Είναι ένα από εκείνα τα μαύρα βράδια,που περιμένεις να βρέξει,η ανάσα της γής τυλίγει τους άστεγους,τους μεθυσμένους και τους νεκρούς με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος,κι η μυρωδία έχει τη δύναμη να αφηνιάζει τους τρελλούς και να κλείνει τους στοχαστές στις ντουλάπες.
Τις νύχτες με αυτή την όψη,ανακαλείται στην μνήμη μου-που με προδίδει ανέκαθεν και έχει την τάση να εκδικείται-η εικόνα των σταθμών ξημερώματα μέσα από το παράθυρο του τρένου.Αμφιβάλλω αν υπήρξε πιο μυστικιστική εικόνα.Κι έτσι μένω στο μπαλκόνι,άλλοτε με κρασί,πότε με λίγο ελληνικό καφέ να μου θυμίζει τον παππού, και περιμένω μια υποτιθέμενη επιστροφή,μια επίσκεψη απρόσμενη προσώπων επιβιωσαντων από σβησμένα μπλόγκς και απόπειρες της λήθης.Το πρωί δεν θυμάμαι να γραντζούνισε κανείς τον τοίχο πέρα από τα φαντάσματα.
Ίσως η μυθοπλασία που διέπει τις νύχτες με τη μυρωδιά της βροχής και την υγρασία να ευθύνεται για τα ρημαγμένα μου συρτάρια,για ξεθαμμένα γράμματα που τελικά δεν επιχειρώ να ξαναδιαβάσω.Πού ξανακούστηκε τέτοια βεβήλωσις διατυπώσεων που δεν αντιπροσώπευσαν τίποτε παραπάνω από την ίδια την στιγμή κατά την οποία συντάχθηκαν;!
Αυτά τα βράδια,κρυφοκοιτάς τα πεζοδρόμια,αναμένοντας το ξεμύτισμα απίστευτων πλασμάτων.Στο τέλος η νύχτα σε έχει κοροιδέψει ξανά,τίποτα δεν φάνηκε.Ούτε οι ταξιδιώτες,ούτε τα παραλελυθότα πρόσωπα,ούτε εχθροί.
Η μέρα θα είναι άλλη μια.Η ανάρτηση θα είναι και πάλι αόριστη,τα ψέμματα δεν θα 'ναι διόλου πρωτότυπα και οι αναμνήσεις δεν θα φέρουν πίσω τίποτα απολύτως.Πάλι καλά να λες..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου