Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Καμιά φορά ενσωματώνεσαι στα προβλήματα, τυχαίνει να λείπει διακοπές η επίλυσις, ώσπου ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοί οι αιώνιοι σύντροφοι κάπου χαμένοι στο ίδιο μπαράκι, στην ξέφωτη γωνία.
Δεν μπορώ να υποσχεθώ μια νέα αρχή. Είναι που οι βουτίες σου έρχονται χωρίς να το καταλάβεις, από ένα άξαφνο σπρώξιμο στην άκρη του βατήρα, από ένα άξαφνο χέρι ένα μεσημέρι άξαφνο, ηλιόλουστο. Το να κάνεις το σωστό είναι συχνά ένα όπλο που βάζεις στο στόμα σου και δεν έχει σημασία αν το αποστρέψεις, αφού αν το χάσεις έχεις ήδη πεθάνει.
Μερικές μέρες θυμάμαι εκείνα τα απογεύματα που γίνονταν γρήγορα βράδια από τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, από τη μεταφορά πληροφοριών που δεν έβγαζαν πουθενά. Έτσι για να 'χουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Όπως όλα τα άνθη, είναι κι αυτό μια πρασινάδα που μια μέρα μαραίνεται. Όμως η έννοια, η "άνθηση" είναι κι αυτή μια οντότητα που δεν χάνεται ολότελα ποτέ. Γι' αυτό είναι όμορφο να αγαπά κανείς. Είναι φοβήτρου αίνιγμα να παλεύεις.
Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Αλλά δεν έφυγα. Είναι καιρός που αφήνω πράγματα. Αλλά δεν παραιτήθηκα.
.........................................................Όπως πάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου