Ήμουν, λοιπόν, για χρόνια βέβαιος. Όμως είχαν περάσει πια εννιά έτη, οπότε οι πλανήτες είχαν επιστρέψει στην πρώτη τους θέση. Και παρίστανα όλα αυτά τα χρόνια ένα χαρούμενο δέντρο που λυγίζει λειψό από άνεμο. Μα οι χρησμοί πάντα τα λογαριάζουν αντίθετα κι έμελλε να πεθάνω στα 18, όταν είχα φτάσει ήδη στα 26. Το μόνο που με ανησυχούσε ήταν που είχα ένα σωρό παραμύθια που παρέμειναν άγραφτα. Τώρα, βέβαια, έπρεπε να νοιαστώ..πού να σ'αφήσω που είναι κουφός ο κόσμος και φτωχός ο αντίλαλος; Έκρυβα μια βαλίτσα αέρα στις αποθήκες μου και δεν υπήρχε παραλήπτης να την φυλάξει.Γι'αυτό σου λέω, η ζωή είναι μια κακής ποιότητας παραίσθηση. Έτσι, τα πιο ωραία παραμύθια δεν θα γραφτούν ποτέ. Μιας και τα δέντρα χρειάζονται τώρα άνεμο για να λυγίσουν. Ξέχασα να σου υπογραμμίσω: να κοιμάσαι μόνο τη μέρα, οπότε δεν έχεις τίποτε να χάσεις..