ξύλινη γλώσσα ο αηδία αοιδός.

Όπως αποφάνθηκε ο κος. Κούγιας κατά την προαναφερθείσα ενορατική διαδικασία που τώρα παίρνει διαστάσεις βαλλιστικής έρευνας: «Τη τελειωτική παρέμβαση στην πορεία της σφαίρας έκανε γλάρος που άργησε στην αποδήμηση, όταν με ένα πετάρισμα οδήγησε τη σφαίρα σε πρόσκρουση με ζαρντινιέρα γνωστή για το κακό της τάιμινγκ.». Αναζητήσαμε ματαίως το παντελώς αποπροσανατολισμένο πτηνό (μα γλάρος στα Εξάρχεια;;).
Η είδηση συγκίνησε το Πανελλήνιον που, αναθυμούμενο ένα παρόμοιο σκηνικό στο 12.347.497 επεισόδιο της Λάμψης, όπου ο Γιάγκος Δράκος έχανε το τελευταίο medium σακάκι Gaultier μέσα από τα χέρια του ένεκα των εορταστικών προσφορών (σκηνικό παντελώς άσχετο με το θέμα μας,αλλά κοινό είναι αυτό, ο,τι θυμάται χαίρεται) έσπευσε στο κέντρο προς τέρψιν της καταναλωτικής του βραδυνής λιγούρας. Δυστυχώς όμως, προς έκπληξην των λυσσασμένων πιστών του Άγιου Διαφημιστή, προστάτη του πλουραλισμού, η αγορά ήταν κλειστή εξαιτίας μιας πορείας οδοκαθαριστών της ευρύτερης περιοχής Εξαρχείων που διαμαρτύρονταν για ασέβεια της αστυνομίας απέναντι στο έργο τους με το σκόρπισμα καλυκων από εδώ κι από κει. Κάποια φώναξε: «Πίσω μωρή Μπουρνιαζιότισσα, το ταγέρ είναι δικό μου!» και το συγκλονιστικό σύνθημα της επανάστασης διαυλίστηκε αστραπίαια μέχρι τους τελευταίους της ουράς. Κάπως έτσι άρχισαν να καίνε την Αθήνα. Το χάος συμπλήρωσε ένας απόδημος της Ζαχάρως που σε μια προσπάθεια να νιώσει σαν στο σπίτι του έκαψε το δέντρο στο Σύνταγμα (κάκως! Το ίδιο το Σύνταγμα έπρεπε να κάψει).

Σειρά είχε η εμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου που προσπάθησε να καβατζώσει κι αυτός κανένα μπλουζάκι με γιακαδάκια μπας και πάρει πίσω την προεδρία από τον Αλέξη. Η αιρετικής φύσεως άρνηση του να πλένει τα πόδια του δημιούργησε εν τάχει ένα πλήθος κουκουλοφόρων, δηλαδή απλών μανιακών καταναλωτών που επιχειρούσαν να διαφύγουν της μπόχας. «Είμαι κατά βάθος κομμουνιστής», διακύρρησε ο φέρελπις πρόεδρος, αλλά πιστεύω πως αρκούσε μια αξύριστη μασχάλη…

Η αποψη του μακρυχερη ιερωμενου Εφραιμ για τα τελευταια γεγονοτα ζητηθηκε σε συνεντευξη του στο ασκητικο τζακουζι της μονης. Ο ίδιος αφοσιωμενος στην προσευχη και την Αννιτα Πανια, φαινεται πως αγνοουσε τα τεκτενομενα, καταφευγοντας ετσι σε απαίτηση αποσαφηνισης του ορου "τελευταια γεγονοτα".Ο δημοσιογραφος της εκπομπης μας "100 παραθυρα κι ολα του νομων" εξηγησε: «ενα παιδι εφαγε μια σφαιρα στα Εξαρχεια,εχετε κατι να πειτε για αυτο;».. «Βεβαίως! Ήταν τουλάχιστον νηστίσιμη;».
Σοκαρισμένος από την είδηση αποσυρθηκε εν τελει στα ιδιαιτερα του κανοντας δεηση τω κυρίω και νηστεια με κοκορετσι το οποιο επονομασε δια προσευχης αρακα"




Η συνέχεια μετά τα σουβλάκια..

Αυτή είναι η Γενιά των 700 εμποδίων!

Για τους τριακόσιους οι χιλιάδες μικροί Αλέξανδροι που βρίσκονται σήμερα στους δρόμους, λαβωμένοι από τις εξοστρακισμένες σφαίρες της Πολιτείας, αποτελούν απλά έναν διάττοντα αστέρα, ένα χάος που δύναται να χειραγωγηθεί από άτυπες υποσχέσεις περί δικαιώματος ψήφου στα 17 και κατάργησης των Πανελληνιών. "Πιστεύετε οτι έτσι θα καταπνίξετε την αλήθεια; Βρίσκεστε στην μέση ενός χειμμάρου προσπαθώντας να εμποδίσετε τα νερά να κυλήσουν,αυτό κάνετε!", φώναζε 100 χρόνια ο Λαμπορί, κι έτσι οι χιλιάδες αποστάτες μιας πληβειακής ανέχειας που χρόνια τώρα ζει εγκατεστημένη στην επικράτεια χωρίς καν να πληρώνει ενοίκιο, αρνούνται διότι "Είναι θέμα τιμής", όπως μου λέει μουδιασμένος ο 17χρονος Παναγιώτης.

Κάποιοι βλέπουν τα παιδιά τους να παίρνουν τον λόγο δια της βίας κι εμείς σαστισμένοι τα βλέπουμε να απομακρύνονται αυτοβούλως από τις κάμερες και τα μαγνητόφωνα."Από ποια εφημερίδα είσαι εσύ;",με ρωτά μια νεαρή διαδηλώτρια. Χρειάζεται να προτάξω ένα έντυπο της "Μπρίζας" και να δηλώσω την ηλικία μου για να κατευνάσω τα γεμάτα καχυποψία βλέμματα.Ρωτώ τον Αναστάση, μαθητή της β' λυκείου την γνώμη του για τα επεισόδια, μου απαντά διστακτικά πως δεν τα βλέπει ως λύση στο πρόβλημα, διστακτικά επειδή δεν βλέπει λύση στα προβλήματα. "Ναι θεωρώ την γενιά μου παρεξηγημένη,πιστεύουν πως είμαστε όλη μέρα στο ίντερνετ, αλλά δεν είναι έτσι.Είναι και ένας τρόπος να ακούγονται οι νέοι,να οργανώνονται", μου λέει αυθόρμητα μια νεαρή φοιτήτρια.

Πιάνουμε κουβέντα,μοιάζουν συνειδητοποιημένοι,σχεδόν ενήλικες κι ύστερα με ρωτούν αν έχω αγόρι, ποιά είναι μια καλή ηλικία για να "μεγαλώνει" κανείς και αντιλαμβάνομαι παράλογα έκπληκτη πως είναι ακόμη παιδιά."Πιστεύεις πώς θα βρείς δουλειά ως φυσικοθεραπέυτρια;" ρωτώ την 14χρονη Σταυριαλένα που μου εκμυστηρεύεται τα όνειρα της, εκείνη σηκώνει τους ώμους,είναι αβέβαιη.Ένας μαθητής βαδίζει βιαστικά προς εμέ:"Ένας καθηγητής μας είπε να μην κάνουμε αποχές για τον Αλέξη, ούτε πορείες,ούτε καταλήψειςούτε να φωνάζουμε.Αυτά,είπε,γίνονται κάθε 10-12 χρόνια.Ο Αλέξης επιβεβαίωσε τη στατιστική.Είναι σωστά τώρα αυτά;".Διότι αγαπητέ αναγνώστη ο Ειδικός Φρουρός που σηκώνει το όπλο του κατά της νεολαίας δεν ήταν μόνο στα Εξάρχεια, βρίσκεται βολεμένος στη σχολική αίθουσα, στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στο Βατοπαίδι και κάπου ο Ειδικός Φρουρός είμαστε εμείς.

Λυπάμαι κύριε Γιάννη που καταλήγει κάπως μελό. Όταν σταμάτησα στο περιπτερό σας για δήλωση με είχατε προειδοποιήσει.Είναι που ο Αλέξανδρος και οι χιλιάδες μικροί Αλέξανδροι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου η δολοφονία επονομάζεται σε "εξοστρακισμό σφαίρας" και οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες σε "αναρχικούς". Είναι που η16χρονη Ιωάννα δεν ξέρει ακριβώς τί είναι Δημοκρατία, δεν είναι, λέει τόσο ψαγμένη ακόμη. Είναι που χιλιάδες Πρετεντέρηδες συρρέουν στα κανάλια για να ζυγίσουν πόσες καταστροφές αντιστοιχούν σε "έναν θάνατο", που μικροί μαθητές δεν πιστεύουν πια στα Μέσα και που φοιτητές όλου του κόσμου διαδηλώνουν για εκείνον τον "μεμονωμένο",τον "ατυχή", τον παράδοξο "έναν φονευμένο"..

Μέσα σε όλα αυτά, στα συντρίμμια των βιτρίνων της Ερμού, στα καμμένα αυτοκίνητα της Πάτρας, στις επιστρατευμένες ψεματομηχανές ενός κράτους "δικαίου"', σε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας με μοναδική ευθύνη το κόψιμο της κορδέλας της Φιλολογίας Καλαμάτας, σε αυτό δα το μάτι ενός Τορνάδου πρωτοφανούς μα σιωπηλά αναμενόμενου, οι μαθητές πετούν μπαλόνια-καρδίες γεμάτα μπογία στο Άστυνομικό Τμήμα Καλαμάτας και δεν μπορούν πια να πειστούν..

"Πριν, αν μου λήστευε κάποιος το μαγαζί θα έπαιρνα το 100, τώρα φοβάμαι μην σκοτώσουν κανέναν 15χρονο που ήθελε να κλέψει μια σοκοφρέτα,δεν παίρνω τέτοιο κρίμα, δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους". Κύριος Μάριος, περιπτεράς

Κι έτσι έχασε τα πάντα..

Στέκεται πλάι στο φυτό, που μαράθηκε κι αυτό σαν όλα τ'άλλα.Φοβάται πως σιγομουρμουρίζει τις σκέψεις του.Ο τοίχος,διαλυμένος από τις αυταπάτες, έγινε ξένος.Ανάβει ένα τσιγάρο.Το αφήνει να καίγεται.Βάζει ένα τραγούδι.Χαμηλώνει την ένταση για να μην ακούει."Κάνω παράσιτα στα φαντάσματα,να μη μπορούν πια να μαντέψουν",μονολογεί. Η παραδουλεύτρα κάνει να ανοίξει τη πόρτα,εκείνος γίνεται θηρίο,πετάει τη γλάστρα στη πόρτα."Σήμερα έχασε τα πάντα,τη ζωή του όλη",μου εμπιστεύεται η γριά,ενώ στέκομαι έκπληκτη στη πόρτα για τη συνέντευξη.."τον πρότειναν για πρόεδρο της Δημοκρατίας κι εκκλησία ακόμη χειροκρότησε σθεναρά"..κι έτσι έχασε τα πάντα...παράξενα όντα οι άνθρωποι,παλεύουν πάντα για το απεχθές..

Των απίστων τεχνών..

Σπασμένα γυαλιά παντού.Πέρασαν 8 χρόνια κι ακόμη δεν έπαψε να γράφει για ήρωες γεμάτους εμμονές,για ημιθνητά όντα χαρισμένα στη λήθη και θανάτους καινούς των μυρίων όσων κενών.Αυτή η έλλειψη συναισθημάτων,η ακινησία..Η ακινησία που εμποδίζει το τέλος.Το τέλος που αρμόζει ή δεν είναι παρά μια ανάγκη επιβεβλημένη κι ανέφικτη.Και τίποτα δεν τελείωσε.Τίποτα δεν τελείωνει ποτέ.Φταίει αυτή η αβάσταχτη θεωρία της αιώνιας επανάληψης.Κουράστηκε το σύμπαν να επαναλαμβάνεται,κάπου απηύδησε, έτσι κι εγώ προτιμώ τους ήρωες αυτούς που περιμένουν αιώνια στα παγκάκια,που ισιώνουν τη γραβάτα τους κοιτάζωντας το απέναντι παράθυρο,που γελούν δυνατά στις βουβές νεκροπόλεις.Ποτέ δεν είδα πιο απελπισμένο χώρο.Κι ήταν απλά μια παιδική χαρά για τα παιδιά,καλυμένη από ξερόχορτα.Κι η κιθάρα να παίζει τραγούδια για σχιζοφρενείς εραστές.Για εκείνον που μια μέρα έχασε τα λογικά του από ένα τιποτα και πήδηξε από τον 6ο όροφο.Για τους παρεννοημένους,τους αδιάφορους,τους νεκρούς.Κι ήταν απλά μια θρυμματισμένη έκκληση για "εγώ".Τίποτα περισσότερο.Μια ιαχή,πέρα από καριέρες,κύρος και οικογένειες.Πέρα πολύ από τα προφανή.Επισφαλές και ριψοκίνδυνο.Μα ο ήρωας εκείνος θα περιμένει στο παγκάκι.Αιώνια. Ακίνητα.Προσηλωμένα και πιστά,σχεδόν θρησκόληπτα.Έχω ξεχάσει τι ήθελα να πώ.Μάλλον κάτι όμορφο,από αυτά που αντηχούν σαν βαρυσήμαντες δηλώσεις.Μα τώρα ξέρεις.Κι αυτά τα πολεμικά εγχειρήματα της τέχνης μου-είναι μόνο μια πραγμάτωση τόσο αδέξια που καταντάει θνητή-κι η γραφή αυτή η παράδοξη,δεν ήταν επανάσταση κι ανυπακοή,είναι απλά αυτή η έλλειψη πίστης μου. Να μην σταθείς.

Ενταση στο Παν.Αιγαίου και έπεα πτερρόεντα..

Για ακόμη μια φορά επεισόδια σε Ακαδημαικό χώρο είχαν ως αποτέλεσμα μικρές υλικές καταστροφές και έναν πρύτανη με νάρθηκα στο χέρι..Εντάξει,είναι πλέον γνωστό οτι οι πρυτάνεις είναι εύθραυστοι κι οι φοιτητές πορεύονται με πρότυπο τον Κόναν-τώρα θα μου πεις,από τον Πασχάλη που θαύμαζαν κάποτε,καλύτερα ο Βάρβαρος ασυζητητί!

(Άλλωστε σε μια κοινωνία εγκληματιών,η μοναδική τελική αμαρτία είναι να σε πιάσουν,σ'εναν κόσμο ληστών το μόνο λάθος είναι η ηλιθιότητα,όπως έλεγε ο Τόμσον κι ο Πασχάλης ασχέτως ιδιότητας- ή απλά άσχετος στην ιδιότητα που επικαλείται-πιάστηκε αφ'εαυτώ και όχι μόνο αυτό,πιάστηκε σαν ηλίθιος.Διότι και το τελευταίο κλεφτρόνι ξέρει πως η ομολογία, όταν σ'εχουν στριμώξει, μειώνει μια ποινή κατά δύο έτη)

Ας επιστρέψω,όμως, στο πολύβοο θέμα τον φοιτητικών αντάρτικων, κάνοντας εν αρχή μια σημαντική παρατήρηση: Οι φοιτητές είναι αγανακτισμένοι κι οι πρυτάνεις έχουν τόσα συμφέροντα προς εξυπηρέτηση, οι φοιτητές έχουν μια φρούδα επανάσταση να ανάψουν κι οι πρυτάνεις μια ισορροπία να επιβάλλουν. Όλα αυτά αποτελούν όψεις του ιδίου ακριβώς ευρώ. Ακόμη και το αφορισμένο από κάθε λογής "αντάρτη" Σύστημα είναι ένα πάζλ στο οποίο μετέχουμε αλλά σαφώς υπάρχουν και πολλά άλλα κομμάτια που δεν μπορούμε να καθορίσουμε. Πιο απλά.το σύστημα, που φαίνεται πως μας καταδικάζει σ'εναν αμαρτωλό,ματεριαλιστικό,απαθή ή άφρων τρόπο ζωής (το επίθετο εξαρτάται πάντα από την παράταξη στην οποία ανήκεις) είναι σαν τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και ποιοί είμαστε εμείς;Φυσικά εσύ είσαι Εσύ. Αλλά δεν είσαι μόνο εσύ, είσαι οι γονείς και ο δάσκαλος σου, ένας σωρός από προκαταλήψεις και πεποιθήσεις,η ύλη των πανελληνίων και το cosmopolitan που διαβάζεις, είσαι ένα μείγμα μιμήσεων,τα πρότυπα σου και αυτά που αποφεύγεις όπως ο διάβολος το λιβάνι. Μιλώντας λοιπόν για εξουσία, αναφέρεσαι σε μια εξουσία που έχεις και δεν έχεις. Δεν είσαι πιόνι επειδή βαριέσαι να αντιδράσεις, αλλά ούτε είναι αδύνατο να ξεφύγεις.Ακριβώς σαν δύο παιδιά που πήγαν σε εκκλησιαστικό σχολείο με συντηρητικούς γονείς και περίγυρο, το ένα έγινε παπάς, το άλλο χούλιγκαν..

Κι έτσι στα Πανεπιστήμια πέφτει ξύλο για ένα Σύστημα που όλοι κατονομάζουν και κανείς δεν γνωρίζει. Έτσι κι αλλιώς η λέξη "πολιτισμός" έχει πάψει να υφίσταται εδώ και δεκαετίες. Κι η αλήθεια είναι πως αν σε περικυκλώσουν λύκοι δεν θα ανοίξεις debate για το αν θα σε φάνε ή όχι. Κι αν ο πολιτισμός ορίζει μια συγκεκριμένη νομιμόφρονη συμπεριφορά εντός κάποιας κοινότητας,τότε λάβε υπόψιν πως κάθε κοινότητα δεν είναι "πόλη", υπάρχει και αγέλη και το μαντρί και το σμήνος κι εκεί οι "πολιτισμένες" συμπεριφορές μπορούν να σε φάνε λάχανο. Και τα Ακαδημαικά ιδρύματα είναι πια κέντρα εκπαίδευσης, όχι πνευματικής μόρφωσης. Κανένα τσιουάουα δεν εκπολιτίστηκε επειδή έμαθε να κατουράει στην αυλή.

Οπότε μην απορείτε καθόλου για τα γεγονότα. Ξύλο και βία και νοθεία και νάρθηκες και φίμωτρα. Τί διεκδικούν όλοι αυτοί; Άγνωστον! Λες και κέρδισε ποτέ κανείς κάτι με πορείες και καμμένες εγκυκλίους. Μόνο με σιδερικό γίνεται ανατροπή,από την ολιγαρχία στην Τυρρανίδα και τούμπαλιν. Λες και κατάλαβε ποτέ κανείς τι κέρδισε..

Πάααααααλι φλυαρώ..

Ταδε έφη.

Αριστερά και δεξιά στο πρόσωπο,πλάι στα μάτια του,κατά το μήκος που ακολουθεί η θλίψη που δεν ομολογείται,δυό γκρίζα κάγκελα ακουμπούσαν το δέρμα που φίμωνε τις τόσες διηγήσεις.Κάγκελα ροκανισμένα, όχι από τον χρόνο,μιας κι ο καθένας ξέρει πως ο χρόνος δεν υφίσταται εδώ.Κάγκελα ροκανισμένα από τις εξομολογήσεις,από τις ερωτήσεις εκείνες που τρεμοπαίζουν στα χείλη και δεν ειπώνονται.Τα ουρλιαχτά που έσβηναν όσο προχωρούσε ο διάδρομος σαν να μην ακούγονται απόψε. Κάποιος πιο πέρα κρεμάζεται,κι ο Εκείνος ανασαίνει βαθιά.Καθώς η νύχτα πορεύεται οπλισμένη και νεκρή,φαντάστηκε πως στο βάθος έπαιζε μουσική,από αυτές που προτιμούν στις ταινίες,αυτές που αφυπνίζουν μικρά σβησμένα σπίρτα και ξανακολλούν αδέξια τους καθρέφτες.


Μερικές εκατοντάδες μίλια πιο πέρα,ο Οδε μουτρώνει όταν οι βοσκοί του πιάνουν κουβέντα."Ζει ασκητικά",ψιθυρίζουν στα κάτω χωριά κι ο Οδε το νιώθει για μομφή.Τους αγαπάει τους ανθρώπους,μα δεν τους θέλει.Κι ίσως να είναι το ίδιο εκείνο πρόσωπο, ο Όδε, βυθισμένος σε σκέψεις να κάθεται στη καμμένη γη σαν να 'ναι τα φύλλα ακόμη χλωρά."Είναι τρελλός,δεν πήρε μυρωδία τον εμπρησμό και,λένε,μιλάει με τα πουλιά και τα δέντρα" και κάτω από ψέμματα κι ανακρίβειες,γίνεται η ζωή του απλού μύθος παράξενος κι απόδειξη.Ίσως,σου λέω,να 'ναι το ίδιο το πρόσωπο.


