Κοντεύει 19.30 κι έχει ήδη νυχτώσει. Πόσο άδειο μοιάζει το σπίτι απ' τα πολλά φωτάκια κι εκείνες τις βαρετές μελωδίες των γιορτών με την στιγμιαία τους ευαισθησία. Είναι κι αυτός ένας λόγος για τον οποίο γεμίζω τους τοίχους με φωτογραφίες. Κοιμάμαι με φαντάσματα. Όμως σαν να μ' αρέσει που είναι θολό το τζάμι και υγρό. Έτσι θα παραμείνουν για πάντα ανεπιβεβαίωτα τα χαμόγελα που μπορώ να φαντάζομαι ότι σύρθηκαν μέχρι το κεφαλόσκαλο. Κι αν είναι η φρίκη έξω απ' την πόρτα, θαρρώ δεν θα το μάθουμε.
Επιστροφή. Σαν έμψυχη ομίχλη που όλο απλώνεται και ψιθυρίζει. Ας μην γελιόμαστε, δεν μας χωρίζει μονάχα το τζάμι και δυο παραθυρόφυλλα. Ανάμεσά μας χύνονται έτη φωτός. Όμως γιατί γυρίζεις; Η αγάπη δεν θέτει όρους. Η αγάπη δεν κάνει διαλείμματα. Κάτι ξεχνάς και γυρίζεις. Κάτι ελπίζεις.
Τι με νοιάζουν εμένα τα ρολόγια; Αφήνω την τηλεόραση να παίζει και όσα θυμίζουν κάτι να ρεμβάζουν μέσα από τις κορνίζες τους. Άλλωστε, πόσο μ' αρέσει η τσαγιέρα που σφυρίζει. Θα γεμίσω το τραπέζι με κούπες και ζάχαρη. Αν κι όπως καταλαβαίνεις δεν έχω καλεσμένους. Κοιμάμαι με φαντάσματα.
Ίσως νομίζεις ότι κατόρθωσα να γίνω εκείνος που ονειρεύτηκες ν' αγαπάς ή κάποιος που αντέχεις να αποδέχεσαι. Μου φαίνεται πια πως είναι αργά, πολύ αργά για γιορτινές ευχές και γκι στην πόρτα. Αλλά μπορεί κανείς να ζωγραφίσει διάφορα με λίγη ανάσα και τ' ακροδάχτυλο. Για μια στιγμή μπορεί να υποθέσει ακόμη λίγη ζεστασιά αληθινή, όχι αυτό το ψύχος του καλοριφέρ.
Μια μέρα θα μ' ακούσεις να διηγούμαι ιστορίες, πως κάποτε ένα πλάσμα έρημο βρέθηκε στην πόρτα μου με ασήκωτα μπαγκάζια. Ημέρες Χριστουγέννων. Πως του χάρισα φιλοξενία χωρίς να ρωτήσω το όνομά του ή από που έρχεται. Πως έπειτα του παραχώρησα ευχαρίστως μια κλίνη στην καρδιά μου. Ας στριγγλίζει το άθλιο κουδούνι, είμαι χαμένος σε μια χώρα μισού τετραγωνικού και δεν θα ξεκολλήσω από το παράθυρο. Δικαιούμαι για μια μοναδική φορά να φανταστώ το πρόσωπό όπως θέλω εγώ ή να αγγίζω με τον αγκώνα το περβάζι και να μαντέψω την εξωτερική θερμοκρασία, όπως την θέλω.
Όμως γιατί γυρίζεις; Εσύ που ξέρεις μονάχα να λαβώνεις μ' άδικα δόρατα. Ποιον νεανικό σου εαυτό που ξεστράτισε αναζητάς μέσα σε μένα; Εσύ που σαν τον Ηρόστρατο καις τους ναούς της Αρτέμιδος για μια μνεία. Ξεχάστηκες κάπου αγνοημένος πια στην ιστορία. Επιστροφή. Πάντα με μια καλογυαλισμένη κάνη στην τσέπη στο σακάκι σου και με μια καλοφτιαγμένη υπόσχεση ζωής γραμμένη στις σφαίρες σου. Αλλά γιατί αρνείσαι σ' αυτούς που διώχνεις να περιπλανηθούν και γιατί εμποδίζεις κάθε ίχνος ζωής να υπάρξει μακριά από σένα; Αφού δεν είμαι ελπίδα σου. Αφού δεν είμαι εγγύηση της συνέχειας σου. Δεν είμαι εγώ το λεπίδι σου το κοφτερό, μ' αυτό θα πληγιάζεις ανθρώπους που υπομένουν το άγγιγμα το δαχτύλων.
Να που η λάμπα έσπασε και μείναμε χωρίς φως. Εγώ μέσα από το κρύο το τζάμι μου να παραμερίζω την στενή λογική μου. Εσύ με τούτη την αιώνια σιγουριά της συμπονετικής ακρόασης. Λες να 'ρθουν και λύκοι; Μα τι να φοβηθώ πια εγώ που συζώ με τόσες οπτασίες! Το κουδούνι τσιρίζει κι αυτό το σκοτάδι μου ανήκει. Μου ανήκει. Μου ανήκει.
Κι εσύ έρχεσαι πάντα για να θυμίσεις και να σκοτώσεις. Αυτή είναι όλη κι όλη σου η δύναμη. Τι με νοιάζει εμένα ο Βόρειος Πόλος στο σπίτι σου; Πόσο μόχθησες να τον κουβαλήσεις ως τα ελάχιστα σκαλοπάτια μου! Μόνο για να θυμίσεις και να σκοτώσεις. Αυτό ήταν δα όλο σου το νόημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου