Μονόπρακτο

Εσείς εκεί;  Σας ικετεύω, συγχωρείστε μου την ενόχληση. Τούτη η απρέπεια, ας πάρει χάρη. Κι η δουλοπρέπειά μου -όχι, όχι- θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προκλητική για την αξιοπρέπειά σας. Μα σας παρακαλώ, θα μπορούσα να σας δανειστώ λίγη πνοή; 

Μάλλον να δώσεις, έπρεπε, σ' αυτήν ένδεια...

Θα μπορούσα να δανειστώ μια τόσην δα ανάσα, ένα φύσημα; Πρέπει να φτάσω σε έναν πλανήτη αλλότριου γαλαξία. Με περιμένουν.


Θα δεις, λοιπόν, πως δεν σε περιμένει κανείς, άνθρωπέ μου. Να μη με πάρεις ελαφρά. Έξι γατίσιες ζωές έχω χάσει πλέκοντας κόμπους και ψιθυρίζοντας προσευχές. Εισέβαλαν, βλέπεις, κάτι αποτρόπαιες σκέψεις στον νου μου,πάνω που έφτανα την ομοίωσιν: ένα σύντομο καλοκαιρινό βράδυ ή μια κούπα κρασί στο πεζοδρόμιο -τέτοια αμαρτωλά πράγματα!

Άσε με να φύγω. Με περιμένει η αγάπη που μπορούν να μου διδάξουν μονάχα οι ατελείς. 

22 Μαρτίου

Ήταν κάποτε κάτι μικροί μικροί ψίθυροι,
κι όπως κάθε τι μικρό μικρό, έτσι κι εκείνοι πότε πότε μεγάλωναν
και κάλυπταν τους τοίχους σαν κουρτίνες
σπιτιών που στοιχειώνονται από τους πεθαμένους τους.
Κι άμα μεγάλωναν, καλύτερα να έλειπε κανείς απ' το δωμάτιο
γιατί σχημάτιζαν κάτι σώματα που θα τα ζήλευε κι ο Άδωνις
ή η Αφροδίτη.
Κι αυτοί οι ψίθυροι ζητούσαν ένα εισιτήριο από τα εκδοτήρια του τρένου,
όταν αγρίευαν, ζητούσαν δυο.
Κι όσο άνοιγες το παράθυρο κι άφηνες να μπει σιγά σιγά
με απαλά φυσήματα η αγάπη
μίκραιναν μίκραιναν και στριμώχνονταν πάλι στο συρτάρι του κομοδίνου.
Ποιος θέλει ψιθύρους στο προσκεφάλι του;
Σιγά-σιγά απ' το παράθυρο η αγάπη, ψιθυροφάγος και ένοπλη
έφερνε την ύστατη σωτηρία.
Μονάχα λίγες ώρες μετά, όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι,
η μικρή αγάπη πάντα σε ετοιμότητα
φόραγε τα παπούτσια της με βιασύνη.
Αγάλι-αγάλι άνοιγε και το συρτάρι
δειλά να βγαίνουν πάλι οι ψίθυροι
κι έτσι που μεγάλωναν καλύτερα να μην βρισκόταν κανείς στο δωμάτιο.

Στα Πρόχειρα

"Βουλιάζω,
κι εσύ που θες να παίξεις
σε παιδικές χαρές.
Σου λέω πως βουλιάζω".


Ο δικός μου έρωτας για σένα, μωρό μου, είναι αταξία, είναι παιδί της παράλληλης λογικής κι έπειτα έρχεται η αγάπη. Η αγάπη μου είναι αρμονία. Η αθόρυβη ευχαρίστηση της παρουσίας σου με όλα τα ελαττώματά της στο πλευρό μου όταν μισοξυπνάω μέσα στην νύχτα, αυτή, καρδία μου, είναι η αγάπη μου. Και καθώς η αγάπη μου είναι ήσυχη και συνεσταλμένη τις περισσότερες ώρες γαληνεύω μαζί σου κι όλη η κακία μου δαμάζεται. Είναι όμως κάτι ώρες που ο έρωτας με βασανίζει, με βάζει κάτω και με πηδάει κανονικά, γιατί τότε τα χάνω και δεν σου κρύβω ότι συχνά ψιθύρισα στον εαυτό μου "Πάψε τώρα". Εκείνες τις ώρες μπορώ να χάσω την ζωή μου έτσι απλά, μονάχα επειδή κοίταξες φευγαλέα τα χέρια μου ή στάθηκες να μιλήσεις σε κάποιον περαστικό φίλο. Εκείνες τις στιγμές μου έρχεται να σπαράξω ο,τιδήποτε σε αποσπά (κι από την άλλη η αγάπη μου που θέλει να είσαι ελεύθερος). Είναι ένα παράλογο αίσθημα ο έρωτάς μου -δεν λέω συναίσθημα για να μη σου φορτώσω ένα "συν" τόσο χυδαία, όχι ότι δεν με αγαπάς, αλλά πιο λογικά, πιο ισορροπημένα από αυτή την παραφροσύνη: ευτυχώς!


Γαμώτο, πεθαίνω για σένα (και πίστεψε με, μπορώ να αντιληφθώ πόσο γελοία μεγαλόστομο ακούγεται). Αν μπορείς να το πιστέψεις, μου κόβεις την ανάσα μόνο επειδή χαμογέλασες αμήχανα. Κι όταν παραλογίζομαι και σου γυρνάω την πλάτη, εσύ με αγκαλιάζεις χωρίς ποτέ να με καλομάθεις. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο κι είμαι κι αχάριστη. Όντως είμαι. Είχες δίκιο που το είπες. Είμαι αχάριστη και άπληστη.Και δεν θα πάψω να είμαι, όσο είσαι.


Κοίτα τώρα, που θα γίνω και Κάραλη για πάρτη σου. Θα φοράω κι εγώ κιμονό στα χιόνια και θα γαβγίζω για να με προσέξεις. Εσύ πάντα με αυτή την τρομακτική σταθερότητα. Μου κρατάς το χέρι. "Αφού ξέρεις", θα πεις κι ούτε καταλαβαίνεις πως βουλιάζω όταν μου παίζεις κιθάρα απ' το τηλέφωνο. Ούτε καταλαβαίνεις πως ο δικός μου πλανήτης δεν έχει κέντρο τον ήλιο. Οι φίλοι μου λένε να μετριάσω τις εμμονές μου και να σου γνωρίζω κάθε τυχαίο γκόμενο που θα μου γράψει ένα στίχο ή θα μου πασάρει ένα ποτό σε χαμηλό ποτήρι. Έτσι, λένε, να μην το παίρνεις πάνω σου. Όμως, μωρό μου, υπάρχει στον αντίποδα ένας βαρετός άνθρωπος που λιώνει φορώντας τις κάλτσες που έκλεψε από την βαλίτσα σου.


"Φοβάμαι,
πως δεν θα αποδράσω
από τον συρφετό
χιλιάδων τακουνιών".

Το κορίτσι του Τσίρκου

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι, το κορίτσι του τσίρκου. 

Ο Τσίρκος ήταν ένας τριαντάχρονος μουστακαλής που επιδείκνυε τα υποτιθέμενα υψηλά ποσοστά τεστοστερόνης του με ποικίλους ασυνήθιστους τρόπους, όπως λόγου χάριν μια χρυσή καδένα που πνιγόταν κρεμάμενη πάνω στο δασύτριχο στήθος του. Η όλη εικόνα παραήταν μπανάλ, ωστόσο, όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εκείνος είχε τις αδυναμίες του.  Εντούτοις, η αχίλλεια ευαισθησία του Τσίρκου συμπτωματικά δεν εντοπίστηκε στην φτέρνα, αλλά αρκετά εκατοστά ψηλότερα, όπως πίστευε ο ίδιος. Κάπως έτσι δικαιολογούσε το γεγονός ότι, αν και δυο μέτρα παλικάρι έφερε στον κόσμο έναν γιο που 16 χρόνια μετά θα του σήκωνε το μουστάκι κάγκελο με την ομολογία της ομοφυλοφίλίας του. Τώρα ο Τσίρκος που ήταν και πολύ άνδρας κι ανέκαθεν προπηλάκιζε τις αδερφές έπρεπε τώρα να αποδεχτεί πως εκείνη η παθιασμένη ρομαντική νύχτα ξεσκίσματος με μια πόρνη της απάνω γειτονιάς απέβη κάπως φρούδα.

Το κορίτσι του Τσίρκου φρόντιζε τον γιο σαν σπλάχνο της, παρόλο που τους χώριζαν μονάχα 3 χρόνια ηλικιακής απόστασης. Τα απογεύματα εργαζόταν σκληρά ως πλασιέ σαπουνιών για αράπηδες τονίζοντας μάλιστα την διπλή χρησιμότητά του προϊόντος, το οποίο είχε την τιμητική του κάθε Τρίτη στα νεκροταφεία που ξάσπριζαν τα μάρμαρα. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολιόταν πυρετωδώς με ένα χόμπι που σπάνια απαντούσε στην γυναικεία φύση: την κατινοσφαίριση. 

Οι αθλητές της κατινοσφαίρισης είχαν ως μοναδικό δίαυλο το ακουστικό του τηλεφώνου -οι πιο επιδέξιοι ούτε αυτό. Μέλημά τους ήταν η ρίψη γρήγορης σπόντας, απώτερος στόχος τους ήταν η επίτευξη πικρόχολου και μη αναστρέψιμου εξευτελισμού του αντιπάλου δια της αποκάλυψης προσωπικών σκανδάλων -που μπορεί να ήταν ή να μην ήταν αληθινά. Και το κορίτσι του Τσίρκου υπήρξε άσσος στο ξεκατίνιασμα. Όμως είναι δύσκολοι οι καιροί και άδικοι για όσους δεν έχουν πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση και δεν μπορούν να ασκήσουν επαγγελματικά την τέχνη τους χωρίς το πολυπόθητο αποδεικτικό "χαρτί". Έτσι, το εργαστήρι δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1 παρέμενε ένα άπιαστο όνειρο για το κορίτσι του Τσίρκου, θα μπορούσε βέβαια να εγγραφεί στους καταλόγους των εισαγωγικών εξετάσεων για την Πάντειο, αλλά εκεί σπαταλούν τον χρόνο τους με διάφορα άσχετα και περιττά, όπως η δεοντολογία και η δημιουργική γραφή. Τι να τα κάνεις όλα αυτά όταν έχεις σύνδεση που παρέχει απεριόριστες δωρεάν κλήσεις σε σταθερά; 

Αυτά συνέβαιναν κι εγώ διαπίστωνα ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να γράψω ένα δράμα της προκοπής.