And then I see a darkness

Το σπίτι του ήταν εκεί όπου μια άκρη χλωρή υφίσταται,
ένα κομμάτι γης δροσερής που να χωράει τις αναμνήσεις του.

 Σπίτι του ήταν ο τόπος όπου μπορούσαν να συναντηθούν τα πνεύματα
 μ' εκείνον μόνο του, γυμνό κι εκτεθειμένο

 Εκείνο ήταν το σπίτι του...

 Σπίτι ήταν το μέρος όπου ησύχαζαν οι δαίμονες χορεύοντας
και στην ντουλάπα υπήρχε ένα μικρό ραφάκι για όνειρα

 Οι τοίχοι τον στρίμωχναν προστατευτικά
 μαλάκωναν τον πόνο του με μια τρυφερή σκοτεινότητα
κι εκείνος δεν ήξερε γιατί πάντοτε τον ακολουθούσε η αίσθηση της θλίψης
και που ήταν το κομμάτι που όφειλε να σημάνει την ολοκλήρωση

 Τα έβλεπε όλα όσα μπορούσαν να τον σώσουν
μια μέρα ή μια νύχτα
 από το σκοτάδι, από τη σκιά κι από την έλλειψη πατρίδας και στέγης
 μα ήταν άπιαστα και ξέφευγαν
 20 χρόνια τώρα, ίσως και πιο πολύ

Σπίτι του ήταν εκεί όπου οι ανάσες χωρούν
πλάι σε άδεια χαρτονομίσματα και συμβόλαια
μέσα σε υποσχέσεις αφοσίωσης

 Σπίτι του ήταν η έμπνευση
 και η ξεραμένη σκουριά κάτω από τη βάση της γλάστρας
δίπλα στην εξώπορτα

 Σπίτι του ήταν μια παράγκα με μόνη προίκα την ανοχή του ενοίκου,
ένα καλύβι με λευκές κάσες και δέντρα απανθρακωμένα στο ξύλινο πάτωμα

 Σπίτι του ήταν εκεί...

Τα ΚΤΕΛ των συγγραφέων

Έπεσε
στα απελπισμένα γόνατα του Θεού
η προσευχή
και κρεμάστηκε
με χέρια τρεμάμενα θολά
οι μνήμες ρίζωσαν
τα πουλιά πάγωσαν στην πτήση τους
η φωνή ζεστάθηκε. Έπειτα
ξύπνησαν ο ένας στα χέρια του άλλου
αφαίμαξε
το χρώμα των ματιών του
τα μυστικά έτοιμα να εκραγούν
προφυλαγμένα στη σιωπή.
Ο δαίμονας
που παρασιτεί στο στήθος,
στα τρεμάμενα χέρια και στα δάκρυα,
πόσο πεινούσε απόψε για μαρτύριο.
Έξω από τη μαρμάρινη αίθουσα του δικαστηρίου
ο βαρδάρης μετακίνησε λίγο το τοπίο,
τα φύλλα των δέντρων
και τις σκιές των πουλιών.
Μια νύχτα που κύλησε και χάθηκε
μια πρόδρομη σκέψη
που επέζησε
τα δάχτυλα που γλίστρησαν ανάμεσα σε δάχτυλα
μια υπόσχεση καθόλου εφικτή,
μια εγγύηση που ψεύδεται ασύστολα.
Απόψε, εχθές, μεθαύριο.
Αγαπώ.

Σπληπιν γουιθ γκοουστς

Και η μέρα του ήταν ένα δέντρο στραβό από την πρώτη του γέννηση. Δεν υπήρχαν τα χέρια κι οι μοίρες πάντα τόσο άδικα ζυγίζουν τα πράγματα. Ένας θεός εν τω πλήρει κουφός, μια νύχτα που αρνείται να φθάσει. Ένα δέντρο στραβό, καταδικασμένο σε μια ζωή αιώνια. Ένα δέντρο δαρμένο από ανέμους που φάνηκαν άδικα. Μια κόκκινη κηλίδα στον παράδεισο που λερώνει τα πάντα. Ένα πρωί φρικιαστικό. Ένα πρωί χωρίς χέρια.