Η πόρτα κλείνει βαριά.Ένα ρεύμα πετάει το καπέλο του στο πάτωμα,τα γόνατα λυγίζουν σαν ψεύτικα.Θα κλάψει;Θα γελάσει;Χρόνια στη μαντική. Άλλοτε παραγκωνισμένος και πότε-πότε θεός.Ο τελευταίος αφαιμακτής της ακούσιας φύσης αποχώρησε καλυμένος από τα λόγια κι η πόρτα έκλεισε.Δεν έβρεχε,ο καιρός ήταν γλυκός,ανοιξιάτικος.Ο Τις βρίσκεται στη μέση του στενού δωματίου,με τα γόνατα να σκάβουν το χαλί του ξεθωριασμένου μπορντό,σε υφάσματα ανάμεσα ,βελούδινα κι απόκοσμα.Πέρα από την ίδια του τη φύση,κανενα άλλο σάβανο δεν μπορεί να πάρει κανείς μαζί του.Το μόνο που σε τυλίγει στην άκρη του γκρεμού,λίγο πριν επιλέξεις αν θα πέσεις ή θα πνιγείς,τα δευτερόλεπτα εκείνα της ακινησίας,όπου βρυχώνται οι αποφάσεις σαν θηρία,μόνο η φύση σου σε ακολουθεί.Κι ίσως ούτε αυτή.

Όμως ο Τάδε ξέσπασε σε λυγμούς.Γιατί όσο κενή κι αδιαφανής κι αν φαινόταν η ζωή του,μυριάδες πρόσωπα ανυπόμονα έχαναν την ευκαιρία της προσμονής εξαιτίας εκείνης της δόλιας ανικανότητας των λέξεων να πάρουν τα ινία,να ξεστομηθούν,να σοκάρουν,να λατρευθούν.Κι όταν εκείνος κατέβασε το μοχλό,η καρέκλα δεν έδινε πια χώρο για εξηγήσεις, τα όνειρα κι οι συνειδήσεις πήραν φωτιά με την ευκολία των 1800 βόλτ.

Ο Εκείνος κρίνεται απόψε αθώος.Το πρωί θα είναι και πάλι ελεύθερος.Αστείο,τί σχέση έχει η ελευθερία με το ζήτημα της φυλακής;Ο Εκείνος κρίνεται αθώος,μα όχι επιλήσμων..

Εν μέσω (απόσπασμα)

(..)Η απόφαση ήρθε συντριπτικά και αυτόβουλα,χωρίς να ρωτήσει αν είναι ευπρόσδεκτη ή λογική.Σταθήκαμε εκεί, εν μέσω της συγκυριακής ολότητας, όπου πλήθος συμπτώσεων φανέρωνε την αδυναμία να καθορίσουμε τα πράγματα.Σταθήκαμε λοιπόν μπροστά στο παλιό ξύλινο τραπέζι, όπου ξυπνούσαν τα αίματα και οι αμαρτίες κι απαιτούσαν πια να δώσουμε τα χέρια-έστω διστακτικά.

Κανείς δεν μιλούσε και κυλούσε επιλήσμον το σκηνικό του πολέμου, όπου το ξύλινο τραπέζι μετατράπηκε σε σημαινόμενον κάποιου καταφυγίου και πάνω εκεί αφέθηκαν οι αλήθειες,οι σκέψεις κι όλα εκείνα τα απόκρυφα που χωρίζουν.

Θα περίμενε κανείς να ξεδιαλύνουν τα πράγματα,μα το σούρουπο και το τραπέζι-που είχε πια οικειοποιηθεί ένα σωρό συμβολισμούς και παραλογές- δεν ήρθαν για να σώσουν και να ξεμπερδέψουν,ήρθαν φέρνοντας μονάχα ένα τέλος και μια αρχή,πέρα από τις προαναφερθείσες αμαρτίες,πέρα πολύ κι από τα βογγύοντα αίματα.

Κάποιος πρακτικός συλλογισμός προσπάθησε έπειτα να λογαριάσει τα συμβάντα και τα αμφίβολα σημαινόμενα..Διαβολεμένη τύχη,η συνέντευξη και οι έρευνες,η γκρίνια και τα σημεία,η συναυλία,το εκεί στα χέρια,το εδώ και το τώρα.Μα ποιός να λογαρίασει, όταν εκλείπει η λογική και τα αίτια; Και γιατί να λογαριάσει κανείς,όταν η τύχη δεν ζητάει τη γνώμη μας πουθενά;

Η πόρτα άνοιξε αποφασιστικά,κάποιος άγνωστος στάθηκε για ένα λεπτό νευρικά:" Ε όχι!Όχι πια!Τώρα,πλέον, να καλοδέχεστε το πρόσωπο αυτό,που προσπάθησα να τ'αλλάξω χίλιες δύο φορές για το καλησπέρα σας.Ειδάλλως,κρατήστε τα χέρια κλειστά και τη φιλοξενία των ξένων να σωπάσει,στη πόρτα που δεν θα σπεύδω να την χτυπήσω,παρά μόνο με την όψη αυτή,τη γεμάτη από λάθη και κατορθώματα.Φτύστε ή πάψετε.." κι η φωνή κόπηκε στη μέση,αποκρύβοντας τα επικείμενα λόγια του.Γρύλλισε χωρίς κάποιο νόημα,στεκούμενος στη πόρτα ακόμα,εκείνο το άγνωστο το αρραγές πρόσωπο,που 'ρθε από το πουθενά.

Περίμενε κανείς να γυρίσει και να φύγει,μα όλοι σώπαιναν κι έτσι κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα στη πόρτα, ίσως για να 'ναι κοντά στην έξοδο,πιθανότατα κι απο διακριτικότητα,μιας και θεώρησε τη σιωπή τους επιτίμηση.Έμεινε εκεί με το κεφάλι σκυμμένο-αμηχανία! Με ένα χαμόγελο κρυμμένο,που έγινε βαθμηδόν αγυγκράτητο. Γέλασαν οι άλλοι και του έκαναν νεύματα να πάει στο τραπέζι,να καθίσει κοντά,να εναποθέσει κι εκείνος τα θυμοειδή που δεν γνωρίζουν από κρίση και λογική,παρά μόνο από αταξία και προφανή ασυνέχεια.

Κι αυτό δεν ήταν το τέλος της ιστορίας της ζωής,των συμπτώσεων και του πατέρα πολέμου,ίσως δεν ήταν καν η αρχή,μιας κι ο χειμώνας θα ερχόταν ξανά γοητευτικά βροχερός με νέες αμαρτίες,νεόυς ξεγραμμένους και φρέσκα αίματα..(....)

