(...) Κι οι απαντήσεις ήρθαν αργότερα,όταν πια έπαψαν ν'αποτελούν αντικείμενο της αιώνιας αναζήτησης.Το βράδυ έσπασε τον καθρέφτη σε χίλια κομμάτια,μα το ειδεχθές πρόσωπο παρέμεινε εκεί με την όψη του τιμωρού,κι ίσως γι'αυτό το πρωί να ξεχνιούνται τα όνειρα και να ξαναγίνονται οι καθρέφτες, μιας και κάθε μεζούρα στάχτης μένει μόνο για να θυμίζει πως υπήρξε φωτιά (και πιθανότατα για να στιγματίζει τα πρόσωπα). Κι από τα αποκαίδια πότε ξανάγινε φωτιά;Ποτέ φωτιά-μόνο παραδείγματα!Μα το βράδυ πριν τον κατακλυσμό,ίσως να 'ταν κι η καταιγίδα που τον σεληνίασε,ίσως κι αυτό το λιωμένο κερί που 'φερε πίσω αναμνήσεις και δαιμόνια,που τον έκαναν να βάλει τα χέρια μέσ τον θρυμματισμένο καθρέφτη να βρει το πρόσωπο.Διότι εκείνη τη νύχτα έιχε πάρει μια ιερή απόφαση,θέτοντας στον εαυτό του έναν όρο πολεμικό: θα έγραφε ή θα πέθαινε..Και καθώς έφερνε το ταξίδι στους ώμους του,κάπου ανάμεσα στη λάμπα και το χαρτί,βρέθηκε αντιμέτωπος με μια απρόσμενη ανακάλυψη-κι εγώ,ήρεμος παρατηρητής των πάντων,κοιτάζωντας ξεδιάντροπα από τα ξένα παράθυρα,μπορώ να σου πω μετά βεβαιότητος πως ετούτη η ζαλάδα του δεν ήταν ναυτία ή ο χλευασμός του αλκοόλ,ήταν απάντηση."Δεν είναι οι απάντησεις,μα τα αινίγματα το απώτερο αντικείμενο ερεύνης,οι ίδιες αυτές ερωτήσεις", έγραψε πάνω στο τραπέζι-όχι στο χαρτί.Χρόνια μετά,κάποιος μαθητής σκυμμένος πάνω από τα λόγια του σκοτωμένου πια από την έλλειψη του νοήματος,εφήυρε την ψυχανάλυση που έκανε πια άπειρους τους σπασμένους καθρέφτες.Κι όταν η τύχη τον έφερε προς απολογίαν,τοποθέτησε κάθε αιτίαση σε εκείνο το χαραγμένο τραπέζι-κι οι νύξεις του δεν άφησαν ήσυχη ούτε την καταιγίδα-μιας και οι μεγάλες ιδέες μπορούν να φορτώσουν την ευθύνη τους μόνο σε γενναίους κι ερασθανάτους.Και δεν ήταν λίγοι οι πολεμιστές της Ιστορίας που χώθηκαν στα πηγάδια ως να περάσει η αναταραχή.Και δεν ήταν ήκιστα τα μετάλλια και τα χρυσά κλειδία πόλεων που αποδόθηκαν εν τέλει στους δειλούς.(...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου