Στάθηκε τώρα μπροστά στο μνημείο κάποιας πολύτιμης θεότητος.Νεκροφανής κι αδιάψευστος, μάρτυρας των όσων ανείπωτων. Στάθηκε μπροστά στο μέλλον κι ανάμεσα στο παρελθόν. Ο Λεόναρντ Μιστ δεν χρειαζόταν θρησκείες, μα κάτι για να το πιστεύει. Κι ο Λέοναρντ Μίστ δεν υπήρξε ποτέ αυτό που νομίζεις, ήταν παράδοξος κι αλήτης.Είναι παράδοξος κι αλήτης. Κι αυτό που δεν το πιστεύεις, αυτό γίνεσαι.Αυτό που δεν πιστεύεις. Κι είμαστε χίλια πράγματα μέχρι να γίνουμε εμείς. Κι εγώ χίλια τόσα τα αρνήθηκα και χίλιες ανοησίες ξεστόμισα ως να τελειώσει αυτό το βράδυ.Κι εγώ κι ο Λέοναρντ Μίστ,αυτός ο τρισκατάρατος,τί κι αν ο Λέοναρντ Μίστ είμαι εγώ;Τί κι αν τον κραυγάζω με ονοματεπωνύμο γιατί με ξενίζει; Τί κι αν τρεμοπαίζουν τα τραγούδια στο ράδιο;"Δεν ακούς;",με ρωτανε "δεν ακούς;" κι εγώ δεν μπορώ να ακούσω αφού δεν είμαι εκεί.Είμαι αλλού και είμαι μπροστά σε αυτό το μνημείο χωρίς να αποφασίζω,χωρίς να σκέφτομαι πως θα καλύψω αυτό που τώρα μοιάζω.Τώρα.Πιο πολύ εγώ παρά ποτέ.Φαντάζει αυτές τις γιορτές, βάρος μη υποφερτό, μονότονο ο,τι μέσα μου φέρω απο χθές,κάθε χθές,κάθε εγώ.Η κουρτίνα συνηθισμένη πια να πέφτει στη λήξη της τελευταίας πράξης,ιερό το μυστήριο,ιερά όσα δεν κατανοώ,ιερό το άμεμπτο καθήκον κι εμμονές χωρίς επεξήγηση..δόξα εν υψίστοις..