Κι υπάρχει άραγε η Ελπίδα; Χιλιάδες την μνημόνευσαν άνθρωποι, τα χέρια τους βρόντηξαν επί γης στις ικεσίες. Έβγαινα στο μπαλκόνι βιαστικά μόλις το δροσερό αεράκι της νυκτός έδινε δειλά τα σημάδια της ύπαρξης, εξορμούσα αναζητώντας ένα σημάδι θεϊκό κι αναμφισβήτητο. Τώρα, λοιπόν, ξαναρωτώ: υπάρχει ελπίς, γιατρέ μου, θεέ τόσο θνητέ, ζωή μου, Μοίρες, Μούσα της έμπνευσης που σωπαίνεις..;
Γιατί γράφω; Νιώθω μόνος, ίσως ξένος, όπως νιώθει πάντοτε κανείς ισορροπώντας πάνω στα πάτρια εδάφη. Πολύ περισσότερο: νιώθω θνητός. Ανακούφιση να 'ναι ή απογοήτευση; Μιας και είχα πειστεί πως θα σώσω τον κόσμο..
Βγαίνω στο μπαλκόνι,
βιαστικά σαν από συνήθεια. Θα γράφουν εκατομμύρια οι ξένοι στα πρόχειρα χαρτιά. Πάντως το μόνο που θα 'θελα σ'αυτήν μέσα την ολοσχερή μοναχικότητα, είναι να μείνω για λίγο μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου