Ήταν κι αυτή η ιστορία που ξεμάκραινε κι έμοιαζε
με κάποιο ακαθόριστο νυχτερινό όνειρο, μιαν ιδεοληψία.
Κι ο πόνος πάντοτε νωπός κι ο νόστος θλιβερός, ανεπιθύμητος.

Στ' αλήθεια μονάχα η κατακλείδα παραμένει αιώνια ίδια,
όλα πιο μακριά ακόμη σαν σημεία πυξίδας, ελκόμενα και τόσο μόνα.
Να που στερέψαμε τώρα από ικεσίες και να που δεν έχω τίποτε

να προσμένω απόψε ή αύριο. Τούτο μονάχα άλλαξε καθώς
δεν είχαμε μάθει να δενόμαστε και τώρα πόσο φριχτό φαντάζει
το ξεμπαρκάρισμα, πόσο τρομώδεις οι αλλότριες ακτές κι όλα σήμερα τόσο ανεπιθύμητα.