Λ.ορ.

Α. Οι άνθρωποι.

Συνήθως διατείνονται πως σκέφτονται, άρα υπάρχουν.

Υποθέτω πως είναι πάντοτε σε ετοιμότητα να δουν την φωτεινή πλευρά των πραγμάτων κολλημένοι αβάσταχτα σε κάποιο τετράγωνο: τετράγωνες οθόνες lcd, τετράγωνα γειτονικά παράθυρα, τετράγωνες λογικές εξωγήινες. Άνθρωποι σε αιώνια αναζήτηση κατάλληλου καθοδηγητή. Ρε πούστη μου, μην του λές "εύγε", κάν'το καλύτερα από εκείνον.


Β. Η μετριοφροσύνη.

Είναι απλά μετριότητα. Αφόρητη, βαρετή, εξίσου τετράγωνη. Μέτρια όνειρα. Μέτρια βήματα σε κατευθύνσεις με προβλέψιμο ρίσκο. Ζωές που δεν παίζονται στα ζάρια δεν είναι παρά χαμένες ευκαιρίες. Αυτό που αποκαλούν στον πνευματώδη "μετριοφροσύνη" είναι μονάχα αυτογνωσία. Εν οίδα οτι ουδέν οίδα.


Γ. Ο έρωτας.
Συνδέσεις απλώς για την ζωή μέσα σε μια σχέση. Φόβητρα μοναξιάς. Σχέσεις τυπικές, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς αιτία. Δεσμοί δίχως έρωτα. Πεθαίνουν τόσοι στερώντας από τον εαυτό τους αυτή την ανιδιοτέλεια. Σκορπάνε ανίδεοι και ιδιοτελείς. Φεύγουνε πάντα με βαλίτσες.


Δ. Οι αποσκευές.

Τα στερεότυπα. Οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιοι προορισμοί. Μην αλλάζεις, μην πας πουθενά αν δεν μπορείς να μην κοιτάς στον καθρέφτη.


Τετρἀγωνα.


Κι όμως, καρδιά μου, πόσο χρόνο έχασα περιμένοντας είκοσι χρόνια για να σε φιλήσω.

John Frusciante's "Afterglow"

Undenied
Death before life

You're in my place again
Echoes deprive us enough
You're in my wailing
Decide what it means to work in fire
Decide what it means to work in fire

Shadows casting bodies
Who knows which way things will go?
All shifting images
Upside down to be upright
Upside down, you'll make them cry

Death before life

Another place again
You and my loneliness speak now
I realize
I don't have much further to go

The afterglow

Life running backwards, nailed up and freezing

Put the past before you

Down is my placement
No place out there I have to be
Lost is where I hide (and)
And I've no reason to be found

To resound
From no sound to resound

Ρέκβιεμ

Ο Λέοναρντ χάζευε αδιάφορα τα περαστικά πουλιά. Πέτρες ακίνητες γεμάτες ιστορία.
Μα ο Λέοναρντ παρατηρούσε σιωπηλά το μειδίαμα της αφέλειας στα πρόσωπα των ανυποψίαστων -δεν σκεφτόταν. Δεν δικαιώθηκε ποτέ. Και τούτο εδώ το περίγραμμα βρισκόταν αλλότροπα κάτω από τα δέντρα. Αφίλητα στόματα σε πλήρη αμηχανία, δυο μαθητές, κοιτάζονται πάνω από τα γρασίδια. Κι ο Λέοναρντ τους ακολουθεί με μάτια πλανεμένα κι άσωτα. Ο ένας διαβάζει τους στίχους κάπου στο ύψος του στήθους του, ο άλλος του αγγίζει τα δάχτυλα. Στόματα αφίλητα. Μυστικό είν' ολόκληρο το συναίσθημα σε όλες του τις φύσεις. Χέρια αγγιγμένα..

Κι εσύ σπίτι μου...

Βλέμμα φουσκωμένο από υποσχέσεις ανείπωτες,
λόγια στριμωγμένα 
στ' αριστερά,
σπίτι, κολώνες, επιθυμία μου...

lay

Όμως το βράδυ αγγίζω τη δροσιά των οικείων χειλιών
και λέω "δεν πειράζει, ας έρθουν κι άλλα".
Έπειτα λυγίζω στον ώμο της ποίησης σαν να 'ταν κάτι εύθραυστο,
η ξιφολόγχη τρία εκατοστά απέχουσα απ'το στήθος μου
υπήρξε έμπνευση.
Κι ο φόβος είναι κατάσταση που οδηγεί στην εξοικείωση,
σύντομα δεν αρκεί για να βάλει ένα τέλος,
σχήματα κύκλου,
αυτή η ιστορία δεν λήγει ποτέ.
Κι αυτό το γεμάτο φεγγάρι...
Κάποτε έκλαιγαν μπροστά στα πασούμια των κοριτσιών
οι λογοτέχνες
κλέβοντας έτσι μια ποιοτική περιγραφή.
Σήμερα τι;

Κάτω από τα δέντρα

Θυμάμαι
για να μην ξεχνώ να ζω.
Βουτάς
μέχρι να σου κοπεί κάθε αναπνοή.
Βουτώ
πάντα για να σε βρω.
Δεν υπάρχει τίποτε το απελεύθερο
κάτω από τα δέντρα.
Κάτω από τα δέντρα...