Σιωπές αμέτρητες τις ώρες που πληγώνουν. Βήματα αμέτρητα πάντα έξω από την πόρτα.
Τις ουσιώδεις στιγμές τα λόγια περισσεύουν. Χάσαμε την επικοινωνία. Χάσαμε τον θάνατο. Χάσαμε την αιωνιότητα κάπου μέσα στο δίχτυ της επανάληψης. Όλα τούτα εύχομαι να τα 'χα κάποτε πει χωρίς λόγια. Οι λέξεις αποβαίνουν πάντοτε στενές σαν κορσές που δεν αφήνει τις αναπνοές. Ο εξαγνισμός της βροχής χάθηκε. Χτυπάει βουβά τώρα στα πεζοδρόμια. Χτυπάει βουβά τώρα στις σκληρές πόρτες. Γερνάω. Με σαπίζει ο χρόνος και μαλακώνω. Λέω "Καλημέρα" και φοβάμαι την ημέρα που θα λείψει. Λέω θα φύγω και φοβάμαι κάποιον τυφώνα που θα σπεύσει στο διάβα μου να καταπιεί τις αναμνήσεις. Γερνάω. Μεγαλώνω και ρίχνω τα μάτια μου, μεγαλώνω και σωπαίνω με λέξεις περιττές. Γερνάω και κολακεύω. Γερνάω και αφήνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου