Μου 'πε: "Ποιά είσαι;"
"Ξοδεύω τα νιάτα μου μελετώντας λογοτεχνία,
ανάβοντας λυχνάρια σ'ένα σπίτι που από χρόνια έχει φτάσει ο ηλεκτρισμός.
Κάπου-κάπου ασφαλίζω την πόρτα και κρύβω το κλειδί
για να αποδείξω ότι υπάρχει ζωή πέρα απ'τους τοίχους,
λίγα μερόνυχτα έπειτα ξεσαλεύω φέρνοντας μαζί μου
τις διηγήσεις των ταξιδιών και τον θάνατο,
τον θάνατο που έχουμε μέσα μας.
Κάποτε ίσως και την ζωή."
Ξαναρώτησε: "Δεν απαντάς, ποιά είσαι;"
"Αχ, δοξάζω τον όποιο θεό που δεν είμαι ο υπεράνθρωπος του Νίτσε
προικισμένος με την δύναμη μιας τόσο εξαίσιας βαριάς αποστολής.
Ξέρω ποια ήμουν πριν λίγα δευτερόλεπτα. Και θυμάμαι τον Στίλερ."
Έπειτα σίγησε, έπειτα χάθηκε παίρνοντας τον δρόμο στα δεξιά από το κεφαλόσκαλο.
Αχ, ξοδεύω τη ζωή μου μελετώντας λογοτεχνία. Ξοδεύω τη ζωή μου φυλάσσοντας τις σιωπές με το σπαθί της άκαρπης φλυαρίας. Είναι γιορτή που κρατά μονάχα για εκείνες τις μαρκόσυρτες στιγμές η φθηνή μας ζωή. Στίλερ.
