Στάθηκε τώρα μπροστά στο μνημείο κάποιας πολύτιμης θεότητος.Νεκροφανής κι αδιάψευστος, μάρτυρας των όσων ανείπωτων. Στάθηκε μπροστά στο μέλλον κι ανάμεσα στο παρελθόν. Ο Λεόναρντ Μιστ δεν χρειαζόταν θρησκείες, μα κάτι για να το πιστεύει. Κι ο Λέοναρντ Μίστ δεν υπήρξε ποτέ αυτό που νομίζεις, ήταν παράδοξος κι αλήτης.Είναι παράδοξος κι αλήτης. Κι αυτό που δεν το πιστεύεις, αυτό γίνεσαι.Αυτό που δεν πιστεύεις. Κι είμαστε χίλια πράγματα μέχρι να γίνουμε εμείς. Κι εγώ χίλια τόσα τα αρνήθηκα και χίλιες ανοησίες ξεστόμισα ως να τελειώσει αυτό το βράδυ.Κι εγώ κι ο Λέοναρντ Μίστ,αυτός ο τρισκατάρατος,τί κι αν ο Λέοναρντ Μίστ είμαι εγώ;Τί κι αν τον κραυγάζω με ονοματεπωνύμο γιατί με ξενίζει; Τί κι αν τρεμοπαίζουν τα τραγούδια στο ράδιο;"Δεν ακούς;",με ρωτανε "δεν ακούς;" κι εγώ δεν μπορώ να ακούσω αφού δεν είμαι εκεί.Είμαι αλλού και είμαι μπροστά σε αυτό το μνημείο χωρίς να αποφασίζω,χωρίς να σκέφτομαι πως θα καλύψω αυτό που τώρα μοιάζω.Τώρα.Πιο πολύ εγώ παρά ποτέ.Φαντάζει αυτές τις γιορτές, βάρος μη υποφερτό, μονότονο ο,τι μέσα μου φέρω απο χθές,κάθε χθές,κάθε εγώ.Η κουρτίνα συνηθισμένη πια να πέφτει στη λήξη της τελευταίας πράξης,ιερό το μυστήριο,ιερά όσα δεν κατανοώ,ιερό το άμεμπτο καθήκον κι εμμονές χωρίς επεξήγηση..δόξα εν υψίστοις..

Your little grey things i swear to compose..

We have turned to friends
and we have been friends
I've been carried away
he's been carried away
Send really loveable emails
News of life, short details
And he talks sense
where i talk sense
It's only when we meet
i go insane,i'm on my feet
It's only when..
hormonespirits are going wild
thankful grey sweet advice
So there we are..
So there we are
no attachments,no flirts, no candles
I narrate how great is being alone
insist i was no ready at all
that he's still a great person and a mate
that our thing is out of date
I'm not that short seed pleasure
that's what i say
an ode to sad's a treasure
stupid things i say
Well we did,we did kuddle for a bit
we did indeed
and it was when i left,he was in my pray
but i swear i didn't try to suck his kiss away
you gave me comfort
you gain me comfort
but i still need some time to recover back
with ass on ground and emotions' lack
Hope read some more,words that bad
read your smoke this time not sad
so i hope you're ok
we have been friends
let me retire in end

Η βαλιστική και οι δηλώσεις Κούγια

«Ο Ειδικός Φρουρός ουδέποτε σημάδεψε τον 15χρονο αποθανόντα», αποφάνθηκε ο ενορατικός κος.Κούγιας, που απέκτησε το χάρισμα του έπειτα από μια σπάνια αυτοάνοση περίπτωση πτώσης γόβας στα καλά του καθουμένου.

Σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του γοβόπληκτου δικηγόρου, η σφαίρα εξοστρακίστηκε έπειτα από πρόσκρουση σε διερχόμενο U.F.O, όταν το τελευταίο, καταδιωκόμενο από άνδρες της ομάδας Ζ, παραβίασε το κόκκινο φανάρι.

Το γεγονός επιβεβαίωσε ο οδηγός του U.F.O και πασίγνωστος νταής του ελληνικού πενταγράμμου κος.Καρβέλας σε συνέντευξη του σε γνωστή φυλλάδα, η οποία πρόσφατα απέκτησε διπλή χρήση σε μια προσπάθεια να ενισχύσει την προσπάθεια των αναγνωστών-θυμάτων της οικονομικής κρίσης να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι. «Όλα άρχισαν όταν αυτός ο τραμπούκος, αυτό το συνοικιακό μπατσόνι του κερατά με μπέρδεψε με τον Θεοφάνους», δήλωσε σε ξύλινη γλώσσα ο αηδία αοιδός.

