Σπληπιν γουιθ γκοουστς

Και η μέρα του ήταν ένα δέντρο στραβό από την πρώτη του γέννηση. Δεν υπήρχαν τα χέρια κι οι μοίρες πάντα τόσο άδικα ζυγίζουν τα πράγματα. Ένας θεός εν τω πλήρει κουφός, μια νύχτα που αρνείται να φθάσει. Ένα δέντρο στραβό, καταδικασμένο σε μια ζωή αιώνια. Ένα δέντρο δαρμένο από ανέμους που φάνηκαν άδικα. Μια κόκκινη κηλίδα στον παράδεισο που λερώνει τα πάντα. Ένα πρωί φρικιαστικό. Ένα πρωί χωρίς χέρια.

not like you do

Γιατί όλοι λένε...

"Σ' άγαπώ, αλλά δεν μπορώ.." ;

Χάνω την πίστη μου

Γιατί φοβάσαι, λοιπόν, γιατί
μελετάς την σιγή
μονο σε ώρες που δεν υπάρχει κανείς να ραντίσει το νεκρικό
απόγευμα μ'απαντήσεις. Η πόρτα
της ντουλάπας κλειστή
αιώνια ζεστή ανάσα μέσα της η φλόγα που σιγοκαίει
νόμιζα πως γεννήθηκες ήρωας
το ίδιο πίστευες κι εσύ
που 'ναι η σημασία όλη της κοσμικής ιστορίας,
που 'ναι η σημασία η βυθισμένη στη κόρη του ματιού σου.
Γιατί λες σκόρπια λόγια, γιατί μ'αφήνεις να μαντεύω εσφαλμένα, γιατί δεν μιλάς..
Στο καλάθι δίπλα στα πόδια
άστοχες επικρίσεις σε θεούς
καμιά πίστη στη δικαιοσύνη, πολιτική ανεπάρκεια
Τα βλέφαρα βαριά
από τα κλάματα που απόμειναν μέσα για πολύ
ο πολυκαιρισμένος πόνος
πώς να σου απλώσω το χέρι μου που μεγαλώνεις με τα μάτια τις αποστάσεις
πώς να βοηθήσεις και που ν'αρκεστώ
Είναι ένας αγώνας εν τη γεννέσει χαμένος
αέναος μόχθος χωρίς αντίκρυσμα
Που πήγαν οι ηθικιστικόλογες ανταμοιβές..
Δεν έχω πια τίποτε ενδιαφέρον να πω
κανένα αστείο να μειδιάσουν τα αδιάφορα χείλη των πάντοτε περαστικών στη ζωή
Παρά ένα κομμάτι κρέας στερεμένο, αφαιμαγμένο από τις ώρες εκείνες που δεν περιγράφονται
παραμένω ορθώς
ένα κομμάτι κρέας γρατζουνισμένο από την λάθος την μοιραία κλήρωση.

Παρα(σ)τάσεις

Και σώζονταν πάντα την τελευταία στιγμή. Από μια κουβέντα με νόημα ή ένα γράμμα χαραγμένο λοξά. Από ένα όνειρο μισοφαγωμένο, ατέλειωτο. Κι άραγε τι μυστικά ξεστόμιζαν εμμέσως οι οιωνοί; Οτι κερδίσαμε μια δική μας ομόνοια για πάντα. Οτι κλήρωσε χθες μια ζωή ολότελα δική μας, παράσταση. Ποιός αναζητά την παράταση; Έχουμε τόσες στιγμές να κρατήσουμε με τα νύχια στον νου. Απλά κι η σοφία του κόσμου είναι όλη απλή. Δεν είναι άλλωστε βλάσφημο να πιστεύεις.

Farewell και λυγμοί_ Πάμπλο Νερούδα

Από τα βάθη του είναι σου, γονατισμένο ένα παιδί θλιμμένο όπως εγώ μας κοιτάει.
Για αυτή τη ζωή που θα κάψει στις φλέβες του, θα πρεπε να δεθούν οι ζωές μας..
Για αυτά τα χέρια, παιδιά των χεριών σου, θα πρεπε να σκοτώσουν τα χέρια μου.
Για τα ανοιχτά του μάτια μες την γη, θα δώ τα δικά σου μια μέρα
Αγαπάω τον έρωτα των ναυτικών που φυλάνε κι φεύγουν..
Αφήνουν μια υπόσχεση…
Δεν γυρίζουν ποτέ πια..
Σε κάθε λιμάνι μια γυναίκα προσμένει..
Οι ναυτικοί φιλάνε και φεύγουν.
Μια νύχτα κοιμούνται με τον θάνατο στο κρεβάτι της θάλασσας
Αγαπάω τον έρωτα που μοιράζεται σε φιλιά, κρεβάτι και ψωμί.
Έρωτας που μπορεί να είναι αιώνιος και μπορεί να είναι φευγαλέος
Έρωτας που θέλει να απελευθερωθεί για να ξαναγαπήσει.
Έρωτας θεοποιημένος που πλησιάζει
Έρωτας θεοποιημένος που φεύγει..
Δεν θα συναντηθούν πια τα μάτια σου με τα μάτια μου..
Δεν θα γλυκαθεί πια μαζί με σένα ο πόνος μου
Κι όπου και αν πάς, θα σηκώσεις τον πόνο μου.
Ήμουνα δικός σου, ήσουνα δική μου, τι περισσότερο, μαζί κάναμε
Μια στροφή στον δρόμο όπου ο έρωτας πέρναγε,
Ήμουνα δικός σου ήσουνα δική μου,
Εσύ θα είσαι εκείνου που σ αγάπησε…
Εκείνου που κόβει σον κήπο σου ότι έσπειρα εγώ.
Εγώ φεύγω…
Είμαι θλιμμένος..όμως πάντα είμαι θλιμμένος,
Έρχομαι από τα μπράτσα σου..
Δεν ξέρω προς τα πού πάω
Απ την καρδιά σου μου λέει αντίο ένα παιδί..
κι εγώ του λέω αντίο..

~Πάμλο Νερούδα~

Ξέπνοες Οδύσσειες

Τί γίνεται, όμως, όταν η τύχη διαφωνεί με τη νεότητα; Είχα κρατήσει δυο-τρία κίτρινα φύλλα τετραδίου κληρονομιά. Τελικά τα έσπειρα στον άνεμο κι εκείνα. Τί γίνεται όταν οι Οδυσσείς παραπατούν στο πουθενά; Όταν χάνονται στα κύματα έτσι απλά; Βασανισμένοι από φρονήματα σπουδαία..Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, πάρε μαζί σου μόνο αναμνήσεις. Τίποτε άλλο δεν αποβαίνει χρήσιμο. Τίποτε προσευκτήριο δεν αποβαίνει λύτρωση. Έχουν τιμή κοστολογούμενη τα καθαρτήρια. Σαν βγεις στον πηγαιμό, αντάρτικο μη πάρεις, ευθεία στα ξένα μάτια να κοιτάς, ευθέως να προτάσσεις τα άξια τα όπλα σου. Σαν βγεις στον πηγαιμό, κράτα φωτογραφία τις μυρωδίες του σώματος και μην τ'αφήνεις πίσω. Είναι καιρός πια, όχι να μάθεις να αγαπάς, μα να το υπερασπίζεσαι.

Πέρασαν τόσα χρόνια..

..και βρεθήκαμε μονάχα μια μέρα,
γιατί δε με κοιτάζεις;
Μου είχες πει,
αυτή η άνοιξη θα 'ναι το δώρο σου, γλυκιά μου,
δε θυμάσαι;
Να την η άνοιξη, εσύ που είσαι,
να την η άνοιξη, είναι δική μου,
εσύ το είχες πει.
Γιατί δεν με κοιτάζεις....
Με πεθαίνεις, δεν το καταλαβαίνεις;
Είναι δική μου η άνοιξη,
την είχες τάξει.
Γιατί δεν με κοιτάζεις;
Γιατί δεν με κοιτάζεις;


[Η Οδύσσεια του Μήτσου, σελ. 69, Μπάμπης Τσικλιρόπουλος, εκδ.Κέδρος]

Γράμμα εν κενώ

Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Καμιά φορά ενσωματώνεσαι στα προβλήματα, τυχαίνει να λείπει διακοπές η επίλυσις, ώσπου ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοί οι αιώνιοι σύντροφοι κάπου χαμένοι στο ίδιο μπαράκι, στην ξέφωτη γωνία.
Δεν μπορώ να υποσχεθώ μια νέα αρχή. Είναι που οι βουτίες σου έρχονται χωρίς να το καταλάβεις, από ένα άξαφνο σπρώξιμο στην άκρη του βατήρα, από ένα άξαφνο χέρι ένα μεσημέρι άξαφνο, ηλιόλουστο. Το να κάνεις το σωστό είναι συχνά ένα όπλο που βάζεις στο στόμα σου και δεν έχει σημασία αν το αποστρέψεις, αφού αν το χάσεις έχεις ήδη πεθάνει.
Μερικές μέρες θυμάμαι εκείνα τα απογεύματα που γίνονταν γρήγορα βράδια από τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, από τη μεταφορά πληροφοριών που δεν έβγαζαν πουθενά. Έτσι για να 'χουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Όπως όλα τα άνθη, είναι κι αυτό μια πρασινάδα που μια μέρα μαραίνεται. Όμως η έννοια, η "άνθηση" είναι κι αυτή μια οντότητα που δεν χάνεται ολότελα ποτέ. Γι' αυτό είναι όμορφο να αγαπά κανείς. Είναι φοβήτρου αίνιγμα να παλεύεις.
Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Αλλά δεν έφυγα. Είναι καιρός που αφήνω πράγματα. Αλλά δεν παραιτήθηκα.


.........................................................Όπως πάντα

Η δημοκρατία καταπίνεται τα μεσημέρια (Amber Alert:Αγνοείται καταστατικό μετρίου αναστήματος)

Η ιστορία ένος καταστατικού που ματαίως χάθηκε στην λήθη..Ο μύθος της ουτοπικά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο Πανεπιστήμιο Καλαμάτας, όπως δεν θα τον συναντήσετε ποτέ στα εγχειρίδια λαογραφίας-μυθοπλασίας.

Στο Τμήμα Φιλολογίας ανακοινώθηκε προ μηνών η επικείμενη ψήφιση καταστατικού, γεγονός που , όπως φαινόταν, σύντομα θα αποτελούσε καθεστηκυία πραγματικότητα στο καλαματιανό ίδρυμα φλύαρων επιστημόνων. Περιμέναμε εναγωνίως, στρώσαμε κόκκινο χαλί, αδειάσαμε τους φραπέδες και μαζέψαμε τις γόπες από τον προαύλιο χώρο,αλλά καταστατικό πουθενά: φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Σήμερα εξακολουθούμε να στηριζόμαστε στον εύθραυστο ώμο παραταξιακών υποσχέσεων. Μπορεί να δηλώνουμε άθεοι για να ρίξουμε τις κνίτισσες γκόμενες, αλλά ως άλλοι Ισραηλίτες περιμένουμε τον Μωυσή-πολιτικάντη-άφαντο πρόεδρο του Δ.Σ., τον εκλεγμένο σχεδόοον νόμιμα, να μας οδηγήσει στην γη της Επαγγελίας, όπου μπορεί κανείς να μαζεύει με την απόχη του τα ανέμελα καταστατικά που αλανιάρικα πεταρίζουν πέρα-δώθε.

Όπως και να 'χει, εμείς καταστατικό δεν είδαμε! Μας έταξαν στην τελευταία συνέλευση πως θα ενημερωθούμε και θα ψηφίσουμε τα σχετικά μια ανάσα πριν από τις διακοπές του Πάσχα. Πέρασε το Πάσχα, μέχρι και ο Ιησούς αναστήθηκε, το καταστατικό αναζητάται ακόμη από το τοπικό Α.Τ. όπου κατετέθη η δήλωση εξαφάνισης. Στην προσπάθεια ανεύρεσης (αν και πιο πιθανό είναι να πάθουμε ανεύρυσμα) μετέχει το Φως στο Τούνελ και το χαμόγελο του γουδιού παιδιού.

"Και τί το θές τώρα ρε μαλάκα το καταστατικό; Δεν σε καλύπτουμε και βάλθηκες να μας εξοστρακίσεις τους εκλεγμένους καρεκλοκένταυρους; τι καρεκλοκένταυροι δηλαδή που ούτε μια καρεκλίτσα να παρκάρουμε τη κουρασμένη από την γενική αποχή και ξεκούραση κορμάρα μας δεν φέρατε."
Το πρόβλημα δεν καταδεικνύεται προσωποπαγώς, όχι οτι έχουμε και κανέναν ενδοιασμό να το κάνουμε. Το θέμα είναι η προβληματική της άσκησης του δημοκρατικού φοιτητικού δικαιώματος εντός των πολιτικών πλαισίων. Το θέμα είναι πως η εσωτερική διαχείρηση του τμήματος (υλικά και αναλυτικά) ανήκει σε κάποιον άλλον εκτών ημών. Το θέμα είναι οτι ουδείς κανόνας θεσμοθετεί τυπικά τις συνελεύσεις μας. Το θέμα είναι οτι οι αποφάσεις μας πάσχουν από ευθιξία και ευμεταβλητότητα. Η ψήφος μου αποβαίνει εν τέλει αμφισβητήσιμη.

Γι'αυτό στις 13 Μαίου, όπου κι αν κατευθύνεται η επιλογή μου, δεν ψηφίζω απλώς: απαιτώ! Δεν ξεχνώ, δεν αμελώ!

Αν δείτε το καταστατικό πουθενα -για να μην ξεχνιόμαστε- πείτε του να πάρει ένα τηλέφωνο εκείνη του φουκαριάρα τη μάνα του που γέρασε πριν την ώρα της, εμείς της λέμε πως είναι καλά στην υγειά του και οτι μάθαμε πως μπάρκαρε ανεπιστρεπτί.