Λέοναρντ

Mισούσε τη λέξη "αυγή"
ο Λέοναρντ και μισούσε τη ζάχαρη στον καφέ
έπειτα βρήκε ένα υποκατάστατο όλων αυτών των ναρκωτικών
του έδωσε διάφορα ονόματα
καθώς δεν πίστευε στον έρωτα
κι έπειτα έπεσε πίσω από κάποιον τυχαίο φίλο να πνιγεί
για να παραβεί την γραφική γονεική συμβουλή
πάντως το υποκατάστατο του είχε φορτώσει μια ανεπιθύμητη διαλλακτικότητα
κι έτσι αποφάσισε να το κόψει και να αρχίσει να βάζει ζάχαρη
σίγουρα ο Λέοναρντ δεν ήταν σέξι
τί να τα κάνει τα υποκατάστατα
δεν ήταν σέξι, κάπου-κάπου επιχειρούσε να είναι αστείος
στο κρεβάτι προτιμούσε να γελάει, όπως θα 'λεγε ο Άντι Γουόρχολ,
δεν ήταν σέξι
και το υποκατάστατο -α! μα άγνωσται αι βουλαί- έβλεπε πάνω του πράγματα απίθανα
και μαρτυρούσε χαρίσματα που ένας θεός ξέρει που τα φαντάστηκε
έτσι ξαναέκοψε τη ζάχαρη στον καφέ
μια μέρα ομως το υποκατάστατο τον ζεμάτισε
σαν την ηλεκτρική καρέκλα, ούτε μπορούσε να αντέξει το ρεύμα αυτό που του έκαιγε τις φλέβες
και του τέντωνε τα νεύρα παράξενα, παράλογα, ανεπιτήδευτα, διαβολικά
μια μέρα, σου λέω, τον έκαψε
το κεφάλι του άχνισε
ο ήχος εύθυμου ταμπούρου, στον αέρα καπνοί
όλοι, Λέοναρντ, στο είχαμε πει:
name it

Ζητείται ελπίς(workin on it)

Τα βράδια του καλοκαιριού αξίζουν μόνο επειδή το κέντρο αδειάζει.Είναι μέρες τώρα που ο Λ. στριφογυρίζει στο μυαλό μου.Όμως μόνο στην ακινησία του κέντρου μπόρεσα πια να μαντέψω το πρόσωπό του..Τα δάχτυλα μύριζαν καπνό και τα πόδια του χτυπούσαν,θυμάμαι,νευρικά. Έτσι υπέθεσα πως είχε κάποιο ραντεβού.Καθόταν στο παγκάκι απέναντι από το παλιό σινεμά και κοιτούσε μια άδεια βιτρίνα,γεμάτος αδιευκρίνιστα ερωτήματα.Στα χέρια του έπαιζε ένα αναπτήρα,πότε ανάβοντας,πότε σβήνοντας..όπως οι απαντήσεις.Κι εκείνο το απόγευμα δεν έμοιαζε με τον συνήθη είρωνα,τον μίζερο παντογνώστη,ζώντα κάτοικο των νησιών των μακάρων..Περίμενα να φανεί κάποιο πρόσωπο,εκείνο το πρόσωπο για το οποίο έμοιαζε να αδημονεί και να στριφογυρίζει.Ίσως ακόμη να επρόκειτο για κάποια μυστική συμφωνία παράνομων τινών ή για συνάντηση φύσεως αιρετικής.


Ξαφνικά σηκώθηκε,πέρασε από τον παλιό σταθμό των τραίνων ώσπου έφθασε στο πάρκο.Τότε μου ήρθε στο μυαλό σαν μεταφυσικό κι ανεξήγητο εκείνο το τραγούδι του Αγγελάκα.."Ο χαμένος τα παίρνει όλα"..Mελωδία μίζερη,με νότες που χτυπούν στην μνήμη νευρωτικά.Και δεν υπάρχει δρόμος για να γυρίσεις παρά μόνο χαλάσματα.Και δεν υπάρχει ούτε τώρα μα ούτε και πριν.Από αυτές τις στιγμές που αναδιπλώνεται μπροστά σου η ματαιότητα όλη του κόσμου και της ύπαρξης, σε χρόνια όπου προσπάθησες να καθορίσεις όσα θα παραμείνουν άγνωστα και εκπαιδεύτηκες να αγαπάς και να μισείς με έναν τρόπο και χόρτασες και στάθηκες ικανοποιημένος και υπερήφανος.Ώσπου ένα τραγούδι ενός μεθυσμένου,που δεν σημαίνει τίποτα, να σου θυμίσει τα τη συνειδησει απωθημένα και οικτρά.Πφφφ..δεν ήταν παρά ένας τύπος νευρικός σε ένα παγκάκι,πιθανόν ερωτευμένος ή αλλόκοτος,ίσως με μυστικά από αυτά που δεν ξεφεύγουν του τέλους.Τί τελικά μας δίνει τις ερωτήσεις δεν θα μάθω ποτέ,κι αν είμαι ο παίχτης ή η τράπουλα...

"Και εγώ δεν έχω άλλο όπλο,παρά να λέω ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω" (Τ.Λειβαδίτης)

Στα χέρια του έπαιζε έναν αναπτήρα..

Στα αγγλικά χώματα ψιχαλίζει,όπως πάντα

Το 1891 ο Λέοναρντ Μιστ βρέθηκε μπροστά σ'ένα μνήμα χωρίς λουλούδια, χωρίς κεριά και χωρίς τις συνήθεις πονεμένες ρητορείες των μυρίων αναπάντητων γιατί. Στην Αγγλία του 19ου αιώνα συνηθιζόταν το ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων μικρού βεληνεκούς στους χώρους των νεκροταφείων με βασική τους θεματολογία τη μεταθανάτια απονομή δικαιοσύνης,την Κόλαση και τον Παράδεισο. "Να είστε καλοί χριστιανοί και θα πάτε στον Παράδεισο" κραύγαζαν τα ηθικά διδάγματα, "να είστε,να είστε,να είστε" επέμενε ανέκαθεν το δογματικό κατεστημένο, επιβεβλημένο από τον παπά,από τον δήμαρχο και τον φούρναρη.


Ο Λέοναρντ Μίστ βρέθηκε μπροστά στο γκριζωπό από τη φυσική διάβρωση και τους ανθρώπινους αφορισμούς μνήμα και κάπου έσπευδε να μιλήσει, έπαιρνε μια βαθιά αναπνοή, φούσκωνε τον θώρακα με σοφίσματα και εξυπνακίστικα αποφθέγματα, μα ο νεκρός δεν άκουγε κι ο Λέοναρντ δεν μιλούσε. Ψιχάλιζε, όπως πάντα στα αγγλικά χώματα, ο νεοκόρος απέδιδε τιμές και σεβασμό ανάμεσα στους μουγκούς διαδρόμους του πρώτου νεκροταφείου των μεγάλων προσωπικοτήτων. Οι θαυμαστές των νεκρών πρωτοπόρων έφερναν μαζί τους μερικά αρωματισμένα χαρτιά με ποιήματα αφιερωμένα στα είδωλα της φορμόλης και της φυσικής αποσύνθεσης. Οι γυναίκες έφερναν φρέσκα λουλούδια και ξύδι να ασπρίσουν τα μάρμαρα. Οι ψιχάλες συγκρατούσαν την συνήθη ακίνητη ροή που συναντάται στα νεκροταφεία. Κάποιοι φανέρωναν τα υγρά τους μάγουλα πίσω από τα μαντήλια που κουβαλούσαν στο πέτο τους.


Μια μέρα του 1891 ψιχάλιζε. Οι φοιτητές έφερναν μαζί τους βιβλία και σημειωματάρια εκμυστηρευόμενοι στους νεκρούς πρωτοστάτες τις ιδέες για επανάσταση. Το απόγευμα μύριζε φρέσκο ψωμί από τον γειτονικό φούρνο. Το καφενείο δίπλα παρέμεινε σχεδόν άδειο, με μερικούς ξεχασμένους γεμάτους άλγος από την επιθυμία τους για τον νόστο-ναι! μερικούς κουρασμένους νοσταλγούς. Όμως ο Λέοναρντ Μίστ στάθηκε για ώρα μπροστά από ένα μνήμα που το 'χε φθείρει λίγο η παλιά φωτιά και προσπαθούσε να μιλήσει. Ο Λέοναρντ Μιστ δεν κατάφερε να βρει τα λόγια.Έφτυσε αυθόρμητα το χώμα και έκανε να φύγει.


"'Εφυγε ξαφνικά;" ρώτησε ο νεοκόρος, "Έφυγε γρήγορα κι επώδυνα,όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις,θα 'πρεπε να το ξέρει ο δήθεν σοφός,αυτό το πράγμα μόνο έτσι ξέρει να σκοτωνεί" απρόθυμα κι έκδηλα ενοχλημένος ο Λέοναρντ έριξε μια ματιά πίσω."Μα τί; Τί ήταν που τον σκότωσε, όπως λέτε,γρήγορα κι επώδυνα;Αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν,ο λαός το ξέρει πως το γρήγορα είναι σίγουρα λύτρωση" κι η αντίδραση ήταν σχεδόν απόλυτη, ο νεοκόρος τον κοίταξε σαν ασεβές παιδόπουλο μηδαμινών αξιών."Τί ήταν; Μα τί άλλο;Η αλαζονεία του!",έφυγε με ρυθμικό βήμα,ανομολόγητα χαρούμενο από το ξεστόμισμα αυτό το βλάσφημο.


Κάπου μέσα στο μυαλό του γέλασε ρηχά,ασυγκράτητα..

Ο Λέοναρντ Μιστ ένα απόγευμα του 1891 που ψιχάλιζε ως συνήθως στα αγγλικά χώματα στάθηκε μπροστά σε ένα μνήμα ταλαιπωρημένο του πρώτου νεκροταφείου των νόμπελ και των εξεχουσών προσωπικοτήτων.Ο Λέοναρντ Μίστ έφτυσε στο έδαφος.Δεν εξέδωσε ποτέ τα δικά του βιβλία.Συνήθως έσκιζε τα γραπτά από αμφιβολία ή σιγουριά.Δεν μας απάντησε ποτέ.Ο Λέοναρντ Μιστ έκανε να φύγει.Κάπου βλασφήμησε παραφουσκωμένος από αμφισβήτηση και διαύγεια.Το βήμα του έγινε ζωηρό.Ο Λέοναρντ Μιστ έφτυσε στο έδαφος.

Ο Λέοναρντ Μιστ είναι ένας άνθρωπος που απελευθερώθηκε.

Δεν σώθηκε ποτέ.

Κι άλλωστε γιατί να θέλει κανείς να σωθεί;

Καλή σας μέρα =)

"A dreamer is one who can only find his way in the moonlight ..
...and his punishment is that he sees the dawn before the rest of the world"..