Υπάρχουν βεβαίως κι εκείνες οι στιγμές κατά τις οποίες νιώθει κανείς άχρηστος και τιποτένιος. Μερικοί θα τις ονόμαζαν "μέρες απελπισίας", αλλά μήπως είναι τελικά εκείνες οι περιστάσεις οπότε το μάτι συλλαμβάνει διαστάσεις απάτητες και ξένες;
Όπως και να 'χει, αγαπώ αυτές τις στιγμές μονάχα επειδή στην καρδιά τους γεννώνται τα άλματα και απ' τον μαστό τους τρέφονται οι προβληματισμοί, τους οποίους απωθεί συνήθως η νηφαλιότητα. Κι η νηφαλιότητα, μολονότι είναι πιο υποφερτή, δεν έχει καμία απολύτως φαντασία.
Αν πρέπει να δεχθούμε ως υπαρκτή μία και μόνο αλήθεια -συμπαντικής αξίας μάλιστα- αυτή θα ήταν κατ' ανάγκην η νιτσεϊκή: χωρίς την μουσική ο κόσμος θα ήταν νεκρός. Διότι, αν το καλοσκεφτείς, όλες οι ακίνητες μονάδες που δομούν και περιβάλλουν συνδέονται από το εύθραυστο νήμα της μουσικής: τα αστέρια, οι πλανήτες, τα δέντρα με τα πουλιά... Κι αν τα στραγγίξεις από μελωδία δεν στριμώχνουν μέσα τους παρά την ματαιότητα.
Είχα, λοιπόν, μια αγάπη και μια απόγνωση κι από τα δυο αυτά δεν ξέρω που βολεύτηκα καλύτερα και τι ήταν πιο γνώριμο. Εντούτοις η απόγνωση με έκανε να βλέπω την αγάπη σαν τη μοναδική προεξοχή να κρατηθώ να μην πέσω στο σκοτάδι που αναβλύζει κι ανεβαίνει σαν την παλίρροια.
Κι έπειτα περπάτησα πάνω στην μουσική. Αν μας σκοτώσει κάτι, αυτό δεν θα είναι ο θάνατος, αλλά η ακινησία.
Κι έπειτα πήρα έναν καθρέφτη και παρηγορήθηκα: οι όμορφοι άνθρωποι δεν έγραψαν ποτέ καλά βιβλία. Άλλωστε το δάχτυλο της κατηγορίας σημαδεύει πάντα τον πιο δυνατό.
Δεχθήκαμε, έτσι, την απελπισία μας σαν κάτι αδιαίρετο από την ίδια μας την ύπαρξη κι έτσι ζήσαμε δένοντας κόμπους μουσικής ανάμεσα σε πράγματα αταίριαστα: έλλειψη πίστης κι ελπίδα, φιλία με αντάμωση, φυγή με οράματα. Κι έτσι ζήσαμε, πάντοτε αφημένοι στην δίνη με μια κρυφή, ντροπιασμένη προσευχή για έλεος και μέθη.
Μάθαμε, ωστόσο, να μεθάμε πίνοντας όχι από την κούπα της μετάνοιας, αλλά από το κέρας με τις πλαστές ιστορίες ενός κόσμου αλλοτινού και παράλληλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου