Χάνω την πίστη μου

Γιατί φοβάσαι, λοιπόν, γιατί
μελετάς την σιγή
μονο σε ώρες που δεν υπάρχει κανείς να ραντίσει το νεκρικό
απόγευμα μ'απαντήσεις. Η πόρτα
της ντουλάπας κλειστή
αιώνια ζεστή ανάσα μέσα της η φλόγα που σιγοκαίει
νόμιζα πως γεννήθηκες ήρωας
το ίδιο πίστευες κι εσύ
που 'ναι η σημασία όλη της κοσμικής ιστορίας,
που 'ναι η σημασία η βυθισμένη στη κόρη του ματιού σου.
Γιατί λες σκόρπια λόγια, γιατί μ'αφήνεις να μαντεύω εσφαλμένα, γιατί δεν μιλάς..
Στο καλάθι δίπλα στα πόδια
άστοχες επικρίσεις σε θεούς
καμιά πίστη στη δικαιοσύνη, πολιτική ανεπάρκεια
Τα βλέφαρα βαριά
από τα κλάματα που απόμειναν μέσα για πολύ
ο πολυκαιρισμένος πόνος
πώς να σου απλώσω το χέρι μου που μεγαλώνεις με τα μάτια τις αποστάσεις
πώς να βοηθήσεις και που ν'αρκεστώ
Είναι ένας αγώνας εν τη γεννέσει χαμένος
αέναος μόχθος χωρίς αντίκρυσμα
Που πήγαν οι ηθικιστικόλογες ανταμοιβές..
Δεν έχω πια τίποτε ενδιαφέρον να πω
κανένα αστείο να μειδιάσουν τα αδιάφορα χείλη των πάντοτε περαστικών στη ζωή
Παρά ένα κομμάτι κρέας στερεμένο, αφαιμαγμένο από τις ώρες εκείνες που δεν περιγράφονται
παραμένω ορθώς
ένα κομμάτι κρέας γρατζουνισμένο από την λάθος την μοιραία κλήρωση.