Τώρα που στέκομαι λιγάκι και συλλογιέμαι
η ζωή μου ακολουθούσε πάντα τις ρυτίδες της πέτρας
κι έτσι δεν ξέφευγε ποτέ του τείχους που την κρατούσε μακριά από την πραγματικότητα.
Στον νου μου πάλι άρεσε ο δρόμος της υπερβολής
πολλά τα κλάματα, φριχτές οι κραυγές, τα γέλια όμως σιγανά
δυο δεκαετίες, τρεις, τέσσερις έτσι ζήσαμε κλαίγοντας πολύ, ουρλιάζοντας πολύ, τα γέλια όμως σιγανά
Το σώμα μου κάπου κάπου τιναζόταν στον αέρα,
κύρτωνε, τρανταζόταν ολόκληρο και σε περίμενε να το σώσεις από ανύπαρκτους κινδύνους
Έτσι, η πιο βαριά κι ανίατη αρρώστια μου ήταν ένας ρομαντισμός που μπορούσε να σε ρίξει στο κρεβάτι για μήνες
που και που η έλλειψη νοήματος...
Τώρα που στέκομαι λιγάκι και στοχάζομαι
μ' άρεσε να χαζεύω τα γρήγορα πουλιά που μετανάστευαν
κι ας μην συμμετείχα ποτέ.
Τώρα που στέκομαι λιγάκι και το σκέφτομαι
ίσως γεννήθηκα μονάχα θεατής
