Στα Πρόχειρα

"Βουλιάζω,
κι εσύ που θες να παίξεις
σε παιδικές χαρές.
Σου λέω πως βουλιάζω".


Ο δικός μου έρωτας για σένα, μωρό μου, είναι αταξία, είναι παιδί της παράλληλης λογικής κι έπειτα έρχεται η αγάπη. Η αγάπη μου είναι αρμονία. Η αθόρυβη ευχαρίστηση της παρουσίας σου με όλα τα ελαττώματά της στο πλευρό μου όταν μισοξυπνάω μέσα στην νύχτα, αυτή, καρδία μου, είναι η αγάπη μου. Και καθώς η αγάπη μου είναι ήσυχη και συνεσταλμένη τις περισσότερες ώρες γαληνεύω μαζί σου κι όλη η κακία μου δαμάζεται. Είναι όμως κάτι ώρες που ο έρωτας με βασανίζει, με βάζει κάτω και με πηδάει κανονικά, γιατί τότε τα χάνω και δεν σου κρύβω ότι συχνά ψιθύρισα στον εαυτό μου "Πάψε τώρα". Εκείνες τις ώρες μπορώ να χάσω την ζωή μου έτσι απλά, μονάχα επειδή κοίταξες φευγαλέα τα χέρια μου ή στάθηκες να μιλήσεις σε κάποιον περαστικό φίλο. Εκείνες τις στιγμές μου έρχεται να σπαράξω ο,τιδήποτε σε αποσπά (κι από την άλλη η αγάπη μου που θέλει να είσαι ελεύθερος). Είναι ένα παράλογο αίσθημα ο έρωτάς μου -δεν λέω συναίσθημα για να μη σου φορτώσω ένα "συν" τόσο χυδαία, όχι ότι δεν με αγαπάς, αλλά πιο λογικά, πιο ισορροπημένα από αυτή την παραφροσύνη: ευτυχώς!


Γαμώτο, πεθαίνω για σένα (και πίστεψε με, μπορώ να αντιληφθώ πόσο γελοία μεγαλόστομο ακούγεται). Αν μπορείς να το πιστέψεις, μου κόβεις την ανάσα μόνο επειδή χαμογέλασες αμήχανα. Κι όταν παραλογίζομαι και σου γυρνάω την πλάτη, εσύ με αγκαλιάζεις χωρίς ποτέ να με καλομάθεις. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο κι είμαι κι αχάριστη. Όντως είμαι. Είχες δίκιο που το είπες. Είμαι αχάριστη και άπληστη.Και δεν θα πάψω να είμαι, όσο είσαι.


Κοίτα τώρα, που θα γίνω και Κάραλη για πάρτη σου. Θα φοράω κι εγώ κιμονό στα χιόνια και θα γαβγίζω για να με προσέξεις. Εσύ πάντα με αυτή την τρομακτική σταθερότητα. Μου κρατάς το χέρι. "Αφού ξέρεις", θα πεις κι ούτε καταλαβαίνεις πως βουλιάζω όταν μου παίζεις κιθάρα απ' το τηλέφωνο. Ούτε καταλαβαίνεις πως ο δικός μου πλανήτης δεν έχει κέντρο τον ήλιο. Οι φίλοι μου λένε να μετριάσω τις εμμονές μου και να σου γνωρίζω κάθε τυχαίο γκόμενο που θα μου γράψει ένα στίχο ή θα μου πασάρει ένα ποτό σε χαμηλό ποτήρι. Έτσι, λένε, να μην το παίρνεις πάνω σου. Όμως, μωρό μου, υπάρχει στον αντίποδα ένας βαρετός άνθρωπος που λιώνει φορώντας τις κάλτσες που έκλεψε από την βαλίτσα σου.


"Φοβάμαι,
πως δεν θα αποδράσω
από τον συρφετό
χιλιάδων τακουνιών".