Όπως αποφάνθηκε ο κος. Κούγιας κατά την προαναφερθείσα ενορατική διαδικασία που τώρα παίρνει διαστάσεις βαλλιστικής έρευνας: «Τη τελειωτική παρέμβαση στην πορεία της σφαίρας έκανε γλάρος που άργησε στην αποδήμηση, όταν με ένα πετάρισμα οδήγησε τη σφαίρα σε πρόσκρουση με ζαρντινιέρα γνωστή για το κακό της τάιμινγκ.». Αναζητήσαμε ματαίως το παντελώς αποπροσανατολισμένο πτηνό (μα γλάρος στα Εξάρχεια;;).
Η είδηση συγκίνησε το Πανελλήνιον που, αναθυμούμενο ένα παρόμοιο σκηνικό στο 12.347.497 επεισόδιο της Λάμψης, όπου ο Γιάγκος Δράκος έχανε το τελευταίο medium σακάκι Gaultier μέσα από τα χέρια του ένεκα των εορταστικών προσφορών (σκηνικό παντελώς άσχετο με το θέμα μας,αλλά κοινό είναι αυτό, ο,τι θυμάται χαίρεται) έσπευσε στο κέντρο προς τέρψιν της καταναλωτικής του βραδυνής λιγούρας. Δυστυχώς όμως, προς έκπληξην των λυσσασμένων πιστών του Άγιου Διαφημιστή, προστάτη του πλουραλισμού, η αγορά ήταν κλειστή εξαιτίας μιας πορείας οδοκαθαριστών της ευρύτερης περιοχής Εξαρχείων που διαμαρτύρονταν για ασέβεια της αστυνομίας απέναντι στο έργο τους με το σκόρπισμα καλυκων από εδώ κι από κει. Κάποια φώναξε: «Πίσω μωρή Μπουρνιαζιότισσα, το ταγέρ είναι δικό μου!» και το συγκλονιστικό σύνθημα της επανάστασης διαυλίστηκε αστραπίαια μέχρι τους τελευταίους της ουράς. Κάπως έτσι άρχισαν να καίνε την Αθήνα. Το χάος συμπλήρωσε ένας απόδημος της Ζαχάρως που σε μια προσπάθεια να νιώσει σαν στο σπίτι του έκαψε το δέντρο στο Σύνταγμα (κάκως! Το ίδιο το Σύνταγμα έπρεπε να κάψει).

Σειρά είχε η εμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου που προσπάθησε να καβατζώσει κι αυτός κανένα μπλουζάκι με γιακαδάκια μπας και πάρει πίσω την προεδρία από τον Αλέξη. Η αιρετικής φύσεως άρνηση του να πλένει τα πόδια του δημιούργησε εν τάχει ένα πλήθος κουκουλοφόρων, δηλαδή απλών μανιακών καταναλωτών που επιχειρούσαν να διαφύγουν της μπόχας. «Είμαι κατά βάθος κομμουνιστής», διακύρρησε ο φέρελπις πρόεδρος, αλλά πιστεύω πως αρκούσε μια αξύριστη μασχάλη…

Η αποψη του μακρυχερη ιερωμενου Εφραιμ για τα τελευταια γεγονοτα ζητηθηκε σε συνεντευξη του στο ασκητικο τζακουζι της μονης. Ο ίδιος αφοσιωμενος στην προσευχη και την Αννιτα Πανια, φαινεται πως αγνοουσε τα τεκτενομενα, καταφευγοντας ετσι σε απαίτηση αποσαφηνισης του ορου "τελευταια γεγονοτα".Ο δημοσιογραφος της εκπομπης μας "100 παραθυρα κι ολα του νομων" εξηγησε: «ενα παιδι εφαγε μια σφαιρα στα Εξαρχεια,εχετε κατι να πειτε για αυτο;».. «Βεβαίως! Ήταν τουλάχιστον νηστίσιμη;».
Σοκαρισμένος από την είδηση αποσυρθηκε εν τελει στα ιδιαιτερα του κανοντας δεηση τω κυρίω και νηστεια με κοκορετσι το οποιο επονομασε δια προσευχης αρακα"




Η συνέχεια μετά τα σουβλάκια..

Αυτή είναι η Γενιά των 700 εμποδίων!

Για τους τριακόσιους οι χιλιάδες μικροί Αλέξανδροι που βρίσκονται σήμερα στους δρόμους, λαβωμένοι από τις εξοστρακισμένες σφαίρες της Πολιτείας, αποτελούν απλά έναν διάττοντα αστέρα, ένα χάος που δύναται να χειραγωγηθεί από άτυπες υποσχέσεις περί δικαιώματος ψήφου στα 17 και κατάργησης των Πανελληνιών. "Πιστεύετε οτι έτσι θα καταπνίξετε την αλήθεια; Βρίσκεστε στην μέση ενός χειμμάρου προσπαθώντας να εμποδίσετε τα νερά να κυλήσουν,αυτό κάνετε!", φώναζε 100 χρόνια ο Λαμπορί, κι έτσι οι χιλιάδες αποστάτες μιας πληβειακής ανέχειας που χρόνια τώρα ζει εγκατεστημένη στην επικράτεια χωρίς καν να πληρώνει ενοίκιο, αρνούνται διότι "Είναι θέμα τιμής", όπως μου λέει μουδιασμένος ο 17χρονος Παναγιώτης.