Δοκιμιακά ερανίσματα για να σκοτώσετε την ώρα

(...) Κι οι απαντήσεις ήρθαν αργότερα,όταν πια έπαψαν ν'αποτελούν αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης.Το βράδυ έσπασε τον καθρέφτη σε χίλια κομμάτια,μα το ειδεχθές πρόσωπο παρέμεινε εκεί με την όψη του τιμωρού,κι ίσως γι'αυτό το πρωί να ξεχνιούνται τα όνειρα και να ξαναγίνονται οι καθρέφτες, μιας και κάθε μεζούρα στάχτης μένει μόνο για να θυμίζει πως υπήρξε φωτιά (και πιθανότατα για να στιγματίζει τα πρόσωπα). Κι από τα αποκαίδια πότε ξανάγινε φωτιά;Ποτέ φωτιά-μόνο παραδείγματα!Μα το βράδυ πριν τον κατακλυσμό,ίσως να 'ταν κι η καταιγίδα που τον σεληνίασε,ίσως κι αυτό το λιωμένο κερί που 'φερε πίσω αναμνήσεις και δαιμόνια,που τον έκαναν να βάλει τα χέρια μέσ τον θρυμματισμένο καθρέφτη να βρει το πρόσωπο.Διότι εκείνη τη νύχτα έιχε πάρει μια ιερή απόφαση,θέτοντας στον εαυτό του έναν όρο πολεμικό: θα έγραφε ή θα πέθαινε..Και καθώς έφερνε το ταξίδι στους ώμους του,κάπου ανάμεσα στη λάμπα και το χαρτί,βρέθηκε αντιμέτωπος με μια απρόσμενη ανακάλυψη-κι εγώ,ήρεμος παρατηρητής των πάντων,κοιτάζωντας ξεδιάντροπα από τα ξένα παράθυρα,μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητος πως ετούτη η ζαλάδα του δεν ήταν ναυτία ή ο χλευασμός του αλκοόλ,ήταν απάντηση."Δεν είναι οι απάντησεις,μα τα αινίγματα το απώτερο αντικείμενο ερεύνης,οι ίδιες αυτές ερωτήσεις", έγραψε πάνω στο τραπέζι-όχι στο χαρτί.Χρόνια μετά,κάποιος μαθητής σκυμμένος πάνω από τα λόγια του σκοτωμένου πια από την έλλειψη του νοήματος,εφήυρε την ψυχανάλυση που έκανε πια άπειρους τους σπασμένους καθρέφτες.Κι όταν η τύχη τον έφερε προς απολογίαν,τοποθέτησε κάθε αιτίαση σε εκείνο το χαραγμένο τραπέζι-κι οι νύξεις του δεν άφησαν ήσυχη ούτε την καταιγίδα-μιας και οι μεγάλες ιδέες μπορούν να φορτώσουν την ευθύνη τους μόνο σε γενναίους κι ερασθανάτους.Και δεν ήταν λίγοι οι πολεμιστές της Ιστορίας που χώθηκαν στα πηγάδια ως να περάσει η αναταραχή.Και δεν ήταν ήκιστα τα μετάλλια και τα χρυσά κλειδία πόλεων που αποδόθηκαν εν τέλει στους δειλούς.(...)

Ημερολογιακά και αόριστα και ψευδή

Είναι ένα από εκείνα τα μαύρα βράδια,που περιμένεις να βρέξει,η ανάσα της γής τυλίγει τους άστεγους,τους μεθυσμένους και τους νεκρούς με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος,κι η μυρωδία έχει τη δύναμη να αφηνιάζει τους τρελλούς και να κλείνει τους στοχαστές στις ντουλάπες.


Τις νύχτες με αυτή την όψη,ανακαλείται στην μνήμη μου-που με προδίδει ανέκαθεν και έχει την τάση να εκδικείται-η εικόνα των σταθμών ξημερώματα μέσα από το παράθυρο του τρένου.Αμφιβάλλω αν υπήρξε πιο μυστικιστική εικόνα.Κι έτσι μένω στο μπαλκόνι,άλλοτε με κρασί,πότε με λίγο ελληνικό καφέ να μου θυμίζει τον παππού, και περιμένω μια υποτιθέμενη επιστροφή,μια επίσκεψη απρόσμενη προσώπων επιβιωσαντων από σβησμένα μπλόγκς και απόπειρες της λήθης.Το πρωί δεν θυμάμαι να γραντζούνισε κανείς τον τοίχο πέρα από τα φαντάσματα.


Ίσως η μυθοπλασία που διέπει τις νύχτες με τη μυρωδιά της βροχής και την υγρασία να ευθύνεται για τα ρημαγμένα μου συρτάρια,για ξεθαμμένα γράμματα που τελικά δεν επιχειρώ να ξαναδιαβάσω.Πού ξανακούστηκε τέτοια βεβήλωσις διατυπώσεων που δεν αντιπροσώπευσαν τίποτε παραπάνω από την ίδια την στιγμή κατά την οποία συντάχθηκαν;!
Αυτά τα βράδια,κρυφοκοιτάς τα πεζοδρόμια,αναμένοντας το ξεμύτισμα απίστευτων πλασμάτων.Στο τέλος η νύχτα σε έχει κοροιδέψει ξανά,τίποτα δεν φάνηκε.Ούτε οι ταξιδιώτες,ούτε τα παραλελυθότα πρόσωπα,ούτε εχθροί.


Η μέρα θα είναι άλλη μια.Η ανάρτηση θα είναι και πάλι αόριστη,τα ψέμματα δεν θα 'ναι διόλου πρωτότυπα και οι αναμνήσεις δεν θα φέρουν πίσω τίποτα απολύτως.Πάλι καλά να λες..

Ζητείται ελπίς(workin on it)

Τα βράδια του καλοκαιριού αξίζουν μόνο επειδή το κέντρο αδειάζει.Είναι μέρες τώρα που ο Λ. στριφογυρίζει στο μυαλό μου.Όμως μόνο στην ακινησία του κέντρου μπόρεσα πια να μαντέψω το πρόσωπό του..Τα δάχτυλα μύριζαν καπνό και τα πόδια του χτυπούσαν,θυμάμαι,νευρικά. Έτσι υπέθεσα πως είχε κάποιο ραντεβού.Καθόταν στο παγκάκι απέναντι από το παλιό σινεμά και κοιτούσε μια άδεια βιτρίνα,γεμάτος αδιευκρίνιστα ερωτήματα.Στα χέρια του έπαιζε ένα αναπτήρα,πότε ανάβοντας,πότε σβήνοντας..όπως οι απαντήσεις.Κι εκείνο το απόγευμα δεν έμοιαζε με τον συνήθη είρωνα,τον μίζερο παντογνώστη,ζώντα κάτοικο των νησιών των μακάρων..Περίμενα να φανεί κάποιο πρόσωπο,εκείνο το πρόσωπο για το οποίο έμοιαζε να αδημονεί και να στριφογυρίζει.Ίσως ακόμη να επρόκειτο για κάποια μυστική συμφωνία παράνομων τινών ή για συνάντηση φύσεως αιρετικής.


Ξαφνικά σηκώθηκε,πέρασε από τον παλιό σταθμό των τραίνων ώσπου έφθασε στο πάρκο.Τότε μου ήρθε στο μυαλό σαν μεταφυσικό κι ανεξήγητο εκείνο το τραγούδι του Αγγελάκα.."Ο χαμένος τα παίρνει όλα"..Mελωδία μίζερη,με νότες που χτυπούν στην μνήμη νευρωτικά.Και δεν υπάρχει δρόμος για να γυρίσεις παρά μόνο χαλάσματα.Και δεν υπάρχει ούτε τώρα μα ούτε και πριν.Από αυτές τις στιγμές που αναδιπλώνεται μπροστά σου η ματαιότητα όλη του κόσμου και της ύπαρξης, σε χρόνια όπου προσπάθησες να καθορίσεις όσα θα παραμείνουν άγνωστα και εκπαιδεύτηκες να αγαπάς και να μισείς με έναν τρόπο και χόρτασες και στάθηκες ικανοποιημένος και υπερήφανος.Ώσπου ένα τραγούδι ενός μεθυσμένου,που δεν σημαίνει τίποτα, να σου θυμίσει τα τη συνειδησει απωθημένα και οικτρά.Πφφφ..δεν ήταν παρά ένας τύπος νευρικός σε ένα παγκάκι,πιθανόν ερωτευμένος ή αλλόκοτος,ίσως με μυστικά από αυτά που δεν ξεφεύγουν του τέλους.Τί τελικά μας δίνει τις ερωτήσεις δεν θα μάθω ποτέ,κι αν είμαι ο παίχτης ή η τράπουλα...

"Και εγώ δεν έχω άλλο όπλο,παρά να λέω ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω" (Τ.Λειβαδίτης)

Στα χέρια του έπαιζε έναν αναπτήρα..

Στα αγγλικά χώματα ψιχαλίζει,όπως πάντα

Το 1891 ο Λέοναρντ Μιστ βρέθηκε μπροστά σ'ένα μνήμα χωρίς λουλούδια, χωρίς κεριά και χωρίς τις συνήθεις πονεμένες ρητορείες των μυρίων αναπάντητων γιατί. Στην Αγγλία του 19ου αιώνα συνηθιζόταν το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων μικρού βεληνεκούς στους χώρους των νεκροταφείων με βασική τους θεματολογία τη μεταθανάτια απονομή δικαιοσύνης,την Κόλαση και τον Παράδεισο. "Να είστε καλοί χριστιανοί και θα πάτε στον Παράδεισο" κραύγαζαν τα ηθικά διδάγματα, "να είστε,να είστε,να είστε" επέμενε ανέκαθεν το δογματικό κατεστημένο, επιβεβλημένο από τον παπά,από τον δήμαρχο και τον φούρναρη.


Ο Λέοναρντ Μίστ βρέθηκε μπροστά στο γκριζωπό από τη φυσική διάβρωση και τους ανθρώπινους αφορισμούς μνήμα και κάπου έσπευδε να μιλήσει, έπαιρνε μια βαθιά αναπνοή, φούσκωνε τον θώρακα με σοφίσματα και εξυπνακίστικα αποφθέγματα, μα ο νεκρός δεν άκουγε κι ο Λέοναρντ δεν μιλούσε. Ψιχάλιζε, όπως πάντα στα αγγλικά χώματα, ο νεοκόρος απέδιδε τιμές και σεβασμό ανάμεσα στους μουγκούς διαδρόμους του πρώτου νεκροταφείου των μεγάλων προσωπικοτήτων. Οι θαυμαστές των νεκρών πρωτοπόρων έφερναν μαζί τους μερικά αρωματισμένα χαρτιά με ποιήματα αφιερωμένα στα είδωλα της φορμόλης και της φυσικής αποσύνθεσης. Οι γυναίκες έφερναν φρέσκα λουλούδια και ξύδι να ασπρίσουν τα μάρμαρα. Οι ψιχάλες συγκρατούσαν την συνήθη ακίνητη ροή που συναντάται στα νεκροταφεία. Κάποιοι φανέρωναν τα υγρά τους μάγουλα πίσω από τα μαντήλια που κουβαλούσαν στο πέτο τους.


Μια μέρα του 1891 ψιχάλιζε. Οι φοιτητές έφερναν μαζί τους βιβλία και σημειωματάρια εκμυστηρευόμενοι στους νεκρούς πρωτοστάτες τις ιδέες για επανάσταση. Το απόγευμα μύριζε φρέσκο ψωμί από τον γειτονικό φούρνο. Το καφενείο δίπλα παρέμεινε σχεδόν άδειο, με μερικούς ξεχασμένους γεμάτους άλγος από την επιθυμία τους για τον νόστο-ναι! μερικούς κουρασμένους νοσταλγούς. Όμως ο Λέοναρντ Μίστ στάθηκε για ώρα μπροστά από ένα μνήμα που το 'χε φθείρει λίγο η παλιά φωτιά και προσπαθούσε να μιλήσει. Ο Λέοναρντ Μιστ δεν κατάφερε να βρει τα λόγια.Έφτυσε αυθόρμητα το χώμα και έκανε να φύγει.


"'Εφυγε ξαφνικά;" ρώτησε ο νεοκόρος, "Έφυγε γρήγορα κι επώδυνα,όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις,θα 'πρεπε να το ξέρει ο δήθεν σοφός,αυτό το πράγμα μόνο έτσι ξέρει να σκοτωνεί" απρόθυμα κι έκδηλα ενοχλημένος ο Λέοναρντ έριξε μια ματιά πίσω."Μα τί; Τί ήταν που τον σκότωσε, όπως λέτε,γρήγορα κι επώδυνα;Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν,ο λαός το ξέρει πως το γρήγορα είναι σίγουρα λύτρωση" κι η αντίδραση ήταν σχεδόν απόλυτη, ο νεοκόρος τον κοίταξε σαν ασεβές παιδόπουλο μηδαμινών αξιών."Τί ήταν; Μα τί άλλο;Η αλαζονεία του!",έφυγε με ρυθμικό βήμα,ανομολόγητα χαρούμενο από το ξεστόμισμα αυτό το βλάσφημο.


Κάπου μέσα στο μυαλό του γέλασε ρηχά,ασυγκράτητα..

Ο Λέοναρντ Μιστ ένα απόγευμα του 1891 που ψιχάλιζε ως συνήθως στα αγγλικά χώματα στάθηκε μπροστά σε ένα μνήμα ταλαιπωρημένο του πρώτου νεκροταφείου των νόμπελ και των εξεχουσών προσωπικοτήτων.Ο Λέοναρντ Μίστ έφτυσε στο έδαφος.Δεν εξέδωσε ποτέ τα δικά του βιβλία.Συνήθως έσκιζε τα γραπτά από αμφιβολία ή σιγουριά.Δεν μας απάντησε ποτέ.Ο Λέοναρντ Μιστ έκανε να φύγει.Κάπου βλασφήμησε παραφουσκωμένος από αμφισβήτηση και διαύγεια.Το βήμα του έγινε ζωηρό.Ο Λέοναρντ Μιστ έφτυσε στο έδαφος.

Ο Λέοναρντ Μιστ είναι ένας άνθρωπος που απελευθερώθηκε.

Δεν σώθηκε ποτέ.

Κι άλλωστε γιατί να θέλει κανείς να σωθεί;

Καλή σας μέρα =)

"A dreamer is one who can only find his way in the moonlight ..
...and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world"..

Σχεδόν 80 χρόνια από τη γέννησή του..

...μάλλον δεν υπάρχουν πολλά που μπορώ να πω."Να νιώθεις οποιαδήποτε αδικία διαπράττεται εις βάρος οποιουδήποτε ανθρώπου σε οποιοδήποτε μέρος της γης,αυτή είναι η πιο όμορφη ιδιότητα ενός επαναστάτη"
Victoria o muerte


Ο Ernesto Guevara ήρθε στην ύπαρξη την 14η ημέρα του Ιουνίου του 1928 σε μια Αργεντινή διανύουσα μια εκ των εντονότερων πολιτικών κρίσεων.Γνήσιος Αργεντίνος,ο Ερνέστο χρησιμοποιούσε συχνότατα το επιφώνυμα che κατά τον προφορικό λόγο,ένα επιφώνυμα που τόσο συσχετίστηκε μαζί του από τους Κουβανούς πλαισίους του αντάρτικου,ώστε ο ίδιος έμμελε να καθιερωθεί στην Ιστορία ως el Che.

Στην παιδική ηλικία ο Ερνέστο υποχρεούταν να περνάει πολύ χρόνο αναπαυόμενος εξαιτίας των συχνών κρίσεων άσθματος που,θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε μοιραίες,τον βασάνιζαν.Χάριν αυτής της κατάστασης μελετά φιλοσοφία και λογοτεχνία για να σκοτώσει τον χρόνο του.Στην εφηβεία καμία κρίση δεν δύναται να τον κρατήσει στο κρεββάτι,κρυφά από τους γονείς του μετέχει σε ομάδα ράγκμπυ σε μια προσπάθεια να σκληραγωγήσει τον εαυτό του.

Κάποτε κάνει τον γύρο της Λατινικής Αμερικής με σύντροφο τον βιολόγο φίλο του Αλμπέρτο Γρανάδο,με τον οποίο πιάνει δουλεία εν τέλει σε ένα απλησίαστο λεπροκομείο (ο Τσε διαθέτει πια την ιδιότητα του γιατρού).Στο δίαστημα αυτό θα ανακαλύψει ένα νέο εντομοκτόνο και μερικές θεραπευτικές αγωγές για κάποιο είδος λέπρας.

Μερικά χρόνια αργότερα ο Τσε, σε μια εποχή όπου ταλανίζεται από ποικίλες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες, θα γνωρίσει τον Φιντέλ Κάστρο,έναν νεαρό δικηγόρο και ηγητή του Κινήματος της 26 Ιουλίου.Ο Κάστρο μόλις έχει αποφυλακιστεί έπειτα από τη σύλληψη του για το χτύπημα του στρατοπέδου της Μονκάδα με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της Κούβας (δικτατορία Μπατίστα).Σύντομα ο Τσε προσχωρεί στο κίνημα και συμμετέχει στο ένοπλο σώμα των Κουβανών ανταρτών στην οροσειρά Σιέρα Μαέστρα με σκοπό την απόκατάσταση της λαικής κυριαρχίας.Παράλληλα προσφέρει τις ιατρικές τους υπηρεσίες στο στράτευμα,εκδίδει χειρόγραφη εφημερίδα από το πολεμικό μέτωπο και θεραπεύει τους κατοίκους των χωριών της Σιέρα Μαέστρα,ενημερώνοντας τους για τα κίνητρα της Επανάστασης.Έχει ήδη ασπαστεί τον κομμουνισμό. Η Κούβα απελευθερώνεται και ο Τσε εργάζεται ως Υπουργός Εξωτερικών και διευθυντής της Εθνικής Τραπέζης.

Η Ιστορία διδάσκει πως μετά την Επανάσταση ο Κάστρο ρώτησε σε μια συγκέντρωση των επαναστατών "Υπάρχει κανένας οικονομολόγος (economista)", ο Τσε όμως άκουσε κομμουνιστής (communista) και έτσι τυχαία ανέλαβε την διοίκηση της Τράπεζας.

Αρνούμενος πια να αποδεχθεί τις ιμπεριαλιστικές τάσεις της ελεύθερης Κούβας,η οποία σε μια προσπάθεια να ανταπεξέλθει στον αποκλεισμό της από την Αμερική,συμμαχεί με την Σοβιετική Ένωση,η οποία εγκαθιστά πυρηνικούς πυραύλους στρεφόμενους προς την Αμερική στο νησί.Ο Τσε σύντομα παραιτείται από την λογοκρισία στην οποία υπόκειται πλέον (αν και η κουβανέζικη ιστορία αρνείται πεισματικά κάτι τέτοιο),φεύγει από την Κούβα και σχεδιάζει της βολιβιανής επανάστασης.Ο λαός της Κούβας τον έχει όμως αγιοποιήσει και αντιδρά στην φυγή του.Η Cia συλλαμβάνει και σκοτώνει τον Τσε κατά την διάρκεια πολεμικής πρωτοβουλίας στην Βολιβία,υποθέτω εύλογα ανακαλύπτοντας τον με αρωγό την κουβανέζικη κυβέρνηση.

Αυτός είναι ο Τσε με πολύ λίγα λόγια.Συγγραφέας,ποιητής,πολεμιστής,πολιτικός, ιδεολόγος,επανάστάτης,γιατρός...Μα πάνω από όλα μια εξαιρετική προσωπικότητα που ενδεχομένως κλήθηκε από την Ιστορία,ώστε να αποτελέσει σήμερα το πρότυπο εκατομμυρίων νέων και τον πνευματικό ηγέτη χιλίαδων ιδεολόγων ανά τον σκατένιο αυτό πλανήτη που μισώ και θέλω να βάλω φωτία να τον κάψω σαν μπαγιάτικο μεταλλαγμένο εισαγώμενο πασχαλινό οβελία.

Η επανάσταση αποδείχθηκε ένα όνειρο

Αχ αυτά τα πειθήνια τα όργανα της Αριστεράς!Πάνω σ'αυτή την εμμονή να ξεφύγουν από το 'Σύστημα' φτάνουν πια να αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του,το πιο ταλαιπωρημένο παιχνίδι των κεφαλαιοκρατόρων και των πάσης φύσεως κυβερνόντων..αυτών που φαίνονται και όσων δεν φαίνονται..

Με αφορμή την επέτειο της γενέθλιας ημέρας του Ερνέστο Γκεβάρα, φόρεσαν πάλι τα καλά τους τα κόκκινα και βγήκαν στους δρόμους.Κι εγώ,να ξέρεις, είμαι υπέρ της αντιστάσεως,αλλά δες που γέμισαν οι πλατείες με χομπίστες απεργούς!Τί να την κάνεις την επανάσταση αν δεν είναι ανατρεπτική;Τί νόημα έχει η κατάληψη αν γίνεται κάθε δεκαπέντε μέρες;Απορίες ενός σαχλού μυαλού προσκολλημένου σ'αυτά τα parvi esse,τα κακέκτυπα..


Μου έρχονται στη δουλειά, μ'έναν ριζοσπάστη διπλωμένο στην κωλότσεπη,και μην πιστέψεις οτι δεν τους αγαπάω,χωμένη ως το λαιμό στα ουτοπιστικά τους παραμύθια,θα ήταν άτοπο με τόσες σόλες φαγωμένες στις πορείες να τους αρνηθώ τη συμπάθεια.Μου έρχονται λοιπόν με το τουπέ του "ψαγμένου" και μου μιλούν για πράγματα που πρέπει να προσποιηθώ πως δεν τα κατάλαβα, για να αξιώσω το λόγο τους.Σ'αυτό το σημείο θα πρέπει να σου πω πως για τους περισσότερους εντεταγμένους αριστερούς ο καλός λόγος είναι ο δυσνόητος,η ευθεία λαική κατανόηση θα ήταν προσβολή.Κάποια στιγμή θα βάλουν κιόλας το χέρι στο τραπέζι και θα μιλήσουν για τους αγώνες του Τσε,που τον εξολόθρευσε η αμερικανική οικονομική ισχύς,όπως θα πουν..Λόγια πολύ απλά να τα προφέρει κανείς,όπως όλα τα λόγια που στερούνται αλήθειας.

Ύστερα θα ανοίξουν την πόρτα της Mercedes,κοιτώντας αριστερά-δεξιά, κάπως ξεδιάντροπα.Θα πετάξουν στο πίσω κάθισμα τα βιβλία του Ράιχ αδιάβαστα.Το βράδυ θα πάνε σε παρουσιάσεις βιβλίων πολιτικής,θα είναι αυτοί που θα σε πλησιάσουν με το χαμόγελο-μέχρι να πεις οτι θα παραμείνεις ανένταχθος ή οτι διαφέρεις πολιτικών προσανατολισμών-κι ύστερα θα σε κοιτάξουν πάλι με ύφος σνόμπ "μικροαστέ" (λοιπόν ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το ζόρι με τα μικρά άστεα,ένα Βελούχι ανέθρεψε τον Άρη,μια Καλαμάτα πυροδότησε τον Μπενάκη,θα με τρελάνετε αγαπητοί;)

"Η επανάσταση αποδείχθηκε ένα όνειρο
μια ξοφλημένη κι ευφυής δικαιολογία
διατηρούμε την ενδότερη τη βρώμα μας
με επαναστατική φρασεολογία"
Νικόλας Άσιμος

Εεε..δεν είπα δα να μην αντιδρούμε,είπα να μην μένουμε προσκολλημένοι στις ίδιες μαλακίες επονομάζοντας τις "επανάσταση"..

Δεν χρειαζόμαστε άλλη Αριστερά και Δεξιά -αριστερά και δεξιά είναι μόνο τα χέρια και τα πόδια στη γραμμή-Χάος θέλουμε κι Ανατροπή (κι ένα φραπεδάκι δεν θα με χάλαγε..μουαχαχαχαχαχαχα)


Σας ζάλισα ε ;Δεν πειράζει,δώσατε πανελλήνιες,μαθημένοι είστε στις μπερδεμένες μαλακίες,μόνο που το παραπάνω έχει ένα μειονέκτημα σε σχέση με την σχολική ύλη:ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα..

Δοκιμιακός λόγος για κυνικούς

(..)κι όλα τα σημαντικά πράγματα έρχονται στην ύπαρξη κάπως μοιραία,μάλλον κωμικά.Γνώρισες τον έρωτα της ζωής σου, ατυχώς, τη μοναδική από τις 365 ημέρες που δεν έπρεπε, μια μέρα που γύριζες από τη δουλειά με τη ταλαιπωρία στο βλέμμα κι έπεσε πάνω σου κι έκανες εκείνο τον αυθόρμητο μορφασμό που μαρτύρησε τα χίλια δύο καντήλια που σκέφτηκες.Σε βοήθησε να μαζέψεις τα χαρτιά που σου έπεσαν από τα χέρια μα εσύ αρνήθηκες με μια κίνηση του χεριού κάθε παρέμβαση.Μπήκες στο σπίτι και πάρκαρες τη μιζέρια σου στη μοναδική πολυθρόνα που δεν δέσποζε πάνω της η ακαταστασία,έβγαλες τα παπούτσια νευρικά και κοίταξες κλεφτά,ασυναίσθητα έξω από το παράθυρο.Δεν ξέρω τι δίαολο σου είπε εκείνη η απλωμένη μπουγάδα του γείτονα, αλλά σε είδα που φόρεσες βιαστικά τα παπούτσια και έτρεξες στις σκάλες γιατί δεν μπορούσες καν να περιμένεις το ασανσέρ.Μόλις έφτασες στην είσοδο του κτιρίου-χα!-ο έρωτας σου φίλε μου είχε εξαφανιστεί.Κι άρχισες να στριφογυρίζεις αναγνωριστικά μ'ένα κλαψιάρικο βλέμμα απελπισίας,και τώρα πως υποτίθεται οτι πρέπει να ζήσεις χωρίς το πρόσωπο,που γελοίε φίλε μου,το είδες για λιγότερο από ένα λεπτό της ώρας;Δεν παρέλειψες μάλιστα να κάνεις εκείνον τον μορφασμό..Μα πώς σου 'ρθε να το κάνεις αυτό;Κάθισες τώρα στο πεζοδρόμιο κι άρχισες να σκέφτεσαι ένα σωρό σκευωρίες,κι αν ρωτούσες τον περιπτερά ένα όνομα ισχυρίζοντας πως τάχα έχασε ένα πορτοφόλι και …πως..αλλά..Μα τόση επιμονή για έναν υποτιθέμενο έρωτα,ένα εν δυνάμει καθοριστικό ρόλο ακόμη;Κι όμως πέρασε πια μια εβδομάδα.Γυρνώντας από τη δουλειά φοράς τώρα το καλό σου χαμόγελο, ισιώνεις τη γραβάτα για την οποία έχεις έτοιμη μια εξήγηση,απαιτείται από την διεύθυνση αλλά εσύ,εσύ είσαι στ'αλήθεια αντικομφορμιστής και μέσα σ'όλα κάνεις το γύρο του τετραγώνου,δήθεν γι'αλλαγή..Πέρασε ένας χρόνος κι η αξιότιμη συνάδελφος που παντρεύτηκες σου φέρνει μια κούπα καφέ μπροστά από τη φουσκωμένη της κοιλιά-ξέχασα να σου πω-ναι!- εκείνη τη νύχτα έμεινε έγκυος,εσύ συνεχίζεις να κοιτάς έξω από το παράθυρο κι αυτή η σατανική μπουγάδα απέναντι επιμένει να σου υπαγορεύει οτι σαν ηλίθιος μια μέρα που γύριζες κουρασμένος, εκείνη τη πιο άσχημη μέρα του χρόνου,έκανες έναν ηλίθιο άσκοπο μορφασμό..Πόσο μετράμε όλα τα ανούσια περιστατικά,έτσι για να μπορούμε να καταριόμαστε τη τύχη μας και να φτύνουμε τον καθρέφτη,είναι πια φανερό,και πως ο άνθρωπος είναι το πιο παραλογιζόμενο ον της δημιουργίας..


Καλή σας μέρα..