Δυο χέρια απλωμένα σαν φτερά
από κοντά η σιωπή που όλα τα διέλυσε
καθώς φανέρωνε πόσο τιποτένια ήταν τα λόγια μας
και πόσο άδεια, πόσο στερημένα από νόημα
Κι αυτό το αίσθημα το διαβολεμένο
μ' ακολουθεί αδιάλειπτα, αυτό το αίσθημα
πως πάντα κάτι ναυαγεί σαν τυπική κατακλείδα
κι έτσι ξηλώναμε το βράδυ τα ονοματεπώνυμα
ώσπου να ξημερώσει είχαμε ξεχαστεί
μα μάταια μας φορούσαν οι ταυτότητες βιαστικά
σαν παπούτσια αυτοκινούμενα και μας 'διωχναν
μόλο που ξέμεινε από σύμπτωση η αδρή η αίσθηση
από τα ακροδάχτυλα
και τούτο μας κράτησε στη ζωή.