Κάποιοι βλέπουν τα παιδιά τους να παίρνουν τον λόγο δια της βίας κι εμείς σαστισμένοι τα βλέπουμε να απομακρύνονται αυτοβούλως από τις κάμερες και τα μαγνητόφωνα."Από ποια εφημερίδα είσαι εσύ;",με ρωτά μια νεαρή διαδηλώτρια. Χρειάζεται να προτάξω ένα έντυπο της "Μπρίζας" και να δηλώσω την ηλικία μου για να κατευνάσω τα γεμάτα καχυποψία βλέμματα.Ρωτώ τον Αναστάση, μαθητή της β' λυκείου την γνώμη του για τα επεισόδια, μου απαντά διστακτικά πως δεν τα βλέπει ως λύση στο πρόβλημα, διστακτικά επειδή δεν βλέπει λύση στα προβλήματα. "Ναι θεωρώ την γενιά μου παρεξηγημένη,πιστεύουν πως είμαστε όλη μέρα στο ίντερνετ, αλλά δεν είναι έτσι.Είναι και ένας τρόπος να ακούγονται οι νέοι,να οργανώνονται", μου λέει αυθόρμητα μια νεαρή φοιτήτρια.

Πιάνουμε κουβέντα,μοιάζουν συνειδητοποιημένοι,σχεδόν ενήλικες κι ύστερα με ρωτούν αν έχω αγόρι, ποιά είναι μια καλή ηλικία για να "μεγαλώνει" κανείς και αντιλαμβάνομαι παράλογα έκπληκτη πως είναι ακόμη παιδιά."Πιστεύεις πώς θα βρείς δουλειά ως φυσικοθεραπέυτρια;" ρωτώ την 14χρονη Σταυριαλένα που μου εκμυστηρεύεται τα όνειρα της, εκείνη σηκώνει τους ώμους,είναι αβέβαιη.Ένας μαθητής βαδίζει βιαστικά προς εμέ:"Ένας καθηγητής μας είπε να μην κάνουμε αποχές για τον Αλέξη, ούτε πορείες,ούτε καταλήψειςούτε να φωνάζουμε.Αυτά,είπε,γίνονται κάθε 10-12 χρόνια.Ο Αλέξης επιβεβαίωσε τη στατιστική.Είναι σωστά τώρα αυτά;".Διότι αγαπητέ αναγνώστη ο Ειδικός Φρουρός που σηκώνει το όπλο του κατά της νεολαίας δεν ήταν μόνο στα Εξάρχεια, βρίσκεται βολεμένος στη σχολική αίθουσα, στα κοινοβουλευτικά έδρανα, στο Βατοπαίδι και κάπου ο Ειδικός Φρουρός είμαστε εμείς.

Λυπάμαι κύριε Γιάννη που καταλήγει κάπως μελό. Όταν σταμάτησα στο περιπτερό σας για δήλωση με είχατε προειδοποιήσει.Είναι που ο Αλέξανδρος και οι χιλιάδες μικροί Αλέξανδροι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου η δολοφονία επονομάζεται σε "εξοστρακισμό σφαίρας" και οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες σε "αναρχικούς". Είναι που η16χρονη Ιωάννα δεν ξέρει ακριβώς τί είναι Δημοκρατία, δεν είναι, λέει τόσο ψαγμένη ακόμη. Είναι που χιλιάδες Πρετεντέρηδες συρρέουν στα κανάλια για να ζυγίσουν πόσες καταστροφές αντιστοιχούν σε "έναν θάνατο", που μικροί μαθητές δεν πιστεύουν πια στα Μέσα και που φοιτητές όλου του κόσμου διαδηλώνουν για εκείνον τον "μεμονωμένο",τον "ατυχή", τον παράδοξο "έναν φονευμένο"..

Μέσα σε όλα αυτά, στα συντρίμμια των βιτρίνων της Ερμού, στα καμμένα αυτοκίνητα της Πάτρας, στις επιστρατευμένες ψεματομηχανές ενός κράτους "δικαίου"', σε έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας με μοναδική ευθύνη το κόψιμο της κορδέλας της Φιλολογίας Καλαμάτας, σε αυτό δα το μάτι ενός Τορνάδου πρωτοφανούς μα σιωπηλά αναμενόμενου, οι μαθητές πετούν μπαλόνια-καρδίες γεμάτα μπογία στο Άστυνομικό Τμήμα Καλαμάτας και δεν μπορούν πια να πειστούν..

"Πριν, αν μου λήστευε κάποιος το μαγαζί θα έπαιρνα το 100, τώρα φοβάμαι μην σκοτώσουν κανέναν 15χρονο που ήθελε να κλέψει μια σοκοφρέτα,δεν παίρνω τέτοιο κρίμα, δεν εμπιστεύομαι κανέναν τους". Κύριος Μάριος, περιπτεράς