Ήταν κάποτε κάτι μικροί μικροί ψίθυροι,
κι όπως κάθε τι μικρό μικρό, έτσι κι εκείνοι πότε πότε μεγάλωναν
και κάλυπταν τους τοίχους σαν κουρτίνες
σπιτιών που στοιχειώνονται από τους πεθαμένους τους.
Κι άμα μεγάλωναν, καλύτερα να έλειπε κανείς απ' το δωμάτιο
γιατί σχημάτιζαν κάτι σώματα που θα τα ζήλευε κι ο Άδωνις
ή η Αφροδίτη.
Κι αυτοί οι ψίθυροι ζητούσαν ένα εισιτήριο από τα εκδοτήρια του τρένου,
όταν αγρίευαν, ζητούσαν δυο.
Κι όσο άνοιγες το παράθυρο κι άφηνες να μπει σιγά σιγά
με απαλά φυσήματα η αγάπη
μίκραιναν μίκραιναν και στριμώχνονταν πάλι στο συρτάρι του κομοδίνου.
Ποιος θέλει ψιθύρους στο προσκεφάλι του;
Σιγά-σιγά απ' το παράθυρο η αγάπη, ψιθυροφάγος και ένοπλη
έφερνε την ύστατη σωτηρία.
Μονάχα λίγες ώρες μετά, όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι,
η μικρή αγάπη πάντα σε ετοιμότητα
φόραγε τα παπούτσια της με βιασύνη.
Αγάλι-αγάλι άνοιγε και το συρτάρι
δειλά να βγαίνουν πάλι οι ψίθυροι
κι έτσι που μεγάλωναν καλύτερα να μην βρισκόταν κανείς στο δωμάτιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου