Watch tiny steps inside huge shoes out.

Well she was living in her house across the sea. It was lonesome, kinda crowdy. I don't know what's the coldest thing to be.

He said "so cute but now you kid gotta go to bed", so she looked her shape and she was tiny dressed in a dress for adults.

I'm sorry Ann. You gotta hug your teddy bear now. The sea-house lives on your mind.

Ann said "Then don't pay me sympathy". And the sun went down as always

Το εμβατήριο που του 'μαθαν να λέει

στους απανταχού εγκλωβισμένους, βεβαίως ελεύθερους στο φρόνημα..άλλωστε τί σημασία έχουν οι δείκτες των ρολογιών αν δεν μπορούν να σωπάσουν; τα γέλια των παιδιών γεννούν τώρα έρημους δρόμους.. η προφητεία θα αποβαίνει πάντοτε ψευδής και ο κόσμος θα αυτοκτονεί όσο αλλάζουν οι χιλιετίες, πάντα ο κόσμος ο ήδη νεκρός.

"Κράτησα τη ζωή", έλεγε ο ποιητής, "γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει",έπειτα σώπαινε γιατί κράτησε τη ζωή. "Έχτισα τείχη", έλεγαν οι τετράγωνοι, "να φράξω τη δυστυχία μου, την έδεσα ναυτικά με διπλό σκοινί". Στο τέλος - τέλος δεν φταίει κανείς..Τότε γιατί τίποτε δεν συγχωρείται; Γιατί το ένα δεν μεταστρέφεται; Εγώ πάντως ευτύχησα. Το εμβατήριο το έσβησα πια από τον νου. Πεθαίνω από ένα εκατομμύριο ντουφέκια που με κραυγάζουν προδότη. Αιωνιοβατώ ελεύθερος. Είχα διαλέξει. Ήταν φασίστικο...


..και του 'ρχεται να κλαίει..

Πρωινό νηφαλιότητας το βράδυ

Κι ήθελα να πιάσω τα χέρια σου, αλλά ξεχάστηκα κάπου μακριά ξερνώντας στα πατώματα άγνωστης τουαλέτας-το ξέρω, δεν ακούγεται τόσο κομψό. Οι κύριοι με τις γραβάτες, ω θέε μου, θα πρέπει να έγδυσαν τα χαμόγελα της φρεσκοανανεωμένης οδοντόπαστας μέχρι να τελείωσει η βραδιά. Ανέβηκα στο τραπέζι και τους έδειχνα τα άσεμνα δάχτυλα. Ή μάλλον δεν ήμουν εγώ, ήταν αυτό το παλιόκρασο. Έχασα το λεωφορείο σου, εσύ έφυγες χωρίς να μου σφίξεις το χέρι. Έφυγες για πρώτη φορά χωρίς να προλάβω να κλάψω. Ίσως γι'αυτό όλο το βράδυ πέρασε με εμετούς πνιγμένους στη μυρωδιά της παροίνιας. Μισώ να μην προφταίνω τους αποχαιρετισμούς. Μπορεί άλλωστε να 'ναι πάντα η τελευταία φορά για ο,τιδήποτε. Πάντως ο αέρας μύριζε σκόνη.


Έτσι έζησα τη ζωή μου. Κάπως έτσι. Τουλάχιστον εκείνο το βράδυ έτσι έμοιαζαν τα πρόσωπα σαν ψεύτικα. Το πρωί έτρεξα ενστικτωδώς προς τα ΚΤΕΛ. Απεργούσαν και είπε το ίδιο να κάνει και η παραδοχή. Κάθισα σε ένα παγκάκι περιμένοντας να έρθεις να με πάρεις. Την επομένη μέρα, φοβάμαι να την αποκαλύψω εξαιτίας δεισιδαιμονιών και προλήψεων. Πάντως ο αέρας μύριζε σκόνη.

"Σουζάν, χόρεψε μαζί μου έναν τελευταίο χορό. Άσε να αναρωτιούνται που είμαστε. Παραμένεις πάντα στο μέρος εκείνο, όπου δεν χωρά κανείς. Πώς λοιπόν να ξεκολλήσουν τα χέρια σου από πάνω μου. Σουζάν, τραγούδησε μαζί μου τον τελευταίο ήλιο. Αιώνια."

Annie

She stands with hands against the window
she's a lover but she devout
heal and wounds meet on the same place
she's a loser she has lost face
sure this sweating is gonna drain her
they had raced fair he's on despair
now she stands against the winding
wail is plugged in now who's kidding

Doomin' insert, falling t-shirt
pay and buy whatever
acting pleasure, great kisser
she's a drama, seems a wisher
server
now she stands in front hell's bells
and she's open
and it's now and ever
acting pleasure, great kisser
she's a drama
but believe her never

Singing pulsing for a body hulking
and it's strange and lonely
tonight
Well he misses while she's hunting
and it's unfair, lack of rage and no way to fight

Crawling on their ugly lust playing
kinda dying, no one's praying
fancy talking, golden dishes
it's might taken
what she wishes
haunted dark is full of whispers
comes across with what is feared of
unforgiven are the sinners
from escapes and broken mirrors

Κυριακή, 21

Κι υπάρχει άραγε η Ελπίδα; Χιλιάδες την μνημόνευσαν άνθρωποι, τα χέρια τους βρόντηξαν επί γης στις ικεσίες. Έβγαινα στο μπαλκόνι βιαστικά μόλις το δροσερό αεράκι της νυκτός έδινε δειλά τα σημάδια της ύπαρξης, εξορμούσα αναζητώντας ένα σημάδι θεϊκό κι αναμφισβήτητο. Τώρα, λοιπόν, ξαναρωτώ: υπάρχει ελπίς, γιατρέ μου, θεέ τόσο θνητέ, ζωή μου, Μοίρες, Μούσα της έμπνευσης που σωπαίνεις..;

Γιατί γράφω; Νιώθω μόνος, ίσως ξένος, όπως νιώθει πάντοτε κανείς ισορροπώντας πάνω στα πάτρια εδάφη. Πολύ περισσότερο: νιώθω θνητός. Ανακούφιση να 'ναι ή απογοήτευση; Μιας και είχα πειστεί πως θα σώσω τον κόσμο..

Βγαίνω στο μπαλκόνι,
βιαστικά σαν από συνήθεια. Θα γράφουν εκατομμύρια οι ξένοι στα πρόχειρα χαρτιά. Πάντως το μόνο που θα 'θελα σ'αυτήν μέσα την ολοσχερή μοναχικότητα, είναι να μείνω για λίγο μόνος.

Μόλις λίγες ώρες πριν ο φίλος μου ο Παναγιώτης μου "ανέθεσε" την συγγραφή ενός άρθρου περί μουσικής, μιας και... "είναι το φόρτε μου, έτσι δεν είναι;". Η αλήθεια είναι οτι στεκόμουν από έντυπο σε έντυπο αφήνοντας συνεντεύξεις αγνώστων μουσικών ή αφιερώματα σε είδη με τα οποία γούσταρα να γεμίζω την προσωπική δισκοθήκη μου. Συνήθιζα τότε να κατηγοριοποιώ στον νού μου την μουσική μεταξύ ποιοτικής και μη. Και αυτές οι "ταξικές διακρίσεις" των Τεχνών είναι που διακρίνουν τελικά τους στενόμυαλους ανθρώπους. Τί σημασία έχει εν τέλει αν ακούς Manowar ή Ρουβά; Είναι μονάχα ζήτημα προτίμησης και όχι ποιοτικής διαφοράς. Όπως και να 'χει, σήμερα έθεσα ως θεωρητικό άξονα του άρθρου μου, όχι το είδος, μα το τί είναι τελικά μουσική.

Κατ' αρχάς, πήρε το όνομά της από τις Μούσες, θεωρούμενη ως η "Απολλώνεια των Τεχνών". Λέμε, σήμερα, οτι μουσική είναι ο επιτηδευμένος ήχος που παράγεται από τον άνθρωπο.

Όμως μικρή σημασία έχουν οι ορισμοί και εμείς σπαράζουμε για το χαμένο μας γκομενικό ακούγοντας Χατζηγιάννη.Οι Σπαρτιάτες, πάλι, εκστασιάζονταν στην μάχη εξαιτίας της ρυθμικής του αυλού. "Είναι ένα παραισθησιογόνο χωρίς εθιστική", ισχυρίζονταν.

Και είναι έτσι! Στον κόσμο ολόκληρο οι άνθρωποι παρηγορούνται, γιορτάζουν, επαναστατούν με αυτούς τους μικρούς σύνθετους τυχαίους ήχους, κάτι που με κάνει να πιστεύω πως η μουσική είναι αναμφίβολα το μοναδικό παγκοσμιώς κοινό "θρήσκευμα" μεταξύ ανθρώπων. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η μουσική είναι η ανομολόγητη επικοινωνία με τον διπλανό μας ή ακόμη περισσότερο με τον ένθετο εαυτό μας, τον γκρινιάρη, τον χαζοχαρούμενο, τον κλαψιάρη, τον ερωτύλο..

Γι' αυτό στα πάρτυ οι νέοι βάζουν στη διαπασών τη μουσική. Γιατί είναι ώρες οπότε τα λόγια περισσεύουν. Γιατί η μουσική είναι ένα απεριόριστο ινδικό "namaste", ένα ξεσηκωτικό "άνθρωποι όλου του κόσμου ενωθείτε!" και ένα κίνητρο μεταφυσικό. Έτσι, τα βράδια οι πάντες σερφάρουν μοιράζοντας Links τραγουδιών στους ιστοτόπους, αναζητώντας τους μακρινούς "σύντροφους" τους κι εγώ, από την άλλη, βάζω το τελευταίο άλμπουμ των portishead και πάω να διαβάσω. Καλό σας βράδυ.

Δεν μπορούσε πια να τραγουδά τραγούδια θανάτου, πόνου βουβού για ταξιδεμένους που παρέλειψαν τον νόστο. Τίναξε τα χέρια του ψηλά. Τα άκουσα. Τα άκουσα να φτερουγίζουν σαν ένας Ίκαρος που τα κατάφερε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως του αρέσει η μυρωδιά του ηλίου στα μισοβρεγμένα μαλλιά, στα μισοβρεγμένα μάτια του άρεσε η μυρωδία της ελπίδας.

Ένα πρωί ανέβηκε το βουνό. Ένα πρωί το κατέβηκε και πάλι. Θα το ξανανεβαίνει εσαεί, δεν κομπιάζει.

Η αλήθεια είναι πως του άρεσε η μυρωδία του ηλίου στα όνειρα των ανθρώπων τα τόσο θνητά.

Σπληπιν γουιθ γκοουστς

Και η μέρα του ήταν ένα δέντρο στραβό από την πρώτη του γέννηση. Δεν υπήρχαν τα χέρια κι οι μοίρες πάντα τόσο άδικα ζυγίζουν τα πράγματα. Ένας θεός εν τω πλήρει κουφός, μια νύχτα που αρνείται να φθάσει. Ένα δέντρο στραβό, καταδικασμένο σε μια ζωή αιώνια. Ένα δέντρο δαρμένο από ανέμους που φάνηκαν άδικα. Μια κόκκινη κηλίδα στον παράδεισο που λερώνει τα πάντα. Ένα πρωί φρικιαστικό. Ένα πρωί χωρίς χέρια.

not like you do

Γιατί όλοι λένε...

"Σ' άγαπώ, αλλά δεν μπορώ.." ;

Χάνω την πίστη μου

Γιατί φοβάσαι, λοιπόν, γιατί
μελετάς την σιγή
μονο σε ώρες που δεν υπάρχει κανείς να ραντίσει το νεκρικό
απόγευμα μ'απαντήσεις. Η πόρτα
της ντουλάπας κλειστή
αιώνια ζεστή ανάσα μέσα της η φλόγα που σιγοκαίει
νόμιζα πως γεννήθηκες ήρωας
το ίδιο πίστευες κι εσύ
που 'ναι η σημασία όλη της κοσμικής ιστορίας,
που 'ναι η σημασία η βυθισμένη στη κόρη του ματιού σου.
Γιατί λες σκόρπια λόγια, γιατί μ'αφήνεις να μαντεύω εσφαλμένα, γιατί δεν μιλάς..
Στο καλάθι δίπλα στα πόδια
άστοχες επικρίσεις σε θεούς
καμιά πίστη στη δικαιοσύνη, πολιτική ανεπάρκεια
Τα βλέφαρα βαριά
από τα κλάματα που απόμειναν μέσα για πολύ
ο πολυκαιρισμένος πόνος
πώς να σου απλώσω το χέρι μου που μεγαλώνεις με τα μάτια τις αποστάσεις
πώς να βοηθήσεις και που ν'αρκεστώ
Είναι ένας αγώνας εν τη γεννέσει χαμένος
αέναος μόχθος χωρίς αντίκρυσμα
Που πήγαν οι ηθικιστικόλογες ανταμοιβές..
Δεν έχω πια τίποτε ενδιαφέρον να πω
κανένα αστείο να μειδιάσουν τα αδιάφορα χείλη των πάντοτε περαστικών στη ζωή
Παρά ένα κομμάτι κρέας στερεμένο, αφαιμαγμένο από τις ώρες εκείνες που δεν περιγράφονται
παραμένω ορθώς
ένα κομμάτι κρέας γρατζουνισμένο από την λάθος την μοιραία κλήρωση.

Παρα(σ)τάσεις

Και σώζονταν πάντα την τελευταία στιγμή. Από μια κουβέντα με νόημα ή ένα γράμμα χαραγμένο λοξά. Από ένα όνειρο μισοφαγωμένο, ατέλειωτο. Κι άραγε τι μυστικά ξεστόμιζαν εμμέσως οι οιωνοί; Οτι κερδίσαμε μια δική μας ομόνοια για πάντα. Οτι κλήρωσε χθες μια ζωή ολότελα δική μας, παράσταση. Ποιός αναζητά την παράταση; Έχουμε τόσες στιγμές να κρατήσουμε με τα νύχια στον νου. Απλά κι η σοφία του κόσμου είναι όλη απλή. Δεν είναι άλλωστε βλάσφημο να πιστεύεις.

Farewell και λυγμοί_ Πάμπλο Νερούδα

Από τα βάθη του είναι σου, γονατισμένο ένα παιδί θλιμμένο όπως εγώ μας κοιτάει.
Για αυτή τη ζωή που θα κάψει στις φλέβες του, θα πρεπε να δεθούν οι ζωές μας..
Για αυτά τα χέρια, παιδιά των χεριών σου, θα πρεπε να σκοτώσουν τα χέρια μου.
Για τα ανοιχτά του μάτια μες την γη, θα δώ τα δικά σου μια μέρα
Αγαπάω τον έρωτα των ναυτικών που φυλάνε κι φεύγουν..
Αφήνουν μια υπόσχεση…
Δεν γυρίζουν ποτέ πια..
Σε κάθε λιμάνι μια γυναίκα προσμένει..
Οι ναυτικοί φιλάνε και φεύγουν.
Μια νύχτα κοιμούνται με τον θάνατο στο κρεβάτι της θάλασσας
Αγαπάω τον έρωτα που μοιράζεται σε φιλιά, κρεβάτι και ψωμί.
Έρωτας που μπορεί να είναι αιώνιος και μπορεί να είναι φευγαλέος
Έρωτας που θέλει να απελευθερωθεί για να ξαναγαπήσει.
Έρωτας θεοποιημένος που πλησιάζει
Έρωτας θεοποιημένος που φεύγει..
Δεν θα συναντηθούν πια τα μάτια σου με τα μάτια μου..
Δεν θα γλυκαθεί πια μαζί με σένα ο πόνος μου
Κι όπου και αν πάς, θα σηκώσεις τον πόνο μου.
Ήμουνα δικός σου, ήσουνα δική μου, τι περισσότερο, μαζί κάναμε
Μια στροφή στον δρόμο όπου ο έρωτας πέρναγε,
Ήμουνα δικός σου ήσουνα δική μου,
Εσύ θα είσαι εκείνου που σ αγάπησε…
Εκείνου που κόβει σον κήπο σου ότι έσπειρα εγώ.
Εγώ φεύγω…
Είμαι θλιμμένος..όμως πάντα είμαι θλιμμένος,
Έρχομαι από τα μπράτσα σου..
Δεν ξέρω προς τα πού πάω
Απ την καρδιά σου μου λέει αντίο ένα παιδί..
κι εγώ του λέω αντίο..

~Πάμλο Νερούδα~

Ξέπνοες Οδύσσειες

Τί γίνεται, όμως, όταν η τύχη διαφωνεί με τη νεότητα; Είχα κρατήσει δυο-τρία κίτρινα φύλλα τετραδίου κληρονομιά. Τελικά τα έσπειρα στον άνεμο κι εκείνα. Τί γίνεται όταν οι Οδυσσείς παραπατούν στο πουθενά; Όταν χάνονται στα κύματα έτσι απλά; Βασανισμένοι από φρονήματα σπουδαία..Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, πάρε μαζί σου μόνο αναμνήσεις. Τίποτε άλλο δεν αποβαίνει χρήσιμο. Τίποτε προσευκτήριο δεν αποβαίνει λύτρωση. Έχουν τιμή κοστολογούμενη τα καθαρτήρια. Σαν βγεις στον πηγαιμό, αντάρτικο μη πάρεις, ευθεία στα ξένα μάτια να κοιτάς, ευθέως να προτάσσεις τα άξια τα όπλα σου. Σαν βγεις στον πηγαιμό, κράτα φωτογραφία τις μυρωδίες του σώματος και μην τ'αφήνεις πίσω. Είναι καιρός πια, όχι να μάθεις να αγαπάς, μα να το υπερασπίζεσαι.

Πέρασαν τόσα χρόνια..

..και βρεθήκαμε μονάχα μια μέρα,
γιατί δε με κοιτάζεις;
Μου είχες πει,
αυτή η άνοιξη θα 'ναι το δώρο σου, γλυκιά μου,
δε θυμάσαι;
Να την η άνοιξη, εσύ που είσαι,
να την η άνοιξη, είναι δική μου,
εσύ το είχες πει.
Γιατί δεν με κοιτάζεις....
Με πεθαίνεις, δεν το καταλαβαίνεις;
Είναι δική μου η άνοιξη,
την είχες τάξει.
Γιατί δεν με κοιτάζεις;
Γιατί δεν με κοιτάζεις;


[Η Οδύσσεια του Μήτσου, σελ. 69, Μπάμπης Τσικλιρόπουλος, εκδ.Κέδρος]

Γράμμα εν κενώ

Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Καμιά φορά ενσωματώνεσαι στα προβλήματα, τυχαίνει να λείπει διακοπές η επίλυσις, ώσπου ξεχνάς πως υπάρχουν αυτοί οι αιώνιοι σύντροφοι κάπου χαμένοι στο ίδιο μπαράκι, στην ξέφωτη γωνία.
Δεν μπορώ να υποσχεθώ μια νέα αρχή. Είναι που οι βουτίες σου έρχονται χωρίς να το καταλάβεις, από ένα άξαφνο σπρώξιμο στην άκρη του βατήρα, από ένα άξαφνο χέρι ένα μεσημέρι άξαφνο, ηλιόλουστο. Το να κάνεις το σωστό είναι συχνά ένα όπλο που βάζεις στο στόμα σου και δεν έχει σημασία αν το αποστρέψεις, αφού αν το χάσεις έχεις ήδη πεθάνει.
Μερικές μέρες θυμάμαι εκείνα τα απογεύματα που γίνονταν γρήγορα βράδια από τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, από τη μεταφορά πληροφοριών που δεν έβγαζαν πουθενά. Έτσι για να 'χουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον. Όπως όλα τα άνθη, είναι κι αυτό μια πρασινάδα που μια μέρα μαραίνεται. Όμως η έννοια, η "άνθηση" είναι κι αυτή μια οντότητα που δεν χάνεται ολότελα ποτέ. Γι' αυτό είναι όμορφο να αγαπά κανείς. Είναι φοβήτρου αίνιγμα να παλεύεις.
Έχω καιρό να γράψω ένα γράμμα. Αλλά δεν έφυγα. Είναι καιρός που αφήνω πράγματα. Αλλά δεν παραιτήθηκα.


.........................................................Όπως πάντα

Η δημοκρατία καταπίνεται τα μεσημέρια (Amber Alert:Αγνοείται καταστατικό μετρίου αναστήματος)

Η ιστορία ένος καταστατικού που ματαίως χάθηκε στην λήθη..Ο μύθος της ουτοπικά αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο Πανεπιστήμιο Καλαμάτας, όπως δεν θα τον συναντήσετε ποτέ στα εγχειρίδια λαογραφίας-μυθοπλασίας.

Στο Τμήμα Φιλολογίας ανακοινώθηκε προ μηνών η επικείμενη ψήφιση καταστατικού, γεγονός που , όπως φαινόταν, σύντομα θα αποτελούσε καθεστηκυία πραγματικότητα στο καλαματιανό ίδρυμα φλύαρων επιστημόνων. Περιμέναμε εναγωνίως, στρώσαμε κόκκινο χαλί, αδειάσαμε τους φραπέδες και μαζέψαμε τις γόπες από τον προαύλιο χώρο,αλλά καταστατικό πουθενά: φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Σήμερα εξακολουθούμε να στηριζόμαστε στον εύθραυστο ώμο παραταξιακών υποσχέσεων. Μπορεί να δηλώνουμε άθεοι για να ρίξουμε τις κνίτισσες γκόμενες, αλλά ως άλλοι Ισραηλίτες περιμένουμε τον Μωυσή-πολιτικάντη-άφαντο πρόεδρο του Δ.Σ., τον εκλεγμένο σχεδόοον νόμιμα, να μας οδηγήσει στην γη της Επαγγελίας, όπου μπορεί κανείς να μαζεύει με την απόχη του τα ανέμελα καταστατικά που αλανιάρικα πεταρίζουν πέρα-δώθε.

Όπως και να 'χει, εμείς καταστατικό δεν είδαμε! Μας έταξαν στην τελευταία συνέλευση πως θα ενημερωθούμε και θα ψηφίσουμε τα σχετικά μια ανάσα πριν από τις διακοπές του Πάσχα. Πέρασε το Πάσχα, μέχρι και ο Ιησούς αναστήθηκε, το καταστατικό αναζητάται ακόμη από το τοπικό Α.Τ. όπου κατετέθη η δήλωση εξαφάνισης. Στην προσπάθεια ανεύρεσης (αν και πιο πιθανό είναι να πάθουμε ανεύρυσμα) μετέχει το Φως στο Τούνελ και το χαμόγελο του γουδιού παιδιού.

"Και τί το θές τώρα ρε μαλάκα το καταστατικό; Δεν σε καλύπτουμε και βάλθηκες να μας εξοστρακίσεις τους εκλεγμένους καρεκλοκένταυρους; τι καρεκλοκένταυροι δηλαδή που ούτε μια καρεκλίτσα να παρκάρουμε τη κουρασμένη από την γενική αποχή και ξεκούραση κορμάρα μας δεν φέρατε."
Το πρόβλημα δεν καταδεικνύεται προσωποπαγώς, όχι οτι έχουμε και κανέναν ενδοιασμό να το κάνουμε. Το θέμα είναι η προβληματική της άσκησης του δημοκρατικού φοιτητικού δικαιώματος εντός των πολιτικών πλαισίων. Το θέμα είναι πως η εσωτερική διαχείρηση του τμήματος (υλικά και αναλυτικά) ανήκει σε κάποιον άλλον εκτών ημών. Το θέμα είναι οτι ουδείς κανόνας θεσμοθετεί τυπικά τις συνελεύσεις μας. Το θέμα είναι οτι οι αποφάσεις μας πάσχουν από ευθιξία και ευμεταβλητότητα. Η ψήφος μου αποβαίνει εν τέλει αμφισβητήσιμη.

Γι'αυτό στις 13 Μαίου, όπου κι αν κατευθύνεται η επιλογή μου, δεν ψηφίζω απλώς: απαιτώ! Δεν ξεχνώ, δεν αμελώ!

Αν δείτε το καταστατικό πουθενα -για να μην ξεχνιόμαστε- πείτε του να πάρει ένα τηλέφωνο εκείνη του φουκαριάρα τη μάνα του που γέρασε πριν την ώρα της, εμείς της λέμε πως είναι καλά στην υγειά του και οτι μάθαμε πως μπάρκαρε ανεπιστρεπτί.

Απογεύματα..

