Γαμώτο!

Αυτό το βιβλίο δεν τελειούται ποτέ..Το ήξερα!

Ήμουν, λοιπόν, για χρόνια βέβαιος. Όμως είχαν περάσει πια εννιά έτη, οπότε οι πλανήτες είχαν επιστρέψει στην πρώτη τους θέση. Και παρίστανα όλα αυτά τα χρόνια ένα χαρούμενο δέντρο που λυγίζει λειψό από άνεμο. Μα οι χρησμοί πάντα τα λογαριάζουν αντίθετα κι έμελλε να πεθάνω στα 18, όταν είχα φτάσει ήδη στα 26. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν που είχα ένα σωρό παραμύθια που παρέμειναν άγραφτα. Τώρα, βέβαια, έπρεπε να νοιαστώ..πού να σ'αφήσω που είναι κουφός ο κόσμος και φτωχός ο αντίλαλος; Έκρυβα μια βαλίτσα αέρα στις αποθήκες μου και δεν υπήρχε παραλήπτης να την φυλάξει.Γι'αυτό σου λέω, η ζωή είναι μια κακής ποιότητας παραίσθηση. Έτσι, τα πιο ωραία παραμύθια δεν θα γραφτούν ποτέ. Μιας και τα δέντρα χρειάζονται τώρα άνεμο για να λυγίσουν. Ξέχασα να σου υπογραμμίσω: να κοιμάσαι μόνο τη μέρα, οπότε δεν έχεις τίποτε να χάσεις..

_

Ανάθεμα.
Όλα τα πίστεψα και τώρα γυρίζω τα απογεύματα μουγκός. Όλα τα διηγήθηκα. Όλα τα έτρεξα ως το τέλος. Τώρα θέλω να κοιμηθώ. Αρκετά με τα σώματα. Τώρα θέλω μόνο τα χέρια σου.

Εγώ
Δεν πεθαίνω.
Εσύ
Δεν εγκαταλείπεις.

Κι έτσι είμαστε καταδικασμένοι

να σκοτωθούμε αχίλλεια
χτυπημένοι στη φτέρνα

Αυτό το τραγούδι φέρνει εικόνες μ'εσένα

Οπότε έρχεται άξαφνα η απάντηση,
ο στίχος που παλεύεις να κρατήσεις στην άκρη των χειλιών

για να τον ξεστομίζω αιώνια

πάνω από την ανάσα σου όταν κοιμάσαι

ονειρευόμενα έναν κόσμο περισσότερο δεκτικό

"Ο σωστός δρόμος, ο ανήφορος,
ισχυρίζονταν τα καζαντζάκεια γραπτά
κι εγώ φοβάμαι
στην έρημη πόλη"
Θυμάσαι; Λέγαμε: "κάποιες φορές θες απλώς να ξαπλώσει ήσυχα και να πεθάνεις"
Τώρα σταμάτησε να βρέχει κι είμαστε σχεδόν εκεί
Έψαχνε απλά έναν δρόμο προς διαφυγή.
"σ'αγαπώ", ψιθύρισε
και έσβησε το φως.

Θέε μου, άφησα το νερό να γλυστρήσει μέσα από τα δάχτυλα μου. Ξέχασα αμελώς να υποσχεθώ μια αόριστη επιστροφή. Τώρα γυρίζω σπίτι μέσα από ξένους δρόμους και δεν με περιμένει κανείς. Οφείλω πλέον να αποδείξω τα αυτονόητα, γι'αυτό πάψε να αναρωτιέσαι που ψάχνω μια φωτογραφία αναμοχλεύοντας στα χαλάσματα. Άραγε υπήρξα, άραγε ανάσανα ποτέ πραγματικά;