Στέκεται πλάι στο φυτό, που μαράθηκε κι αυτό σαν όλα τ'άλλα.Φοβάται πως σιγομουρμουρίζει τις σκέψεις του.Ο τοίχος,διαλυμένος από τις αυταπάτες, έγινε ξένος.Ανάβει ένα τσιγάρο.Το αφήνει να καίγεται.Βάζει ένα τραγούδι.Χαμηλώνει την ένταση για να μην ακούει."Κάνω παράσιτα στα φαντάσματα,να μη μπορούν πια να μαντέψουν",μονολογεί. Η παραδουλεύτρα κάνει να ανοίξει τη πόρτα,εκείνος γίνεται θηρίο,πετάει τη γλάστρα στη πόρτα."Σήμερα έχασε τα πάντα,τη ζωή του όλη",μου εμπιστεύεται η γριά,ενώ στέκομαι έκπληκτη στη πόρτα για τη συνέντευξη.."τον πρότειναν για πρόεδρο της Δημοκρατίας κι εκκλησία ακόμη χειροκρότησε σθεναρά"..κι έτσι έχασε τα πάντα...παράξενα όντα οι άνθρωποι,παλεύουν πάντα για το απεχθές..
