Αναβολές

Πάλευε μέρα με τη μέρα. Θύμιζε αναβολή καιρών που είχαν ήδη περάσει.Θα ήθελε να λυγίσει για λίγα λεπτά τα γόνατα, θα ήθελε να αφεθεί στον θάνατο ή να κομματιαστεί στη σιγή. Κάπου στα μέσα της βραδιάς άρχιζε να ελπίζει ατενίζοντας μέρες δικαιότερες.Κι είναι κρίμα που οι προσευχές ραγίζουν σαν θεοστόλιστα βάζα, απρόσμενα. Και θα είχε εξαφανιστεί, μα τώρα πίστευε πως εκείνη η προσπάθεια-οπού η ήττα δεν λογίζεται για επιλογή- ανήγετο τώρα σε υψίστης σημασίας εντολή. Δεν μπορούσε να χάσει.Δεν μπορούσε να φύγει.Δεν υπήρχε παρά χάος πέρα από εδώ.Γι'αυτό τα κάστρα στον μεσαίωνα χτίζονταν πρόχειρα..γιατί όλα χρειάζεται μια στιγμή να γίνουν στάχτη και να ξαναχτιστούν με μόνο σκοπό τον βέβαιο θάνατό τους.