Κι έτσι απλά είχε αυτοπροσδιοριστεί ριψάσπις. Το πρωί έριχνε αδιάφορα το μπλε φουλάρι στο λαιμό.
Ήταν δεκάδες τα παρερχόμενα πρόσωπα. Ήταν χιλιάδες τα ίδια λόγια. Το μεθύσι από το κρασί ήταν περίπου το ίδιο.
Τα απογεύματα φυσούσε απαθώς τον καπνό, κάποιες στιγμές φυσούσε ακόμη τους δυσάρεστους άξαφνους στοχασμούς. Ενδότερα έρρεαν αγωνίες.
Έτσι απλά αυτοαποκλήθηκε προδότης. Στις μάχες έριχνε λευκό. Πού καιρός για αναταραχές στο εσώτερον!; Το αράδιασμα αποβαίνει στυφό.
Θα έρθει η στιγμή
που το φουλάρι δεν θα καλύπτει το παλίο σημάδι που ευλαβώς συντηρείς.
Τί σημασία έχει που γέρνας όπως άλλοτε; Πρέπει να μάθεις να πετάς.

God please! I need one more life to waste..

Πρίν από έναν χρόνο περίπου, κάπου στην πλατεία Ταξιαρχών, συνάντησα έναν νεαρό μειωμένης διανοητικής αντιλήψεως, όπως ήταν εξ' όψεως φανερό. Στριφογύριζε σε μικρή ακτίνα από τον ομώνυμο ναό κοιτάζοντας αριστερά-δεξία διερευνητικά, κάπως αγχωμένα. "Με συγχωρείτε, κύριε, μπορώ να σας βοηθήσω;", ρώτησα. Μου έριξε μια ματιά ενόχλησης και συνέχιζε να αναζητά κάτι με το βλέμμα και αυτό το κάτι θα πρέπει να ήταν ον παράδοξης δυνητικότητος, διότι ο νεαρός επέμενε να το αναζητά πότε στο έδαφος, πότε ψηλότερα. "Ψάχνετε κάτι;", ξαναρώτησα. "Τον θεό", μου απάντησε ο στερημένος λογικής, αλλά ποιός από τους δυό μας τώρα ήταν ο φρενοβλαβής;

Γι'αυτό σου λέω συνεχώς: Είμαστε εγκλωβισμένοι στο τι είναι καλύτερο για τον άλλο..
Γι'αυτό σου λέω, μικρής αξίας είναι..χρειάζομαι μια ακόμη ζωή να τη σπαταλήσω για το τίποτα.
Γι'αυτό επιμένω..χρειάζομαι άλλους τόσους ανθρώπους να παρέλθουν σαν να μην ήρθαν ποτέ, χρειάζομαι άλλες τόσες εμμονές να με αποτρελάνουν, χρειάζομαι άλλη μια ζωή κι όχι το φάρμακο κατά της θνητότητας..άλλωστε έχω κι ένα σύμπαν να σώσω!

Επειδή...

"Και γιατί τόσο πάθος να κρύβεσαι πίσω από μισές φωτογραφίες; Αυτή η αιματηρή προσπάθεια να γίνετε μισητή..γιατί; Η αγάπη εκείνη για τη δημιουργία απατηλών "πρώτων εντυπώσεων", η αλαζονική ειρωνεία, τα πετσοκομμένα αποσπάσματα, γιατί; Γιατί τόσες λέξεις γεννησίπονες; Τόσος τρόμος, Ελεονώρα, γιατί;"

Εκείνη αναστέναξε βαριά. Ξεκλείδωσε το μικρό ντουλαπάκι στη γωνία κι έβγαλε ένα μικρό τετράγωνο δοχειάκι φαγητού. Το άνοιξε. "Γιατί,γιατί..Γιατί είναι η πούτσα σου μικρή", απάντησε κι μπουκώθηκε με την σκορδαλιά.


(Δεν το περιμένατε, έτσι;)

Black soul choir

Και τώρα πρέπει να χτίσουμε ένα νέο κομμάτι για έναν ή ίσως για δύο.
Αναζητούνται, ως εκ τουτου, στάχτες προς άγραν. Διαβολεμένες ψυχές προς πώλησιν συμφέρουσα. Μιας κι αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος εντεύθεν δεν ήταν παρά η μεγαλύτερη απάτη του αιώνος. Παρά ταύτα, ακόμη και ο στεφηφόρος στο τέλος ανασταίνεται.