Δεν μπορούσε πια να τραγουδά τραγούδια θανάτου, πόνου βουβού για ταξιδεμένους που παρέλειψαν τον νόστο. Τίναξε τα χέρια του ψηλά. Τα άκουσα. Τα άκουσα να φτερουγίζουν σαν ένας Ίκαρος που τα κατάφερε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως του αρέσει η μυρωδιά του ηλίου στα μισοβρεγμένα μαλλιά, στα μισοβρεγμένα μάτια του άρεσε η μυρωδία της ελπίδας.

Ένα πρωί ανέβηκε το βουνό. Ένα πρωί το κατέβηκε και πάλι. Θα το ξανανεβαίνει εσαεί, δεν κομπιάζει.

Η αλήθεια είναι πως του άρεσε η μυρωδία του ηλίου στα όνειρα των ανθρώπων τα τόσο θνητά.