Θεέ μου, με κάνεις να χάνω την έμπνευσή μου. Με κάνεις να γράφω σαν να μην βράχηκα ποτέ σε καταιγίδα. Αχ, κι αυτή η ασήκωτη νιτσεϊκή επανάληψη με καταράστηκε να ζω για πάντα τον πρώτο ενθουσιασμό. Με ξαπόστειλε σε μια ιστορία παραφροσύνης ρίχνοντας με σ' ένα ζευγάρι που δεν συγχύζεται από υπερβολές.
Αχ, δεν καταλαβαίνεις. Χθες έγδαρα τα μάγουλα και την μύτη μου στα κλάματα. Πρωί-πρωί χτενίστηκα εξαντλημένη από αβάσταχτη λύπη. Δεν πάει άλλο: θα σηκωθώ απ' τον καναπέ μονάχα για να χορέψω. Δεν θα σηκωθώ ούτε για νεροπότηρα, ούτε για κουδουνίσματα τηλεφώνων. Μονάχα για να τρέξω στον σταθμό των λεωφορείων θα σηκωθώ ή για να σπεύσω στο πάρκο κάτω απ' τον πλάτανο να επισκεφτώ την πρώτη σου προσπάθεια για φιλί.
Η καρδιά μου πονάει για πράγματα που πια κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει. Κι αν δεν με συμμερίζεστε, δεχτείτε τουλάχιστον ότι ακόμη κι ένας πεζός κι άχαρος άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ανενόχλητη ονειροφαντασία.
Να μην ρωτάτε για μένα, αν μπορείτε να παραμείνετε απαθείς απέναντι στον έρωτα και την παράνοια. "Ο έρωτας ταξιδεύει στην Κόλαση και τον Παράδεισο με το ίδιο εισιτήριο". Κι άμα δεν μπορείτε να χτυπήσετε μια φορά την εβδομάδα το κουδούνι του κόσμου μου για μια κούπα τσάι, αφήστε τουλάχιστον την τσαγιέρα μου να σφυρίζει και την καρδιά μου να τραυλίζει από προσμονή κι από ελπίδα για μια στάλα απογευματινή κουβέντα της προκοπής.
Το λοιπόν έχω ένα μικρό σύμπαν στριμωγμένο στον νου μου: την ιδέα ενός κόσμου αποδοχής, κάτι αγάπες διονυσιακές και τραγόμορφες, μουσική, ίσως δυο-τρεις γουλιές ποίησης. Έπρεπε να 'χω γεννηθεί σε συμπόσιο, διάβολε! Κι απ' το μυαλό μου ξεστράτισε η δικαιοσύνη γιατί ετούτη είναι υπεύθυνη για μια σωρεία ατυχών θανάτων και για λάθος δικαιώσεις. Όχι άλλη δικαιοσύνη, όχι άλλος θάνατος.
Θα μάθω να ζω τις νύχτες, τ' αποφάσισα. Θα μάθω να τρικλίζω, αφού μου λείπουν τα μεθύσια. Θα πατάω λάσπες μέσα στο μυαλό μου, μιας και ο κόσμος μ' αφήνει μόνη και ασυμπάθιστη.
Όχι, δεν θα γράφω πια στα ιστολόγια. Θα φτιάξω ξανά ημερολόγιο. Γιατί πρέπει κι εγώ μια φορά να νικήσω στο μπρα-ντε-φερ με την ανθρώπινη αλληλεπίδραση.
Κι εσύ με κοιτάζεις με κάτι μάτια, σαν να 'ναι όλα λογικά και ρυθμίσημα, μα άμα κάνει σελήνη, άσε τα υπόλοιπα κι έλα να τραγουδήσεις κι έλα στο πάρκο να χορέψουμε εκεί που σ' άφησα να περιμένεις. Δεν θα σου πω άλλο για δέντρα.
Αγάπα με σαν ξωτικό κι άσε με να πιστεύω σε πράγματα απίθανα. Άσε με να τρελαίνομαι για εκείνο το βιβλίο και να μελαγχολώ, οπότε πεθαίνει στην κατακλείδα η Λορίν ή όποτε χηρεύει από ταυτότητα ο Στίλερ. Μονάχα αγάπα με και μην σταματήσεις να με κοιτάς σαν να με ξέρεις πάντα.
