Και να που γύρισε ο Λέοναρντ τρίζοντας τα παλιωμένα του παπούτσια πάνω στο αυτοσχέδιο ξύλινο σκαλοπάτι με τις στραβοδεμένες σανίδες. Και να που κλωτσάει ξανά τα χαλίκια κι όλα θυμίζουν τραγούδι επιτάφιο. Όμως θα ΄ρθει ένα πουλί και θα του ψιθυρίσει κι ο Λέοναρντ θα σώζεται την τελευταία στιγμή εις τους αιώνας των αιώνων.
Χόρεψα μια καντάδα μου στην βροχή, μου είπε. Στάθηκα μόνος κάτω απ΄ το δέντρο κι αποφάσισα πως τα μπαομπάμπ ήταν πολύ μεγάλα μέσα μου και τα ξερίζωσα. Χόρεψα ωστόσο μεθυστικά κι ελευθερώθηκα απ' τους όρκους και τους ξανάδωσα.
Όλοι νόμιζαν πως ήταν μυθιστόρημα, μα το πουλί που μιλάει με ψιθύρους είναι το μόνο αληθινό στις ιστορίες του. Ήξερε, άλλωστε, ότι έμοιαζε κάπου στον μικρό πρίγκιπα, καθώς υπήρξε κι αυτός ακατανόητος -σχεδόν παράφρων-, μα όχι τόσο όμορφος και ξανθός. Άναψε ένα σπίρτο.
Καιγόταν το σακάκι κι η φωτιά μου έλιωνε το πουκάμισο. Μόνο αυτός που κατόρθωσε να αγαπήσει μ' αυτήν την διφορούμενη ειλικρίνεια, τίμια και αδέκαστα, μόνο αυτός βρίσκει χαμένο στην τσέπη του το σπίρτο που ανάβει. Ξέρεις γιατί στους ανθρώπους αρέσει η φιλανθρωπία; Για να φουσκώνουν την ψευδαίσθηση της αναγκαιότητάς τους στο σύμπαν. Το σύμπαν δε, χαμογελάει με τρυφερότητα κι αφήνει την ανοησία να αναπτύσσεται -ξέρει από πριν την ώρα που τούτο δω το μπαλόνι θα γίνει κομμάτια.
Βέβαια, Λέοναρντ, ήσουν ένας όμορφος άνθρωπος και κάθε 230 χρόνια βασάνων που έβρισκες το σπίρτο σαν από σύμπτωση, ξεσπούσε μια αλλόκοτη καταιγίδα, βροχή με ήλιο κι έσβηνε το παραδομένο σου κορμί όταν όλα έμοιαζαν να 'χουν τελειώσει. Μα εσύ σήκωνες το χέρι και σηκωνόσουν δειλά.
Φτου κι απ' την αρχή. Το μικρό σύμπαν μέσα μου, το ανακάλυψα τυχαία στα 8. Μα τώρα είναι ένας άλλος γαλαξίας του οποίου στερούμαι το οξυγόνο. Κι είναι ένας άλλος γαλαξίας ο ζωοδότης μου. Αυτό σημαίνει ότι η φωτιά δεν θα σβήσει την επόμενη φορά από συγκυριακά σύννεφα. Έχω αποφασίσει να γίνω στάχτες για τα λουλούδια του κήπου που σε κάνει να χαίρεσαι.
Έτσι, άφησε πίσω το σκαλοπάτι και μαζί του την εξώθυρα του παραδείσου και βάδισε για τα άλλα 230 χρόνια -γεμάτα βάσανα, το ήξερε, μα δεν μοχθούσε.
Χόρεψα μια καντάδα μου στην βροχή, μου είπε. Στάθηκα μόνος κάτω απ΄ το δέντρο κι αποφάσισα πως τα μπαομπάμπ ήταν πολύ μεγάλα μέσα μου και τα ξερίζωσα. Χόρεψα ωστόσο μεθυστικά κι ελευθερώθηκα απ' τους όρκους και τους ξανάδωσα.
Όλοι νόμιζαν πως ήταν μυθιστόρημα, μα το πουλί που μιλάει με ψιθύρους είναι το μόνο αληθινό στις ιστορίες του. Ήξερε, άλλωστε, ότι έμοιαζε κάπου στον μικρό πρίγκιπα, καθώς υπήρξε κι αυτός ακατανόητος -σχεδόν παράφρων-, μα όχι τόσο όμορφος και ξανθός. Άναψε ένα σπίρτο.
Καιγόταν το σακάκι κι η φωτιά μου έλιωνε το πουκάμισο. Μόνο αυτός που κατόρθωσε να αγαπήσει μ' αυτήν την διφορούμενη ειλικρίνεια, τίμια και αδέκαστα, μόνο αυτός βρίσκει χαμένο στην τσέπη του το σπίρτο που ανάβει. Ξέρεις γιατί στους ανθρώπους αρέσει η φιλανθρωπία; Για να φουσκώνουν την ψευδαίσθηση της αναγκαιότητάς τους στο σύμπαν. Το σύμπαν δε, χαμογελάει με τρυφερότητα κι αφήνει την ανοησία να αναπτύσσεται -ξέρει από πριν την ώρα που τούτο δω το μπαλόνι θα γίνει κομμάτια.
Βέβαια, Λέοναρντ, ήσουν ένας όμορφος άνθρωπος και κάθε 230 χρόνια βασάνων που έβρισκες το σπίρτο σαν από σύμπτωση, ξεσπούσε μια αλλόκοτη καταιγίδα, βροχή με ήλιο κι έσβηνε το παραδομένο σου κορμί όταν όλα έμοιαζαν να 'χουν τελειώσει. Μα εσύ σήκωνες το χέρι και σηκωνόσουν δειλά.
Φτου κι απ' την αρχή. Το μικρό σύμπαν μέσα μου, το ανακάλυψα τυχαία στα 8. Μα τώρα είναι ένας άλλος γαλαξίας του οποίου στερούμαι το οξυγόνο. Κι είναι ένας άλλος γαλαξίας ο ζωοδότης μου. Αυτό σημαίνει ότι η φωτιά δεν θα σβήσει την επόμενη φορά από συγκυριακά σύννεφα. Έχω αποφασίσει να γίνω στάχτες για τα λουλούδια του κήπου που σε κάνει να χαίρεσαι.
Έτσι, άφησε πίσω το σκαλοπάτι και μαζί του την εξώθυρα του παραδείσου και βάδισε για τα άλλα 230 χρόνια -γεμάτα βάσανα, το ήξερε, μα δεν μοχθούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου