Κι όμως το αντιλαμβάνομαι κάθε πρωί: κάνω μια ζωή που σε τίποτα δεν θυμίζει όσα υπαγόρευαν οι εφηβικές ονειροφαντασίες μου. Ακόμη χειρότερα: κάνω μια ζωή που δεν μου αρέσει.
Το διαισθάνομαι κάθε Παρασκευή βράδυ: οι άνθρωποι γύρω μου κι εγώ δεν έχουμε κανένα απολύτως κοινό. Ίσως μόνο εκείνο το αίσθημα μιας σταθερής ανικανοποίησης, όταν δεν βρίσκεις κάποιον να συνεννοηθείτε επιτέλους.
Κι εκείνη η προδιαγεγραμμένη μοίρα, η πολλά υποσχόμενη πολλάκις αποτέλεσε άλλοθι μοναξίας, αλλά να που σήμερα ανακάλυψες μέσα σου ένα τέρας και καμία μεγαλύτερη απογοήτευση από την συνειδητοποίηση οτι χειρίζεσαι ένα ταλέντο τόσο μα τόσο συνηθισμένο..
2 σχόλια:
Το ποσο χρονο και αγαπη αφιερωνουμε στους ανθρωπους και στην παρεα μας ειναι λογικο να εχει αλλαξει. Και την μεγαλυτερη διαφορα δεν την κανει ο χρονος, παρα το ποσο τροφοδοτειται τη σχεση μας με αυτα τα ατομα. Η ιεραρχηση των προτεραιοτητων, π.χ. φιλια, παρεες, διαβασμα, δουλεια, αλλαζει συνεχως καθως επειρεαζεται απο το χαρακτηρα μας, ο ταλεντο και τις φασεις που περναμε.
Το ταλεντο για να αναπτυχθει χρειαζεται δαπανη χαρακτηρα. Το ιδιο ισχυει και για το χαρακτηρα, χρειαζεται λιγο αποχη απο το ταλεντο και αναζητηση δυναμης απο αλλου. Γιαυτο και ο πραγματικος χαρακτηρας ενος ανθρωπου φαινεται οταν το ταλεντο και αυτο που κανει καλα αρχιζει και ξεθωριαζει.
Χμου χμου
Η αλήθεια είναι πως μια αναφορά σε μεταβολές ήδη υπαρχουσών ανθρώπινων σχέσεων δεν ήταν στους σκοπούς μου.
Όμως τι πειράζει, όταν υπάρχουν τόσα πράγματα για τα οποία μπορεί κανείς να μιλήσει εν κενώ;
Αυτή η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που δουλεύαμε να χτίσουμε και σε αυτό που χτίσαμε τελικά..αυτή ήταν η σκέψη μου.
Κι άραγε τί είναι ταλέντο, τι απλή συνήθης δεξιότητα και τι διάττοντας αστέρας, πιθανότατα θα το μάθουμε σε έναν χρόνο αρκετά απομακρυσμένο από εμάς..Ίσως.
Δημοσίευση σχολίου