Κυριακή, 21

Κι υπάρχει άραγε η Ελπίδα; Χιλιάδες την μνημόνευσαν άνθρωποι, τα χέρια τους βρόντηξαν επί γης στις ικεσίες. Έβγαινα στο μπαλκόνι βιαστικά μόλις το δροσερό αεράκι της νυκτός έδινε δειλά τα σημάδια της ύπαρξης, εξορμούσα αναζητώντας ένα σημάδι θεϊκό κι αναμφισβήτητο. Τώρα, λοιπόν, ξαναρωτώ: υπάρχει ελπίς, γιατρέ μου, θεέ τόσο θνητέ, ζωή μου, Μοίρες, Μούσα της έμπνευσης που σωπαίνεις..;

Γιατί γράφω; Νιώθω μόνος, ίσως ξένος, όπως νιώθει πάντοτε κανείς ισορροπώντας πάνω στα πάτρια εδάφη. Πολύ περισσότερο: νιώθω θνητός. Ανακούφιση να 'ναι ή απογοήτευση; Μιας και είχα πειστεί πως θα σώσω τον κόσμο..

Βγαίνω στο μπαλκόνι,
βιαστικά σαν από συνήθεια. Θα γράφουν εκατομμύρια οι ξένοι στα πρόχειρα χαρτιά. Πάντως το μόνο που θα 'θελα σ'αυτήν μέσα την ολοσχερή μοναχικότητα, είναι να μείνω για λίγο μόνος.

Μόλις λίγες ώρες πριν ο φίλος μου ο Παναγιώτης μου "ανέθεσε" την συγγραφή ενός άρθρου περί μουσικής, μιας και... "είναι το φόρτε μου, έτσι δεν είναι;". Η αλήθεια είναι οτι στεκόμουν από έντυπο σε έντυπο αφήνοντας συνεντεύξεις αγνώστων μουσικών ή αφιερώματα σε είδη με τα οποία γούσταρα να γεμίζω την προσωπική δισκοθήκη μου. Συνήθιζα τότε να κατηγοριοποιώ στον νού μου την μουσική μεταξύ ποιοτικής και μη. Και αυτές οι "ταξικές διακρίσεις" των Τεχνών είναι που διακρίνουν τελικά τους στενόμυαλους ανθρώπους. Τί σημασία έχει εν τέλει αν ακούς Manowar ή Ρουβά; Είναι μονάχα ζήτημα προτίμησης και όχι ποιοτικής διαφοράς. Όπως και να 'χει, σήμερα έθεσα ως θεωρητικό άξονα του άρθρου μου, όχι το είδος, μα το τί είναι τελικά μουσική.

Κατ' αρχάς, πήρε το όνομά της από τις Μούσες, θεωρούμενη ως η "Απολλώνεια των Τεχνών". Λέμε, σήμερα, οτι μουσική είναι ο επιτηδευμένος ήχος που παράγεται από τον άνθρωπο.

Όμως μικρή σημασία έχουν οι ορισμοί και εμείς σπαράζουμε για το χαμένο μας γκομενικό ακούγοντας Χατζηγιάννη.Οι Σπαρτιάτες, πάλι, εκστασιάζονταν στην μάχη εξαιτίας της ρυθμικής του αυλού. "Είναι ένα παραισθησιογόνο χωρίς εθιστική", ισχυρίζονταν.

Και είναι έτσι! Στον κόσμο ολόκληρο οι άνθρωποι παρηγορούνται, γιορτάζουν, επαναστατούν με αυτούς τους μικρούς σύνθετους τυχαίους ήχους, κάτι που με κάνει να πιστεύω πως η μουσική είναι αναμφίβολα το μοναδικό παγκοσμιώς κοινό "θρήσκευμα" μεταξύ ανθρώπων. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η μουσική είναι η ανομολόγητη επικοινωνία με τον διπλανό μας ή ακόμη περισσότερο με τον ένθετο εαυτό μας, τον γκρινιάρη, τον χαζοχαρούμενο, τον κλαψιάρη, τον ερωτύλο..

Γι' αυτό στα πάρτυ οι νέοι βάζουν στη διαπασών τη μουσική. Γιατί είναι ώρες οπότε τα λόγια περισσεύουν. Γιατί η μουσική είναι ένα απεριόριστο ινδικό "namaste", ένα ξεσηκωτικό "άνθρωποι όλου του κόσμου ενωθείτε!" και ένα κίνητρο μεταφυσικό. Έτσι, τα βράδια οι πάντες σερφάρουν μοιράζοντας Links τραγουδιών στους ιστοτόπους, αναζητώντας τους μακρινούς "σύντροφους" τους κι εγώ, από την άλλη, βάζω το τελευταίο άλμπουμ των portishead και πάω να διαβάσω. Καλό σας βράδυ.

Δεν μπορούσε πια να τραγουδά τραγούδια θανάτου, πόνου βουβού για ταξιδεμένους που παρέλειψαν τον νόστο. Τίναξε τα χέρια του ψηλά. Τα άκουσα. Τα άκουσα να φτερουγίζουν σαν ένας Ίκαρος που τα κατάφερε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως του αρέσει η μυρωδιά του ηλίου στα μισοβρεγμένα μαλλιά, στα μισοβρεγμένα μάτια του άρεσε η μυρωδία της ελπίδας.

Ένα πρωί ανέβηκε το βουνό. Ένα πρωί το κατέβηκε και πάλι. Θα το ξανανεβαίνει εσαεί, δεν κομπιάζει.

Η αλήθεια είναι πως του άρεσε η μυρωδία του ηλίου στα όνειρα των ανθρώπων τα τόσο θνητά.