a promise

Μου ζητήθηκε ένα κομμάτι χαρτί
κι αν τα κρυφά μηνύματα
για χρόνια τα κρατούσα, γραμμένα με λεμόνι
ξημερώματα πνιγμένα στη σιωπή

Έπειτα φάνηκε ο παραλήπτης
των μύριων όσων εσώτερων εντολών
κι ύστερα φάνηκαν τα χέρια
τα χιλιοειπωμένα στα λόγια και στον νου

Γιατί η αίσθησή σου υπήρξε αιώνια παντού

Τώρα οι ήσυχες ώρες καλύπτονται
από την σχεδόν αθόρυβη σου ανάσα  

που όμως αρκεί για την πλήρωση
νόστων που ανέμενα έως ότου να σε βρώ

Σε τελική ανάλυση, ιδιοτελή τα κίνητρα
προσωπικές οι αιτίες και τα όνειρα
προκύπτουν από την ταύτιση
του εαυτού και αισθήματος κι από τη μυρωδία σου


Έρωτος ποιήματα, λοιπόν, είν' τα αιτήματά σου

Παρνασσισμός

Τους μικρούς θεούς των εντυπώσεων
μακράν ξέχασε να αποφεύγει
Τη λαχτάρα του νου τροφοδότησε
μ'αποφάγια και πάμφθηνη βρώμη

Η ομορφιά των περιττών όλο στόμφο δηλώσεων
κάποτε ξεθωριάζει και φεύγει
Στους μικρούς δικαστές λογοδότησε
μα ο διχασμός τις αξίες ιδρώνει

Your autograph is worthless, so don't send me letters

Ἀνέβηκα γρήγορα τὰ σκαλοπάτια παρὰ τις τρικλοποδιὲς καὶ τὰ σπασίματα
καὶ τὸν σπασμένο σωλήνα ποῦ ἒσταζε πάνω στὰ παπούτσιά μου
Ἀνέβηκα γρήγορα να σε κατηγορήσω
κι η έκδίκηση ἢταν ἡ πρόοδος

Κάπου στὸ χῶμα, γεμάτο οἰκείες μυρωδιές,
άπὸ έκεὶ που κατάγονται
τὰ παιδιά ξέθαβαν χαλίκια καὶ τα 'βαζαν στο στόμα τους
για να σε τρομάξουν
μα εσύ δεν καταλάβαινες τις αιτίες
κι άπαντοῦσες με χίλιες δυο τιμωρίες
δεν ἒβλεπες κι ὃμως δεν εἶχε συννεφιά

Στις πικρὲς αἰτιάσεις, ἀπόπειρες χαμόγελων
χέρια που στην οὐσία τους παρέμειναν ἀνέγγιχτα ἀπ'τα πρέπει
τῶρα ὁ δρόμος ξεμακραίνει
ἢταν πολλές οἱ νύχτες στερημένες ἀπό ὓπνο κι ἀπό ἀνάσα
ἢταν πολλὰ τα δάκρυα

Ἒπειτα έβρεξε
κι ὃλα ξεβράζονται μια ὧρα ἀκατάλληλη μοιραῖα
κι ὃλα γεννιῶνται για να σκοτώσουν
τὀ παραδέχομαι: μακάριοι οἱ ἀβλαβείς

Ίσως περισσότερα...

..Περισσότερες από δέκα χιλιάδες σκιάχτρων
κοιτούσαν τον κόσμο με το μοναδικό και συνάμα θολωμένο μάτι τους
κι η τιμωρία τους ήταν η συντονισμένη πτώση του διακόπτη
κάθε που κόντευαν ν' αγγίξουν
ένα συναίσθημα στο ακέραιο
εκείνοι που διάλεξαν το σπήλαιο
μαλθακοί
στους μύθους και στις αλληγορίες
στην πραγματική ζωή
το επίπεδο κομμάτι γης
χωρίς σκαμπανεβάσματα
κι εκείνος από την άλλη εξηγούσε τον εαυτό του
σαν κάτι μακρινό και ξένο κι ίσως κατώτερο
και πληγωμένο έξω από το σπήλαιο
ή τουλάχιστον αυτό μαρτύρησαν τα ματωμένα του γόνατα
κατά την ανάβαση

AnaTarakSeis

Μπορεί κανείς μέσα σ' όλα να ανησυχεί για την ειρήνη. Κι εμείς πως να μείνουμε αμέτοχοι που πληθαίνει κατεστημένη η αδικία; Δεν είμαστε κόκκινοι, ούτε κρατάμε σταυρούς, τότε γιατί ανησυχούμε; Όλη αυτή η κατάκτηση ήταν μονάχα ένα παιχνίδι του μυαλού τους. Γύρω στις πόλεις τα πρόσωπα αντικαθίστανται διψασμένα και αναλώσιμα. Σήμερα θα χάσει κάποια παιδιά ο θεός στο μπαρπούτι, ίσως νικήσει, ίσως όχι σήμερα, ίσως άυριο. Σήμερα θα είναι ο Ζαν που πηδάει στο ποτάμι, όχι ο κακός. Βέβαια ίσως όλα αυτά αναβληθούν γι' αύριο ή ίσως όχι. Θα βάλω λοιπόν την κελεμπία μου και θα πετάξω πάνω από τα φώτα, να γίνω ένας μικρός θεός απόψε, ν'αλλάξω τον κόσμο. Μιας κι ήμουν υποχρεωμένος να δω όλη του την απανθρωπιά για να προσπαθήσω να τον σφίξω ανάμεσα στις δυό μου ωλένεις.. Στο διάβολο. Ας πεθάνει το σύμπαν κοιμισμένο μια νύχτα στο σκισμένο του χαρτόκουτο.. Έτσι κι αλλιώς συνέβη σε άλλους κι άλλους κι αν θέλετε να ξέρετε, ήταν και μεγαλύτερα πνεύματα από τούτα 'δω με τους χρυσούς σταυρούς.